(3) Juno
 Obraz uzyskany przez Very Large Telescope | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia | 1 września 1804 |
| Numer kolejny | 3 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu | |
| Półoś wielka | 2,6716 au |
| Mimośród | 0,2553 |
| Peryhelium | 1,9895 au |
| Aphelium | 3,3536 au |
| Okres obiegu wokół Słońca | 4 lata 134 dni |
| Średnia prędkość | 17,92 km/s |
| Inklinacja | 12,98° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 290×240×190 km |
| Masa | 3×1019 kg |
| Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 |
| Okres obrotu | (7 h 12 min 36 s) h |
| Albedo | 0,238 |
| Jasność absolutna | 5,33m |
| Typ spektralny | |
| Średnia temperatura powierzchni | śred. ~163 K |
| Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) |
(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Odkrycie i nazwa
Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.
Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
(c) I, Kevin Heider, CC BY-SA 3.0Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA
Orbita
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 au wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.
Właściwości fizyczne
Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
Zobacz też
Bibliografia
- (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
- Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Autor: VSO Very Large Telescope SPHERE/ZIMPOL team, Licencja: CC BY-SA 4.0
VLT/SPHERE image of the asteroid, deconvolved with the MISTRAL algorithm
.svg)
Autor: Kwamikagami, Licencja: CC BY-SA 4.0
U+26B5 ⚵: heavier line weight (1.333 px)
(c) I, Kevin Heider, CC BY-SA 3.0
5 minute exposure of asteroid 3 Juno (bright object in center) with a 24" telescope. Juno is apparent magnitude 7.6 in this image taken at 2009-09-22 07:00 UT. Stars brighter than the 11th magnitude are over-exposed resulting in the white streaks. To the left you can also see the galaxies PGC73151 (upper) and PGC73143 (lower). The two galaxies are roughly magnitude 13.5. The star to the right of PGC73151 is about magnitude 17.
(c) Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, CC BY-SA 3.0
Images of asteroid 3 Juno taken with the 100-inch Hooker telescope at Mt. Wilson Observatory show what appears to be a 60-mile-wide crater. The crater is visible as a darkened area in the lower left quadrant in the 833 nm and 934 nm images. The material excavated by the collision that produced the crater "bite" has low reflectance, especially at the wavelength of 934 nm. An adaptive optics system provided a remarkably clear view of Juno's surface by reducing interference from the Earth's atmosphere. (Sallie Baliunas et al. Release date August 6, 2003)
Autor: Andreas H. Wolf, Licencja: CC BY 2.5
Animation of minor planet (3)Juno movement in the sky