(136199) Eris
 Eris i Dysnomia (HST) | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia | 5 stycznia 2005 |
| Numer kolejny | 136199 |
| Oznaczenie tymczasowe | 2003 UB313 |
| Charakterystyka orbity (2022-08-09) | |
| Przynależność obiektu | |
| Półoś wielka | |
| Mimośród | 0,4320[1] |
| Peryhelium | |
| Aphelium | |
| Okres obiegu wokół Słońca | 562,2[1] lat |
| Średnia prędkość | ok. 3,4 km/s |
| Inklinacja | 43,79[1]° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 2326 ± 12[3] km |
| Masa | 1,66 × 1022[3] kg |
| Średnia gęstość | 2,52 ± 0,07[3] g/cm3 |
| Okres obrotu | |
| Albedo | 0,96[3] |
| Jasność absolutna | |
| Satelity naturalne | 1 – Dysnomia |
Eris (symbol: 
)[4] – planeta karłowata, jeden z obiektów dysku rozproszonego.
Eris została odkryta 5 stycznia 2005 roku na zdjęciach, które wykonano 21 października 2003 roku. Odkrycie tego obiektu ogłoszono 29 lipca 2005. Odkrywcy nadali jej nieoficjalną nazwę „Xena”. 13 września 2006 roku uzyskała stałą nazwę Eris, od imienia greckiej bogini niezgody.
(136199) Eris jest obiektem transneptunowym, którego masę już wkrótce po odkryciu oszacowano jako większą niż masa Plutona i z tego powodu w mediach nazywany był dziesiątą planetą. Jednak 24 sierpnia 2006 roku zdecydowano, że Eris, podobnie jak Pluton i Ceres, zaliczona będzie do nowej klasy obiektów – planet karłowatych.
Odkrycie
Eris została odkryta 5 stycznia 2005 w Obserwatorium Palomar przez Michaela E. Browna, Chadwicka A. Trujillo i Davida Rabinowitza. Zespół ten od wielu lat zajmuje się systematycznym przeszukiwaniem obrzeży Układu Słonecznego w poszukiwaniu dużych obiektów i już wcześniej odkrywał tego typu obiekty – między innymi Quaoar i Sedna. Astronomowie prowadzili rutynowe obserwacje przy użyciu 48-calowego Teleskopu Samuela Oschina w Obserwatorium Palomar w Kalifornii. Eris została sfotografowana już 21 października 2003, ale dopiero ponowna analiza komputerowa zebranych danych pozwoliła na stwierdzenie jej wolnego przemieszczania się na tle gwiazd. Dzięki następnym obserwacjom wstępnie określono jej orbitę i rozmiary.
Orbita
Okres orbitalny (136199) Eris wynosi ok. 562 lat. Podobnie jak Pluton, Eris posiada silnie ekscentryczną orbitę – o mimośrodzie ok. 0,43. W peryhelium ciało zbliża się do Słońca na 38,7 jednostek astronomicznych, a w aphelium oddala na ponad 97,5 au (dla porównania, peryhelium orbity Plutona sięga 29, aphelium – 49 au). Jej nachylenie względem płaszczyzny ekliptyki jest jeszcze większe niż Plutona – wynosi aż 43,8°. Obiekt ten jest wystarczająco jasny (ma 19 wielkość gwiazdową), aby być dostępnym dla obserwacji fotograficznych nawet w niezbyt wielkich teleskopach. Przyczyną tak późnego odkrycia tego obiektu było nachylenie jego orbity – większość poszukiwań koncentruje się na okolicach płaszczyzny ekliptyki, wokół której znaleźć można większość materiału Układu Słonecznego.
Obecnie Eris oddalona jest o prawie 96 au[5] od Słońca, po przejściu aphelium orbity ok. 1978 roku[a]. Poza kometami długookresowymi oraz niektórymi sondami kosmicznymi, Eris i jej księżyc Dysnomia są jednymi z najodleglejszych znanych ciał Układu Słonecznego[6].
Właściwości fizyczne
Rozmiary
Pierwsza próba określenia rozmiarów Eris na podstawie ilości emitowanego promieniowania podczerwonego mierzonego przez Kosmiczny Teleskop Spitzera nie powiodła się z powodu błędu.
2 lutego 2006 dr Bertoldi i inni z Instytutu Maxa Plancka w Bonn opublikowali w czasopiśmie „Nature” rezultaty pomiarów promieniowania termicznego obiektu (w zakresie 1,2 mm)[7], szacując średnicę Eris na 3000±400 km. Źródłem tej niepewności jest ograniczona dokładność samej metody pomiaru (±300 km). Dodatkowa niepewność (±100 km) związana jest z nieznaną prędkością obrotową i nachyleniem osi obiektu. Autorzy przyznawali, że było ok. 16% prawdopodobieństwa, że rzeczywista średnica obiektu jest poniżej dolnej granicy, czyli 2600 km. Jednak nawet w tym wypadku wymiary Eris byłyby większe od Plutona (średnica 2370 km).
9 i 10 grudnia 2005 roku dokonano obserwacji przy użyciu Kosmicznego Teleskopu Hubble’a. Na ich podstawie określono wartość średnicy planety karłowatej na 2398 km z niepewnością ±97 km. NASA oficjalnie zaprezentowała te dane 11 kwietnia 2006 roku.
Obserwacje Eris dokonane w listopadzie 2010 roku, w czasie przejścia tej planety na tle słabej gwiazdy z konstelacji Wieloryba wskazały, że Eris może nie mieć rozmiarów większych niż Pluton (2370 km ±20 km), a może być nawet o ok. 100–120 kilometrów mniejsza[8]. W roku 2011 średnica Eris została doprecyzowana na 2326 ±12 km[9].
Powierzchnia
Obserwacje spektroskopowe w bliskiej podczerwieni wykonane przy użyciu dużego (średnica 8 m) teleskopu Gemini North na Mauna Kea wykazały obecność lodu metanowego na powierzchni Eris. Podobną charakterystykę ma powierzchnia Plutona. Obecność lodu metanowego wskazuje na istnienie pierwotnej powierzchni, która nigdy nie została znacząco ogrzana od momentu powstania. Oznacza to, że Eris zawsze pozostawała na dalekich peryferiach Układu Słonecznego. Powierzchnia Eris ma szare zabarwienie, w przeciwieństwie do lekko czerwonawego Plutona. Przyczyna tej różnicy nie jest obecnie znana.
Równocześnie nowe obserwacje pokazują, że Eris jest otoczona przez gruby płaszcz lodu, gdyż odbija prawie całe światło, które na nią pada. Oznacza to, że jest prawdopodobnie pokryta bardzo cienką warstwą zamarzniętej atmosfery, która przypuszczalnie zawiera zamrożony azot zmieszany z metanem. Przyczyną zamarzania atmosfery Eris jest prawdopodobnie jej wydłużona orbita, sięgająca daleko od Słońca.
Księżyc
Eris ma księżyc o nazwie Dysnomia (wcześniej używano prowizorycznego oznaczenia S/2005 (2003 UB313) 1 lub nieoficjalnej nazwy „Gabrielle”, od imienia przyjaciółki bohaterki serialu telewizyjnego Xena: Wojownicza księżniczka). Odkrycia dokonano 10 września 2005 roku przy użyciu teleskopu Keck II zaopatrzonego w system optyki adaptacyjnej. Dysnomia jest około 500 razy mniej jasna od Eris; jej średnicę szacuje się na około 150 km. Dalsze obserwacje ustaliły, że Dysnomia porusza się wokół Eris po niemal kołowej orbicie o okresie około 16 dni. Dzięki oddziaływaniu grawitacyjnemu między Eris i Dysnomią udało się również ustalić, że Eris jest 1,27 razy masywniejsza od Plutona i jest najmasywniejszym znanym obiektem transneptunowym[10].
Konsekwencje odkrycia
Niektórzy astronomowie już od wielu lat postulowali „degradację” Plutona do rangi dużej planetoidy, czy też tzw. obiektu transneptunowego i zmianę definicji pojęcia „planeta”. Na odkrywane nowe ciała z Pasa Kuipera funkcjonowały określenia plutonki, twotino i cubewano, związane z parametrami ich orbit. Rozmiary Plutona i utarta tradycja, zaliczająca go do planet, wstrzymywały naukowców od radykalnych kroków w kwestiach nazewniczych; odkrycie większego obiektu nie było jednak wielkim zaskoczeniem.
Podczas sympozjum Międzynarodowej Unii Astronomicznej (IAU) w Pradze 24 sierpnia 2006 roku przyjęto nową definicję planety. Eris wraz z Plutonem i Ceres uznane zostały za planety karłowate. Od sierpnia 2008 roku planety karłowate krążące poza orbitą Neptuna nazywane są również plutoidami.
Zobacz też
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- lista planetoid 136001–137000
- lista ponumerowanych planetoid
- lista planetoid z księżycami
Uwagi
- ↑ Obliczone jako moment kolejnego peryhelium minus połowa okresu orbitalnego: 2259,83 - 281,10 = 1978,73. Odległość mniejszą niż 96 au Eris osiągnęła w 2020 roku, patrz: AstDys-2 Eris Ephemerides 2018-2022.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i (136199) Eris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- ↑ Wm. Robert Johnston: List of Known Trans-Neptunian Objects (ang.). Johnston's Archive, 2022-01-02. [dostęp 2022-06-28].
- ↑ a b c d ESO: Faraway Eris Is Pluto's Twin - Dwarf planet sized up accurately as it blocks light of faint star (ang.). [dostęp 2011-10-27].
- ↑ JPL/NASA, What is a Dwarf Planet?, Jet Propulsion Laboratory, 22 kwietnia 2015 [dostęp 2022-01-19] (ang.).
- ↑ AstDys Eris Ephemerides (ang.). Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. [dostęp 2020-12-20].
- ↑ Mike Brown (2006) The discovery of 2003 UB313 Eris, the largest known dwarf planet (ang.)
- ↑ Press Release 2003 UB313, Max-Planck Institut (ang.)
- ↑ NewScientist: Former 'tenth planet' may be smaller than Pluto (ang.).
- ↑ Faraway Eris Is Pluto's Twin (ang.). [dostęp 2011-10-27].
- ↑ Astronomers Measure Mass of Largest Dwarf Planet, HubbleSite.org (ang.)
Bibliografia
- (136199) Eris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (136199) Eris w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
- Strona Michaela Browna o nowo odkrytym obiekcie (ang.)
- Strona NASA o 2003 UB313 (ang.)
- Strona Gemini Observatory o 2003 UB313 (ang.)
- Dane o układzie (136199) Eris w Johnston's Archive (ang.)
- Eris Gets Dwarfed (Is Pluto Bigger?) – doniesienie w „Sky & Telescope” o obserwacji zakrycia gwiazdy przez Eris 06.11.2010 (ang.)
- Diagram orbity (136199) Eris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
.svg)
Autor: Denis Moskowitz, Licencja: CC BY-SA 4.0
U+2BF0 ⯰: Planetary symbol for Eris, 0.8px lines. It's common in astrology and has been used by NASA.[1]
.svg)
Autor: Kwamikagami, Licencja: CC BY-SA 4.0
U+2BF0 ⯰: heavier line weight (1.333 px). Planetary symbol for Eris. It's common in astrology and has been used by NASA.[1]
Autor: Brown, Trujillo, Rabinowitz., Licencja: CC-BY-SA-3.0
Animation of the images from which Eris was discovered.
Autor: ESO/L. Calçada and Nick Risinger (skysurvey.org), Licencja: CC BY 4.0
This artist's impression shows the distant dwarf planet Eris. New observations have shown that Eris is smaller than previously thought and almost exactly the same size as Pluto. Eris is extremely reflective and its surface is probably covered in frost formed from the frozen remains of its atmosphere.
Autor: Micgryga, based by Orionist image, Licencja: CC BY-SA 4.0
Diagram przedstawia orbitę Eris (kolor niebieski) w porównaniu z orbitami Plutona i trzech planet leżących najbardziej na zewnątrz Układu Słonecznego (kolor biały/szary).