Żyła pachowa

Układ żylny jamy pachowej

Żyła pachowa (łac. vena axillaris) – pień żylny przebiegający w jamie pachowej wraz z jednoimienną tętnicą; zasadnicza droga odpływu krwi z kończyny górnej.

Żyła rozpoczyna się na poziomie brzegu dolnego ścięgna m. piersiowego większego (alternatywnie: brzegu dolnego m. obłego większego) z połączenia żyły odłokciowej z żyłą lub żyłami ramiennymi. Wstępuje aż do brzegu pierwszego żebra, gdzie przechodzi bez wyraźnej granicy w ż. podobojczykową. Przy swym ujściu łączy się z ż. odpromieniową; reszta dopływów odpowiada gałęziom tętnicy.

Żyła leży przyśrodkowo w stosunku do tętnicy pachowej, na którą częściowo zachodzi. Między nimi przebiegają: n. piersiowy przyśrodkowy oraz pęczek przyśrodkowy splotu ramiennego z n. łokciowym i n. skórnym przyśrodkowym przedramienia (które z niego powstają). Nerw skórny przyśrodkowy ramienia jest położony przyśrodkowo od żyły, grupa boczna węzłów chłonnych pachowych bardziej z tyłu. Żyła posiada zastawki przeważnie usytuowane przy ujściach jej ważniejszych dopływów.

Znaczenie kliniczne

• Przekrojona poprzecznie żyła zieje wskutek promienistego przebiegu włókien przytwierdzających jej błonę zewnętrzną do otoczenia. Sposób umocowanie do obojczyka umożliwia tworzenie się zatorów powietrznych przy większych zranieniach.

• Samorzutna zakrzepica żyły pachowej może być wynikiem nadmiernych, nienaturalnych ruchów kończyny w stawie ramiennym.

Bibliografia

• Susan Standring: Gray's Anatomy. Elsevier, 2005, s. 845. ISBN 0-443-07168-3.
• Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. III. Warszawa: PZWL, 1993, s. 383. ISBN 83-200-1628-2.
• Richard S. Snell: Clinical Anatomy by Regions. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins, 2007, s. 446. ISBN 0-7817-6404-1.