11 Batalion Pancerny
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1929 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa Doświadczalny Batalion Pancerno-Motorowy |
| Dowódcy | |
| Ostatni | mjr Stefan III Majewski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Twierdza Modlin |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | bronie pancerne |
| Podległość | Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych |
_z_1975_(seria_Typy_Broni_i_Uzbrojenia).jpg)
11 Batalion Pancerny (11 bpanc) – oddział broni pancernych Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Batalion był jednostką wojskową istniejącą w okresie pokoju i spełniającą zadania mobilizacyjne wobec oddziałów i pododdziałów broni pancernej. Spełniał również zadania organizacyjne i szkoleniowe. Stacjonował w Poznaniu. W 1939, po zmobilizowaniu jednostek przewidzianych planem mobilizacyjnym, został rozwiązany.
Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa
12 listopada 1929 roku ówczesny szef Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych, płk sap. inż. Tadeusz Kossakowski złożył wniosek o zorganizowanie grupy pancerno-motorowej. Wniosek ten doczekał się realizacji latem 1930 roku. Wówczas w garnizonie Warszawa została sformowana Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa.
Zadaniem grupy było gromadzenie doświadczeń technicznych i taktycznych nowego sprzętu pancernego. Na dowódcę jednostki z dniem 15 września 1930 roku został wyznaczony major dyplomowany saperów Mieczysław Józef Wilczewski. W skład grupy miały wejść następujące pododdziały:
- pluton czołgów lekkich
- kompania czołgów rozpoznawczych
- szwadron samochodów pancernych
- dwie kompanie piechoty motorowej
- bateria artylerii motorowa
- pluton ckm na motocyklach
- pododdziały saperów i łączności oraz służby[1]
W 1931 roku na uzbrojeniu szwadronu samochodów pancernych znajdowało się dwanaście pojazdów pięciu typów:
- jeden Putiłow-Austin nr rej. 4432,
- jeden Austin Kegresse nr rej. 4993 z 2 szwadronu samochodów pancernych,
- jeden Iżorski-Fiat nr rej. 4433 z 2 szwadronu samochodów pancernych,
- trzy Peugeoty nr rej. 821, 824 i 1114,
- sześć wozów wzór 1928 nr rej. 5283, 5289 (z radiostacją RKD), 5436, 5573, 5579 i 5594 [2].
Jesienią 1931 roku grupa została włączona w skład 3 pułku pancernego. Planowano przekształcenie grupy w II batalion, lecz do końca istnienia pułku zamiar ten nie został urzeczywistniony. Wiosną 1934 roku 3 pułk pancerny został rozformowany. Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa została przeniesiona z Warszawy do Modlina i włączona w skład Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych, jako Doświadczalny Batalion Pancerno-Motorowy. Z dotychczasowego składu grupy została zorganizowana kompania czołgów, którą wcielono do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych.
W 1935 roku szwadron samochodów pancernych został przezbrojony w wozy wzór 1929, przeniesione z Wydzielonej Kompanii Samochodów Pancernych „Bydgoszcz”. Od 1937 roku, gdy został utworzony korpus oficerów broni pancernych, do którego zostali przeniesieni oficerowie kawalerii, szwadron samochodów pancernych nazywany był żartobliwie „szwadronem pod złamaną ostrogą”. Dowódcą szwadronu był rotmistrz Aleksander Izdebski[3].
Jesienią 1937 roku Doświadczalny Batalion Pancerno-Motorowy został przemianowany na 11 batalion pancerny.
11 Batalion Pancerny
11 batalion pancerny był doświadczalnym i manewrowym pododdziałem podporządkowanym komendantowi Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych.
W dniu 15 lipca 1939 roku na uzbrojeniu i wyposażeniu Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych, w tym 11 batalionu pancernego, znajdował się następujący sprzęt pancerny i motorowy:
- 28 czołgów lekkich Vickers E i 7TP, w tym 11 w wersji jednowieżowej i 17 w wersji dwuwieżowej,
- 20 lekkich czołgów rozpoznawczych (tankietek) TK-3,
- 26 lekkich czołgów rozpoznawczych (tankietek) TKS,
- 10 samochodów pancernych wz. 1929,
- 3 samochody pancerne wz. 1934,
- 7 ciągników,
- 119 samochodów, w tym 84 ciężarowe, 21 specjalnych i 14 osobowych,
- 74 motocykle,
- 19 przyczepek.
24 sierpnia 1939 roku Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych, jako jednostka mobilizująca, na bazie 11 batalionu pancernego sformowało 11 dywizjon pancerny. Dowódcą dywizjonu został major broni pancernych Stefan III Majewski.
Kadra Doświadczalnej Grupy Pancerno-Motorowej i 11 batalionu pancernego
| Dowódcy grupy i baonu | |
|---|---|
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia funkcji |
| mjr dypl. sap. Mieczysław Józef Wilczewski | od 15 IX 1930[4] |
| mjr dypl. kaw. Zygmunt II Miłkowski | 1 IX 1931 - I 1934 |
| mjr br. panc. Stefan III Majewski[5] | I - 24 VIII 1939 |
| Obsada personalna w marcu 1939 | ||
|---|---|---|
| Stanowisko etatowe | Stopień, imię i nazwisko | Przydział we wrześniu 1939 |
| dowódca batalionu | mjr br. panc. Stefan III Majewski | dowódca dywizjonu pancernego nr 11 |
| adiutant | kpt. br. panc. Zbigniew Brodzikowski | adiutant dywizjonu pancernego nr 11 |
| dowódca kompanii czołgów TK | kpt. br. panc. Mieczysław Stanisław Rzelski | |
| dowódca plutonu | kpt. br. panc. Stanisław Łętowski | dowódca samodzielnej kompanii czołgów rozpoznawczych nr 11 |
| dowódca plutonu | por. br. panc. Władysław Witold Mroziński | |
| dowódca plutonu | por. br. panc. Bronisław Rachwał | |
| dowódca kompanii czołgów 7TP | kpt. br. panc. Czesław Blok | dowódca samodzielnej kompanii czołgów lekkich nr 12 |
| dowódca plutonu | por. br. panc. Józef Pieniążek | dowódca I plutonu samodzielnej kompanii czołgów lekkich nr 12 |
| dowódca plutonu | chor. Spirydion Ślązakiewicz | dowódca III plutonu samodzielnej kompanii czołgów lekkich nr 12 |
| dowódca szwadronu samochodów pancernych | kpt. br. panc. Mirosław Jarociński | dowódca szwadronu samochodów pancernych typ B nr 11 |
| dowódca plutonu | kpt. br. panc. Edmund Konieczka | |
| dowódca plutonu | por. br. panc. Michał Nahorski | dowódca I plutonu szwadronu samochodów pancernych typ B nr 11 |
| dowódca plutonu | chor. Stefan Wojcieszak | dowódca II plutonu szwadronu samochodów pancernych typ B nr 11 |
Uwagi
- ↑ 1 – czołg dowódcy kompanii; 2 – czołg dowódcy 1 plutonu; 3 – czołg dowódcy 2 plutonu; 4 – czołg dowódcy 3 plutonu; 5 – czołgi z 1 plutonu; 6 – czołgi z 2 plutonu; 7 – czołgi z 3 plutonu
- ↑ 1 – wóz dowódcy szwadronu; 2 – wóz dowódcy 1 plutonu; 3 – wóz dowódcy 2 plutonu; 4 – wóz z 1 plutonu; 5 – wóz z 2 plutonu.
Przypisy
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 17-18.
- ↑ Janusz Magnuski, Samochody pancerne ... s. 52, 58, 68, 107 i 128.
- ↑ Janusz Magnuski, Samochody pancerne ... s. 151.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 57.
Bibliografia
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
- Janusz Magnuski, Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993, ISBN 83-86028-00-9, OCLC 834071453.
- Jerzy Rusinek, Rajmund Szubański, Polska broń pancerna w okresie międzywojennym 1918-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3/4 (51), Warszawa 1969
- Ryszard Rybka, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, Kamil Stepan, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, OCLC 674626774.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W". Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Oficyna Wydawnicza "Ajaks" i Zarząd XII Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Znaki taktyczne na czołgach rozpoznawczych i lekkich stosowane w II RP:
Bronie Pancerne Wojska Polskiego w 1939 przed wybuchem II wojny światowej
Znaki taktyczne na pojazdach pancernych stosowane w II RP:
Source: Witold Jeleń, Rajmund Szubański: "Samochód pancerny wz.29"; TBiU nr 84; Warszawa 1983.