116 Pułk Piechoty (II RP)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy | ppłk Mieczysław Chamerski |
Ostatni | Czesław Rzedzicki |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
116 Pułk Piechoty (116 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
116 Pułk Piechoty nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Został zmobilizowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”. W składzie 41 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) walczył w kampanii wrześniowej 1939.
Organizacja i obsada personalna
Organizacja wojenna i obsada personalna 116 pp we wrześniu 1939 roku:
dowództwo pułku i pododdziały pozabatalionowe (Szkoła Podchorążych Piechoty)
- dowódca - ppłk piech. Mieczysław Chamerski[a]
- adiutant - kpt. Bolesław Proń
- oficer łączności – kpt. łącz. Mieczysław Bolesław Hawryluk[b]
I batalion (Szkoła Podchorążych Piechoty)
- dowódca - mjr piech. Emil Cimura
II batalion (71 pułk piechoty w Zambrowie[8])
- dowódca - kpt. piech. Wacław Miciński
III batalion (33 pułk piechoty w Łomży[8])
- dowódca - mjr piech. Władysław Galica
Uwagi
- ↑ Sprostowano nazwisko i imiona z „Hamerski Mieczysław” na „Chamerski Mieczysław Tymoteusz”[1].
- ↑ kpt. łącz. Mieczysław Bolesław Hawryluk ur. 22 września 1904 w Warszawie[2][3]. W marcu 1932 został przeniesiony z byłego 3 batalionu telegraficznego do kompanii telegraficznej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko młodszego oficera kompanii[4]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[5]. W marcu 1939 był dowódcą kompanii łączności 22 Dywizji Piechoty w Przemyślu[6]. Później został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty, a w czasie mobilizacji przydzielony do 116 pp[2]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w Stalagu VII C, Oflagu VII C (od 24 lutego 1940) i Oflagu VII A Murnau (od 27 maja 1940)[2]. Zmarł 13 lutego 1979. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sulejówku[7].
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 27.
- ↑ a b c Straty ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 266.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 241.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 19.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 826.
- ↑ śp. MIECZYSŁAW BOLESŁAW HAWRYLUK. Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Sulejówku. [dostęp 2022-08-13]..
- ↑ a b Dymek 1999 ↓, s. 35.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7
- Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (254), 2015. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281.
- Przemysław Dymek: Samodzielna Grupa Operacyjna „Narew” 1939 w polskiej historiografii wojskowej. Poznań: Wydawnictwo Sorus, 1999. ISBN 978-83-87133-54-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-08-13].
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Położenie wielkich jednostek Samodzielnej Grupy Operacyjnej Narew i wielkich jednostek niemieckich w pierwszych dniach września 1939