107 mm moździerz pułkowy wz. 1938
Moździerz wz. 1938 w Muzeum im. Orła Białego | |
Dane podstawowe | |
Państwo | ZSRR |
---|---|
Rodzaj | moździerz |
Historia | |
Prototypy | luty 1939 |
Produkcja seryjna | 1940–1941 |
Wyprodukowano | 1574 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Kaliber | 107 mm |
Długość lufy | 1400 mm 1570 mm (lufa wraz z zamkiem) |
Donośność | ok. 5000 m (maksymalna) 800 m (minimalna) |
Prędkość pocz. pocisku | 325 m/s |
Masa | 170 kg (w położeniu bojowym) 340 kg (w położeniu marszowym) |
Kąt ostrzału | +45° do +80° (w pionie) +3º do + 45° (w poziomie) |
Jednostka ognia | 20 pocisków |
Szybkostrzelność | 15 strz./min |
Obsługa | 5 – 6 żołnierzy (w zależności od rodzaju trakcji) |
Prędkość marszowa | 40 km/h (przy trakcji mechanicznej) 7 – 8 km/h (przy trakcji konnej) |
107 mm górsko-juczny moździerz pułkowy wz. 1938 (ros. 107-мм горно-вьючный полковой миномёт обр.1938 г.) – radziecki moździerz kalibru 107 mm z okresu II wojny światowej.
Historia
W 1938 roku biuro konstrukcyjne nr 4 kierowane przez B. Szawyrina otrzymało polecenie opracowanie moździerza pułkowego dla tworzonych w tym czasie w Armii Czerwonej oddziałów strzelców górskich. W krótkim czasie opracowano jego projekt, który oparto na konstrukcji opracowanego wcześniej 82 mm moździerza batalionowego.
Prototyp moździerza był gotowy w lutym 1939 roku i otrzymał wtedy oznaczenie wz. 1938. Po poddaniu badaniu i potwierdzeniu jego sprawności, został wprowadzony do produkcji seryjnej i łącznie w latach 1940 – 1941 wyprodukowano 1574 sztuki tego typu moździerzy.
Konstrukcja
Moździerz składa się z trzech części głównych: lufy wraz z zamkiem, podpory pod lufę (dwójnóg) i płyty oporowej.
W położeniu marszowym był rozkładany i umieszczany na specjalnej dwukołowej przyczepce. Dodatkowo istniała druga przyczepka spełniające rolę jaszcza. W trakcji konnej taki zestaw holowany był przez zaprzęg składający się z czterech koni. W trakcji mechanicznej używano samochodów GAZ-AAA, przy czym można było załadować moździerz wraz z wózkiem na skrzynie ładunkową lub holować je za pojazdem.
Z uwagi na przeznaczenie moździerza, można było go rozłożyć na mniejsze elementy i tak rozłożony mógł być przewożony przez konie juczne. Moździerz łącznie z zapasem amunicji przewożony był przez dziewięć koni jucznych.
Użycie
Moździerze zaczęto wprowadzać do uzbrojenia w 1940 roku. Znalazły się one na wyposażeniu artylerii dywizyjnej radzieckich dywizji strzelców górskich oraz niektórych dywizji kawalerii przystosowanych do walk w górach. W 1944 roku utworzono górskie pułki moździerzy wyposażone w tego typu moździerze.
Bibliografia
- Praca zbiorowa: 107-мм горно-вьючный полковой миномёт обр.1938 г. (107 ГВПМ-138) Руководство службы.. Moskwa: Воениздат НКО СССР, 1941. (ros.)
- А. Иванов: Артиллерия СССР во второй мировой войне. Sankt Petersburg: Издательский дом "Нева", 2003, s. 51. (ros.)
- В. Ермаков, Г. Николаева. Огневая мощъ малой артиллерии. „Моделист-Конструктор”, s. 26-32, lipiec 2006. Moskwa: ЗАО «Редакция журнала «Моделист-конструктор». ISSN 0131-2243 (ros.).
Media użyte na tej stronie
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
Autor: Felis domestica, Licencja: CC BY-SA 4.0
107 mm moździerz pułkowy wz. 1938, widok od tyłu
Расчет советского 107-мм полкового горно-вьючного миномёта образца 1938 года на позиции во время битвы за Москву. Московская область, зима 1941 — 1942 гг. Источник: Государственный Зеленоградский историко-краеведческий музей.