Żywice silikonowe

Ten artykuł od 2022-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Żywice silikonowe – rodzaj materiału silikonowego, który zawiera oligosiloksany o ogólnym wzorze: R
nSiX
mO
y, gdzie R to grupa alkilowa, zwykle metylowa lub fenylowa. Natomiast X to grupa funkcyjna, zwykle H, OH, Cl lub OR. Grupy te mogą ulegać dalszej kondensacji aby w rezultacie utworzyć gęsto usieciowane, nierozpuszczalne sieci polisiloksanowe.

Do ogólnego opisu struktury żywic silikonowych stosuje się często następujące skróty literowe merów^[1]:

• „M”: Me
  3SiO−,
• „D”: Me
  2Si(O−)
  2,
• „T”: MeSi(O−)
  3
• „Q”: Si(O−)
  4.

Najczęściej spotykane żywice silikonowe są zbudowane z merów D i T (żywice DT) lub M i Q (żywice MQ), jednakże w przemyśle spotyka się także żywice „mieszane” (np. MDT, MTQ, QDT).

Żywice silikonowe tworzą obszerną gamę produktów o bardzo różnorodnych własnościach użytkowych. Ich masy cząsteczkowe zawierają się zwykle w granicach 1000 – 100 000. Wszystkie one są cieczami w temperaturze pokojowej, pod warunkiem że nie są usieciowane. Takie żywice, zależnie od stopnia usieciowania, przypominają w konsystencji żele, albo są litymi elastomerami.

Żywice silikonowe są m.in. stosowane jako: hydrożele stosowane jako implanty tkanek miękkich (np. implanty piersi), jako gumy silikonowe, jako oleje hydrauliczne, dodatki do farb, środki smarujące, kity uszczelniające i wiele innych.

Żywice silikonowe są produkowane w wyniku hydrolitycznej (z użyciem wody) kondensacji rozmaitych monomerów siloksanowych. Początkowe technologie produkcji żywic były oparte na reakcjach szkła wodnego z chlorosilanami. Substraty te są bardzo tanie, ale stosowanie ich bardzo utrudnia dokładniejszą kontrolę struktury produktów końcowych. Obecnie częściej żywice te otrzymuje się w reakcji tetraetoksysilanu z rozmaitymi disiloksanami i cyklosiloksanami.

Przypisy

Bibliografia

• S.J.S.J. Clarson S.J.S.J., J.A.J.A. Semlyen J.A.J.A., Siloxane Polymers, New Jersey: Prentice Hall, 1993 .^{[potrzebny numer strony]}