13 Armia (ZSRR)

13 Armia
13-я армия
Historia
Państwo

 ZSRR
 Rosja

Sformowanie

wrzesień 1939

Rozformowanie

1999

Dowódcy
Pierwszy

gen. mjr Awksientij Gorodnianski,
gen. płk Nikołaj Puchow (3.01.1942–3.06.1946)

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Podległość

Front Briański[1]

13 Armia (ros. 13-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej, Armii Radzieckiej oraz Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Działania bojowe

W czerwcu 1941 roku w skład Armii wchodziły dwa korpusy strzeleckie (6 dywizji strzeleckich) oraz dwa korpusy zmechanizowane (17 i 20). Dowódcą był generał major Piotr Fiłatow[2]. Jesienią 1941 roku Armia wchodziła w skład Frontu Briańskiego generała porucznika Andrieja Jeriomienko.

W 1944 roku w ramach operacji Bagration dotarła do ziem polskich. W pościgu za oddziałami niemieckiej Grupy Armii Północna Ukraina uczestniczyła wraz z 1 Gwardyjską Armią Pancerną, grupą konno-zmechanizowaną gen. Siergieja Sokołowa i 3 Gwardyjską Armią, która 20 lipca dotarła w rejon Hrubieszowa i Lubyczy Królewskiej[3]. Wieczorem 29 lipca 1944 roku 350 Dywizja Piechoty (wchodząca w skład 13 Armii) dowodzona przez gen. mjra Grigorija Wiechina(ros.) jako pierwsza dotarła do Wisły w rejonie Sandomierza[4]. W walkach o uchwycenie przyczółka czołowe pułki 350 Dywizji Strzeleckiej rozpoczęły forsowanie rzeki w rejonie Baranowa Sandomierskiego. Pierwszy sforsował Wisłę 2 batalion z 1178 Pułku Strzeleckiego dowodzonego przez ppłk Teoktysta Barbasowa(ros.).

Dowódcy armii

Struktura organizacyjna

w październiku 1941 roku[5]
w 1990 roku[6]

w składzie Przykarpackiego Okręgu Wojskowego

  • 17 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 51 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 97 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 161 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 38 Brygada Rakiet Operacyjno-Taktycznych
  • 62 Brygada Rakiet Przeciwlotniczych
  • 86 Brygada Zaopatrzenia
  • 802 pułk artylerii rakietowej
  • 13 pułk artylerii samobieżnej
  • 49 pułk saperów
  • 119 pułk śmigłowców bojowych
  • 442 pułk śmigłowców bojowych
  • 55 pułk łączności

Zobacz też

  • pomnik żołnierzy 13 Armii Radzieckiej w Wodnicy

Uwagi

  1. a b c d Przekazana Ukrainie[7].

Przypisy

Bibliografia

  • Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
  • Michał Fiszer. Rozgromienie Frontu generała Dmitrija Pawłowa. „Technika Wojskowa. Historia”. 3, 2011. Warszawa: Magnum-X Sp. z o. o. 
  • Robert Forczyk, Howard Gerrard: Moskwa 1941. Pierwsza porażka Hitlera. Kraków: 2008. ISBN 978-83-7396-709-0.
  • Andriej Grieczko: Siły zbrojne państwa radzieckiego. Warszawa: MON, 1975.
  • Tadeusz Sawicki: Front wschodni a powstanie warszawskie. Warszawa: 1989.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Fryderyk Zbiniewicz: Armia Radziecka w wojnie z hitlerowskimi Niemcami 1941-1945. Warszawa: 1988. ISBN 83-11-07489-5.

Media użyte na tej stronie

Red Army Badge.svg
Army star of the USSR armed forces, here a version of the metallic five-pronged Soviet star, wore by the personnel of the Workers' and Peasants' Red Army (RA), and later Soviet Army (SA), since the 1920s.