130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Nazwa wyróżniająca | nie posiadał |
Patron | nie posiadał |
Tradycje | |
Rodowód | 15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej |
Dowódcy | |
Pierwszy | kpt. Michał Humenny |
Organizacja | |
Numer | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość | |
Skład | Etat Nr 5/169 |
130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (130 paplot) – oddział artylerii przeciwlotniczej Ludowego Wojska Polskiego.
Na podstawie rozkazu Nr 0056/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 marca 1949 roku 11 Dywizja Piechoty została przeformowana w 11 Zmotoryzowaną Dywizję Piechoty. W składzie dywizji planowano sformować 15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pododdział miał być zorganizowany w Żaganiu, według etatu Nr 5/50 o stanie 351 wojskowych. Do połowy 1950 roku proces formowania dywizjonu nie został rozpoczęty[2].
Na podstawie rozkazu Nr 0055/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1950 roku 11 Zmotoryzowana Dywizja Piechoty została przeformowana w 11 Dywizję Zmechanizowaną. W składzie dywizji został sformowany 15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pododdział został zorganizowany w Żaganiu, w koszarach przy ulicy Dworcowej, według etatu Nr 5/72 o stanie 346 wojskowych i 6 pracowników kontraktowych. Proces formowania dywizjonu miał być zakończony do dnia 1 października 1950 roku[3].
Na podstawie rozkazu Nr 0056/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 września 1955 roku na bazie 15 daplot został sformowany 130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pułk został zorganizowany w terminie do dnia 20 grudnia 1955 roku, według etatu Nr 5/169 o stanie 426 wojskowych i 12 pracowników kontraktowych. Na stanowisko dowódcy pułku został wyznaczony kapitan Michał Humenny[4].
Na podstawie rozkazu Nr 0025/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 kwietnia 1957 roku 130 paplot został rozformowany w terminie do dnia 15 sierpnia 1957 roku. W skład 11 DZ został włączony 19 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej w Zgorzelcu[5].
Przypisy
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 145, 189. Dywizjon miał osiągnąć gotowość bojową do dnia 1 listopada 1950 roku. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 45.
- ↑ Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 147, 190. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 46.
- ↑ Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 166, 196. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 48.
- ↑ Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 49.
Bibliografia
- Wiesław Chłopek , 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów, Żary: Wydawnictwo „Chroma”, 2005, ISBN 83-922412-3-1, OCLC 69492866 .
- Paweł Piotrowski , Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945-1956, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2003, ISBN 83-88542-53-2, OCLC 830528040 .
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Witkowski Marcin, Licencja: CC-BY-SA-3.0
To zdjęcie zostało wykonane w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej