Żyłynci (rejon szepetowski)
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Wysokość | 282 m n.p.m. |
| Populacja • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy | +380 3840 |
| Kod pocztowy | 30422 |
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
 50°06′12″N 26°59′33″E/50,103333 26,992500 | |
Portal  Ukraina | |
.jpg)
Żyłynci (ukr. Жилинці, hist. Zieleńce[1], niekiedy mylnie[1] Żylińce[2]) – wieś na Ukrainie w rejonie szepetowskim obwodu chmielnickiego, w radzie wiejskiej Plesna, która z kolei wchodzi w skład gromady miejskiej (terytorialnej[3]) Szepetówka[4].
Geografia
Leżą nad rzeką Ponorą (Ponorką), prawym dopływem Horynia, na wschód od Zasławia, na południowy zachód od Szepetówki, na północny wschód od Hrycowa, na południe od drogi terytorialnej T 2313 i na zachód od drogi krajowej N25 (dawna R05).
Historia
Miejscowość wzmiankowana w 1581 jako wieś na terenie włości zasławskiej[5] w województwie wołyńskim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
W 1601 r.[6] wzmiankowana jako własność Janusz Zasławskiego[1].
W 1589[1][6] i 1617 r. wieś została splądrowana przez Tatarów[5].
W l. 1629, 1648 Żyłynci liczyły 16 dymów, w 1650 r. – 6 dymów, a w l. 1655-1658 – 5 dymów[5].
W 1791 r. dziedzic wsi, Paweł Bejzym, ufundował drewnianą cerkiew św. Michała Archanioła[1][6][5].
18 czerwca 1792 w pobliżu wsi odbyła się bitwa pod Zieleńcami[7][1], zakończona zwycięstwem wojsk polskich i upamiętniona ustanowieniem Orderu Virtuti Militari przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Współcześnie historyczna nazwa "Zieleńce" bywa błędnie odnoszona do niezbyt odległej miejscowości Zelenci[5].
Po II rozbiorze (1793) Żyłynci znalazły się w granicach Imperium Rosyjskiego.
W XIX w. leżały w gminie Szepetówka(ukr.) w powiecie zasławskim guberni wołyńskiej[1].
W 2 poł. XIX w. Żyłynci były własnością Marii Potockiej i liczyły 66 domów. Mieszkało tu 539 prawosławnych i 165 katolików[1]. Na początku XX w. we wsi było 79 domów i 445 mieszkańców[2].
Po traktacie ryskim (1921) miejscowość znalazła się w granicach ZSRR. Od czerwca 1941 r. do 1944 r. zajęta przez hitlerowskie Niemcy. Od 1991 r. w granicach niepodległej Ukrainy.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Zieleńce 2.), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 591.
- ↑ a b Zieleńce 2., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 719.
- ↑ Село Жилинці (ukr.). decentralization.gov.ua. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ Шепетівська міська громада (ukr.). gromada.info. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ a b c d e Walentyn Bendiug: Заплутана історія, або Як треба дружити (ukr.). salon24.pl. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ a b c Zieleńce. W: Rzeczpospolita wirtualna [on-line]. rzecz-pospolita.com. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ Piotr Derdej: Zieleńce – Mir – Dubienka 1792. Wyd. II. Warszawa: Bellona, 2008, s. 64-71. ISBN 978-83-1111-039-7. [dostęp 2021-05-16].
Media użyte na tej stronie
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Хмельницкой области с 17 июля 2020 года
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Ukraine
Это изображение было использовано для иллюстрирования статьи «Зелинцы» опубликованной в десятом томе «Военной энциклопедии», который был издан книгоиздательским товариществом И. Д. Сытина в 1912—1913 гг. в столице Российской империи городе Санкт-Петербурге.
