Żyła szyjna wewnętrzna

Żyły szyi — widok z przodu. Żyła szyjna wewnętrzna widoczna po obu stronach szyi zaznaczona po stronie lewej jako Internal Jugular

Żyła szyjna wewnętrzna (ang. internal jugular vein, łac. vena jugularis interna) — duże parzyste naczynie na szyi. Jest głównym naczyniem żylnym odprowadzającym krew z twarzy, jamy czaszki i szyi.

Topografia

Żyła szyjna wewnętrzna powstaje na podstawie czaszki w otworze szyjnym. Jej początek tworzy nieznaczne uwypuklenie zwane opuszką żyły szyjnej wewnętrznej (łac. bulbus venae jugularis).

Stanowi bezpośrednie przedłużenie zatoki esowatej. Następnie od opuszki górnej naczynie kieruje się ku dołowi, wchodząc do pęczka naczyniowo-nerwowego szyi, który otoczony jest łącznotkankową pochewką (łac. vagina carotica). W górnym odcinku szyi leży na tylno-bocznym brzegu t. szyjnej wewnętrznej, a następnie układa się wzdłuż bocznego brzegu t. szyjnej wspólnej. Żyła kończy się w dolnym odcinku szyi na wysokości stawu mostkowo-obojczykowego swoją opuszką dolną (łac. bulbus inferior venae jugularis), uchodząc do ż. podobojczykowej. Wspólnie z nią tworzy ż. ramienno-głowową. Na swoim przebiegu żyła jest przykryta przez m. m-o-s, a do tyłu przylega ona do mięśni przedkręgowych.

Wzdłuż bocznego brzegu żyły szyjnej wewnętrznej na całej jej długości rozmieszczone są węzły chłonne głębokie szyi, w których najczęściej powstają przerzuty z nowotworów złośliwych narządów głowy i szyi.

Żyła szyjna wewnętrzna nie ma zastawek żylnych. Występują one tylko w obszarze opuszki dolnej i zapobiegają cofaniu się krwi w kierunku głowy.

Średnica żyły wynosząca średnio 8–12 mm zmienia się podczas faz cyklu oddychania. Podczas wdechu rozszerza się ona i może przesuwać się bardziej na stronę boczną; przy wydechu natomiast ściana częściowo się zapada, a żyła chowa się ku tyłowi za tętnicą szyjną. Po stronie prawej pień żyły szyjnej jest zwykle szerszy (podobnie jak zatoka esowata i otwór szyjny po stronie prawej).

Dopływy

Do pnia żyły szyjnej wewnętrznej od góry ku dołowi uchodzą:

• zatoka skalista dolna (łac. sinus petrosus inferior) uchodzi jeszcze na podstawie czaszki w opuszce górnej,
• zatoka potyliczna (łac. sinus occipitalis),
• żyła kanalika ślimaka (łac. vena canaliculi cochleae),
• splot żylny kanału nerwu podjęzykowego (łac. plexus venosus canalis hypoglossi),
• żyła potyliczna (łac. vena occipitalis),
• żyła twarzowa (łac. vena facialis),
• żyły gardłowe (łac. venae pharyngeales),
• żyła językowa,
• żyły tarczowe górne.

Dodatkowe ryciny

Żyły głowy i szyi. Żyła szyjna wewnętrzna widoczna w centralnej części rysunku pod żuchwą zaznaczona jako Internal Jugular

Bibliografia

• Adam Bochenek, Michał Reicher, Stanisław Hiller: Anatomia człowieka. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1993, s. 376-378. ISBN 83-200-1628-2.

Linki zewnętrzne

• Żyła szyjna wewnętrzna i jej dopływy — schemat. instantanatomy.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-23)].