11 Dywizjon Pancerny
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Stefan Majewski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | Bronie pancerne |
| Podległość | Mazowiecka Brygada Kawalerii |
11 Dywizjon Pancerny – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w sierpniu 1939 roku w Modlinie dla Mazowieckiej Brygady Kawalerii w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[1]. Jednostką mobilizującą był 11 batalion pancerny.
Walki dywizjonu
30 sierpnia dywizjon przybył w rejon koncentracji macierzystej brygady[2]. Jego poszczególne pododdziały przydzielono do wojsk osłony i skierowano na linię czat. Plutony patrolowały m.in. rejon Dyczymina, Chorzel, Janowa i Skorupek[2]. Szwadron samochodów pancernych wszedł w kontakt ogniowy z pododdziałami rozpoznawczymi niemieckiej 12 DP. Wieczorem, wspólnie z pozostałymi pododdziałami brygady, dywizjon odszedł na kolejną rubież opóźniania w rejon lasu pod Mchowem[2]. 2 września 1 pluton dywizjonu wspierał 3 batalion strzelców w rejonie wsi Łanięta, a 6 wozów 2 plutonu wspierało 11 pułk ułanów podczas ataku na wzgórze 190[3]. Pluton szwadronu samochodów pancernych dywizjonu walczył koło Groduska z wozami niemieckiej DPanc „Kempf”, a przed wieczorem cały szwadron wspierał 11 pułk w walkach pod Rostowem z batalionem pułku SS „Deutschland”[2].
Organizacja i obsada personalna
Obsada personalna[4]:
Dowództwo (poczet dowódcy)
Szwadron Czołgów Rozpoznawczych Nr 11 (trzynaście czołgów TK)
- dowódca – kpt. br. panc. Stanisław Spodenkiewicz[c] †8 IX 1945 Loreto (dowódca III plutonu kompanii podchorążych zawodowych)
- dowódca 1 plutonu – por. Stefan Widort
- dowódca 2 plutonu – ppor. rez. Edward Sokopp
Szwadron Samochodów Pancernych Typ „B” Nr 11 (osiem samochodów pancernych wzór 1929)
- dowódca – kpt. br. panc. Mirosław Jarociński †1940 Charków[6]
- dowódca 1 plutonu – por. Michał Nahorski
- dowódca 2 plutonu – chor. Stefan Wojcieszak (ranny 1 IX 1939)
Szwadron Techniczno-Gospodarczy
- dowódca – kpt. br. panc. Tadeusz Weryho-Darowski †1940 Charków[7] (dowódca I plutonu kompanii podchorążych zawodowych)
Uwagi
- ↑ 1 – czołg dowódcy kompanii; 2 – czołg dowódcy 1 plutonu; 3 – czołg dowódcy 2 plutonu; 4 – czołg dowódcy 3 plutonu; 5 – czołgi z 1 plutonu; 6 – czołgi z 2 plutonu; 7 – czołgi z 3 plutonu
- ↑ 1 – wóz dowódcy szwadronu; 2 – wóz dowódcy 1 plutonu; 3 – wóz dowódcy 2 plutonu; 4 – wóz z 1 plutonu; 5 – wóz z 2 plutonu.
- ↑ Stanisław Spodenkiewicz był absolwentem Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 24 września 1924 roku został mianowany z dniem 31 sierpnia 1924 roku podporucznikiem w korpusie oficerów kawalerii[5]
Przypisy
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 172.
- ↑ a b c d Szubański 2011 ↓, s. 92.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 89.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 295.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 565.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 187. 5 października 2007 roku został pośmiertnie mianowany majorem.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 588, tu jako Tadeusz Weryha-Darowski ur. 5 maja 1904 roku w Kijowie. 5 października 2007 roku został pośmiertnie mianowany majorem.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939 : pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Znaki taktyczne na czołgach rozpoznawczych i lekkich stosowane w II RP:
Znaki taktyczne na pojazdach pancernych stosowane w II RP:
Source: Witold Jeleń, Rajmund Szubański: "Samochód pancerny wz.29"; TBiU nr 84; Warszawa 1983.