ϴ́

ϴ́ θ́

Theta z akutem (majuskuła: ϴ́; minuskuła: θ́) – diakrytyzowana litera alfabetu łacińskiego powstała z dodania akutu po prawej stronie thety. W XVII wieku Jana Kochanowski zaproponował jej użycie w zapisie dla języka średniopolskiego^[1], do oznaczenia dźwięku dź, jako spółgłoska zwarto-szczelinowa dziąsłowo-podniebienna dźwięczna [d ʑ].

Przypisy

Klasyczne litery greckie	Αα alfa Ββ beta (wita) Γγ gamma (ghama) Δδ delta (dhelta) Εε epsilon Ζζ dzeta (zita) Ηη eta (ita) Θθ theta (thita) Ιι jota Κκ kappa (kapa) Λλ lambda (lambdha) Μμ my (mi) Νν ny (ni) Ξξ ksi Οο omikron Ππ pi Ρρ rho (ro) Σσς sigma Ττ tau (taf) Υυ ipsylon Φφ phi (fi) Χχ chi Ψψ psi Ωω omega
Litery nieużywane współcześnie	Ϝϝ(Ͷͷ) digamma Ϛϛ stigma Ͱͱ heta Ϗϗ kaj Ϻϻ san Ϙϙ(Ϟϟ) koppa Ͳͳ(Ϡϡ) sampi
Litery używane w innych językach	Ϳϳ jot Ϸϸ szo