11 Pułk Strzelców Granicznych
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1920 | |
| Rozformowanie | 1921 | |
| Organizacja | ||
| Formacja | Strzelcy Graniczni | |
| Podległość | Dowództwo Strzelców Granicznych | |
11 Pułk Strzelców Granicznych – jednostka organizacyjna Strzelców Granicznych w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Rozporządzeniem oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych z 22 lipca 1920 roku oraz rozkazem Dowództwa Strzelców Granicznych nakazano sformowanie do 27 lipca 1920 roku konnego 11 pułku Strzelców Granicznych. Miał on stanowić część przyszłej brygady kawalerii. Pułk formowano w Starej Wsi na bazie dwóch istniejące wówczas szkoły podoficerskich w Ciechanowie i Zegrzu. Ponadto w skład pułku weszli dobrze wyszkoleni w jeździe konnej podoficerowie i szeregowcy pułków 2, 3, 4, 5 i 6, którzy mieli się stawić w miejscu formowani z kompletnym wyposażeniem. Po sformowaniu pułk przesunięty został do Ciechanowa[1].
Na podstawie rozporządzenia MSWojsk. Sztab Oddział I L. 20000/Mob. z 6 listopada 1920 roku szwadron szkolny 11 pułku Strzelców Granicznych został przemianowany na szwadron zapasowy 3 pułku strzelców konnych i przeniesiony do Pińczowa, do którego przybył 3 grudnia 1920 roku i zajął koszary zwolnione przez szwadron zapasowy 4 pułku strzelców konnych[2].
Żołnierze pułku
- Dowódcy pułku
Dowództwo pułku
- zastępca dowódcy pułku - mjr kaw Bohdan Dąbrowski (14.10.1920 – )[4]
Przypisy
- ↑ a b Dominiczak 1975 ↓, s. 110.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 139 z 28 grudnia 1920 roku, pkt 9.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 46), MSWojsk, 1 grudnia 1920, s. 1306.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 41), Warszawa: MSWojsk, 27 października 1920, s. 1100.
Bibliografia
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Henryk Dominiczak: Granice państwa i ich ochrona na przestrzeni dziejów 966–1996. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 1997. ISBN 83-11-08618-4.
- Tadeusz Plackowski: Zarys historji wojennej 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930.
- Karolina Piekarz. Polskie formacje graniczne 1918 – 1924. „Mówią Wieki”. 2s, 2017. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Mówią Wieki”. ISSN 1897-8088.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).