10 Dywizja Piechoty (PSZ)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1942 | |
| Rozformowanie | 1942 | |
| Nazwa wyróżniająca | nie posiadała | |
| Patron | nie posiadała | |
| Tradycje | ||
| Święto | nie obchodziła | |
| Nadanie sztandaru | nie posiadała | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | płk Alfred Jan Schmidt | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Ługowaja[1] | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe | |
| Rodzaj wojsk | piechota | |
| Podległość | Polskie Siły Zbrojne w ZSRR | |
| Skład | 27 Pułk Piechoty 28 Pułk Piechoty 29 Pułk Piechoty 10 Pułk Artylerii Lekkiej | |
10 Dywizja Piechoty (10 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i dyslokacje
8 grudnia 1941 roku dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, generał dywizji Władysław Anders wydał wytyczne do organizacji między innymi 10 Dywizji Piechoty według etatów brytyjskich. W początkowym okresie zamiast trzech pułków piechoty dywizja miała mieć tylko dwa. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie dostarczyć mieli Brytyjczycy.
9 stycznia 1942 roku w Tockoje zorganizowane zostały zawiązki oddziałów dywizji. 13 stycznia do miejscowości Ługowaja, w obwodzie dżambulskim (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka), gdzie miała być formowana 10 DP wyjechał zawiązek 10 pułku artylerii lekkiej liczący 12 oficerów i 35 podoficerów. 19 stycznia przystąpiono do formowania dywizji. W ocenie Oddziału III Sztabu PSZ w ZSRR dywizja miała zakończyć szkolenie przygotowawcze bez broni do 1 czerwca 1942 roku i być gotowa do przyjęcia broni angielskiej.
W dniach 24 marca – 4 kwietnia 1942 roku 10 DP ewakuowana została do Iraku w ramach pierwszej ewakuacji[2], a 27 kwietnia do Palestyny, gdzie wcielona została do 3 Dywizji Strzelców Karpackich. 6 maja 1942 roku 10 pułk artylerii lekkiej przemianowany został na 3 Karpacki pułk artylerii lekkiej.
Organizacja i obsada personalna
- dowództwo 10 Dywizji Piechoty
- dowódca – płk Alfred Jan Schmidt[3].
- dowódca artylerii dywizyjnej – mjr Stefan Świnarski, a później ppłk Leon Bukojemski
- szef sztabu – ppłk dypl. Wilhelm Wilk-Leśniak
- 27 pułk piechoty
- 28 pułk piechoty
- 10 pułk artylerii lekkiej
- 10 pułk artylerii ciężkiej
- 10 dywizjon rozpoznawczy
- 10 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
- 10 batalion saperów
- 10 kompania przeciwpancerna
- 10 kompania łączności
- 10 kompania żandarmerii – por. żand. Tadeusz Birn
- 10 kompania sanitarna
- 10 kompania warsztatowa
- 10 kompania Pomocniczej Służby Kobiet
- 10 pluton samochodowy
- 10 pluton transportowo-kolejowy
- ośrodek oddziałów specjalnych
- szpital polowy
- 10 kolumna samochodowa
- 10 park intendentury
- sąd polowy 10 DP
- komenda uzupełnień nr 6
- stacja zborna
- referat Opieki Społecznej
Przypisy
- ↑ Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 30.
- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 236.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 56.
Bibliografia
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Maciej Szczurowski, Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 206, 219, 220, 224, 279, ISBN 83-7174-918-X, OCLC 830299476.
- Władysław Wierzbicki, Przyczynki do historii Żandarmerii odrodzonego Wojska Polskiego, Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, Londyn 1990, s. 95, 96.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).