134 Pułk Piechoty (1939)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy | ppłk Erwin Wolanek |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa bitwa pod Różanem bitwa pod Włodawą | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
134 Pułk Piechoty (134 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie pułku
134 pułk piechoty nie występował w organizacji pokojowej wojska, lecz był jednostką formowaną w czasie mobilizacji. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” pułk był formowany w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym. Czas przeprowadzenia mobilizacji wynosił 72 godziny. Jednostkami mobilizującymi były: batalion KOP „Orany”, batalion KOP „Sejny” i 41 Suwalski pułk piechoty. Przy czym ten ostatni korzystał ze sprzętu batalionu KOP „Suwałki”, nieistniejącego od stycznia 1939 roku.
Dowództwo pułku, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych i kompania gospodarcza (bez orkiestry) oraz plutony łączności, pionierów i przeciwgazowy były mobilizowane w Oranach przez dowództwo tamtejszego batalionu KOP. W odróżnieniu od innych regulaminowych jednostek, 134 pp nie posiadał kompanii przeciwlotniczej.
I batalion 134 pp i kompania przeciwpancerna były mobilizowane w m. Porzecze przez kompanię odwodową „Porzecze” baonu KOP „Orany”, natomiast kompania zwiadowcza przez kompanię odwodową „Olkieniki” baonu KOP „Orany”.
II batalion 134 pp był mobilizowany w Sejnach przez batalion KOP „Sejny”, natomiast III batalion w Suwałkach przez 41 pp. Do stycznia 1939 roku jednostką mobilizującą III/134 pp był batalion KOP „Suwałki”.
Mobilizacja pułku została przeprowadzona w dniach 24-27 sierpnia 1939 roku. Po jej zakończeniu pułk został podporządkowany dowódcy 33 Rezerwowej Dywizji Piechoty. 28 sierpnia 1939 roku, pułk został przetransportowany w okolice stacji Śniadowo.
Obsada etatowa
- dowódca pułku – ppłk Erwin Alojzy Wolanek
- adiutant – kpt. Kazimierz Grzybowski
- II adiutant - ppor. rez. Ludwik Kamionko
- kwatermistrz - kpt. Jan Świętochowski
- dowódca I batalionu – mjr Tadeusz Hordt
- dowódca 1 kompanii ckm – kpt. Jan Mihułka
- dowódca II batalionu – kpt. Stanisław Zmarz
- dowódca 2 kompanii ckm – kpt. Jan Jakub Lermer † 1940 Charków
- dowódca III batalionu – kpt. Adolf Pawlikowski
Bibliografia
- Tadeusz Hordt: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 r.. www.pism.co.uk, 1945, B.I.15c s. 4-14. [dostęp 2016-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka , Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, Kamil Stepan, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, OCLC 674626774 .
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).