(216) Kleopatra
 Obraz uzyskany przez Very Large Telescope | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia | 10 kwietnia 1880 |
| Numer kolejny | 216 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu | |
| Półoś wielka | 2,7938 au |
| Mimośród | 0,2504 |
| Peryhelium | 2,0943 au |
| Aphelium | 3,4934 au |
| Okres obiegu wokół Słońca | 4,67 lat |
| Średnia prędkość | 17,82 km/s |
| Inklinacja | 13,11° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 217×94×81 km |
| Masa | ok. 3 × 1018 kg |
| Średnia gęstość | ok. 3,6 g/cm3 |
| Okres obrotu | (5 h 23 min 6 s) h |
| Albedo | 0,1164 |
| Jasność absolutna | 7,3m |
| Typ spektralny | |
| Satelity naturalne | |
(216) Kleopatra – planetoida z pasa głównego okrążająca Słońce w ciągu 4 lat i 245 dni w średniej odległości 2,79 j.a.
Odkrycie
Została odkryta 10 kwietnia 1880 roku w obserwatorium marynarki wojennej w Puli (Istria) przez Johanna Palisę. Nazwa pochodzi od Kleopatry, ostatniej królowej Egiptu.
Właściwości
Była pierwszą planetoidą przebadaną wiązką radiową, wysłaną z radioteleskopu w Arecibo (Portoryko). Kształtem przypomina kość lub hantle. Należy do planetoid żelaznych, stosunkowo rzadko występujących. Średnia gęstość wynosi 3,6 g/cm³.
Naturalne satelity
24 września 2008 roku zidentyfikowano dwa księżyce tej planetoidy. Alexhelios (S/2008 (216) 1) ma rozmiar 5 km i okrąża ciało macierzyste w odległości ok. 775 km w czasie 4,2 dnia; Cleoselene (S/2008 (216) 2) ma 3 km i na jeden obieg potrzebuje ok. 1,4 dnia w średniej odległości 380 km[1].
(216) Kleopatra powstała na skutek połączenia się odłamków pozostałych po kolizji dużej planetoidy żelazno-skalistej w zamierzchłej przeszłości. Do kolejnego zderzenia doszło około 100 milionów lat temu, gdy planetoida została uderzona przez kolejny obiekt pod bardzo dużym kątem. Uderzenie nadało planetoidzie bardzo szybką rotację, powodującą wydłużony kształt. Doprowadziło również do wyrwania pierwszego księżyca. Drugi oderwał się około 10 milionów lat temu[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Emily Lakdawalla: A dog-bone-shaped asteroid's two moons: Kleopatra, Cleoselene, and Alexhelios. The Planetary Society, 2011-02-23. [dostęp 2016-03-18]. (ang.).
- ↑ Kleopatra i jej księżyce. [w:] Nauka w Polsce [on-line]. PAP, 2011-02-26. [dostęp 2016-03-18].
Bibliografia
- (216) Kleopatra w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (216) Kleopatra w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: VSO Very Large Telescope SPHERE/ZIMPOL team, Licencja: CC BY-SA 4.0
VLT/SPHERE image of the asteroid, deconvolved with the MISTRAL algorithm
Autor: ESO/Vernazza, Marchis et al./MISTRAL algorithm (ONERA/CNRS), Licencja: CC BY 4.0
This processed image, based on observations taken in July 2017, shows the two moons of the asteroid Kleopatra (the central white object), AlexHelios and CleoSelene, which appear as two small white dots in the top-right and bottom-left corners of the picture. Kleopatra’s moons are difficult to see in the raw images — which were taken with the Spectro-Polarimetric High-contrast Exoplanet REsearch (SPHERE) instrument on ESO’s VLT — owing to glare around the asteroid, inherent to this kind of adaptive-optics observations. To achieve this view, the images ofKleopatra have been processed to remove the glare and reveal the moons.