12 Wołyński Batalion Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Antoni Bieganowski |
| Ostatni | mjr dypl. Franciszek Wysłołuch |
| Działania zbrojne | |
| Bitwa o Bolonię | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Montanara (II 1946)[1] |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
12 Wołyński Batalion Strzelców (12 bs) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Działania batalionu
Wchodził w skład 4 Wołyńskiej Brygady Piechoty. Po zakończeniu walk, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, na przełomie lipca i sierpnia 1945 batalion wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Wołyń” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[2]. Chronił obóz jeńców nr 15. Obsada jednej zmiany wynosiła 150 żołnierzy[3]. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Montanara[4].
Organizacja batalionu
- dowództwo batalionu: 5 oficerów, 54 szeregowych
- kompania dowodzenia (plutony: łączności, techniczno-gospodarczy) 5 oficerów, 91 szeregowych
- kompania wsparcia (plutony: rozpoznawczy, moździerzy, pionierów, ckm, oddział/pluton ppanc.) 7 oficerów, 184 szeregowych
- 4 kompanie strzelców x 5 oficerów, 120 szeregowych
Łącznie 37 oficerów i 809 szeregowych[5]
Żołnierze batalionu
- Dowódcy batalionu
- mjr Antoni Bieganowski[6](12 X 1944 - 31 III 1945)
- mjr dypl. Stanisław Kramar (31 III - 4 XII 1945[7])
- mjr dypl. Franciszek Wysłouch (4 XII 1945 - 1947[7])
- Zastępcy dowódcy batalionu
- kpt. dypl. Władysław Lisek[6] (12 X 1944 - 7 III 1945)
- kpt. Leonard Stanisław Królak (od 26 III 1945[8])
Odznaka pamiątkowa
Odznaka w kształcie kielicha kwiatu azalii przebitego bagnetem. Ostrze bagnetu skierowane ku górze. Na dole po prawej stronie rękojeści bagnetu liczba 12, oznaczająca numer batalionu. Kwiat azalii złocony, bagnet srebrzony. Fragmenty złocone i srebrzone; wymiary: 38 x 18 mm. Nakładana na patki koloru granatowego z żółtą wypustką[9].
Wykonywane w firmie: F. M. Lorioli, Milano – Roma. Zatwierdzone rozkazem dowódcy 2 Korpusu Nr 96, pkt. 563, z 27 sierpnia 1946.
Przypisy
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 125.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 138.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 143.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 15/1974 ↓, s. 3.
- ↑ a b Kronika ↓, s. 9.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 15/1974 ↓, s. 65.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 15/1974 ↓, s. 64.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 79.
Bibliografia
- Kronika 10 Wołyńskiego Batalionu Strzelców 5 Kresowej Dywizji Piechoty, Październik 1944 - Lipiec 1947. [w:] Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań sygn. C.83 [on-line]. IPMS. [dostęp 2017-08-29]. (pol.).
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945. T. 15. Londyn: 1974.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1997. ISBN 83-87103-20-9.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Oznaka rozpoznawcza 5 Kresowej Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (od grudnia 1942)