13 Batalion Ochrony Pogranicza
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
|---|---|---|
| Sformowanie | 24 kwietnia 1948 | |
| Rozformowanie | 1 stycznia 1951 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 26 komenda odcinka WOP | |
| Kontynuacja | 222 batalion WOP | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | kpt. Kwieciński | |
| Organizacja | ||
| Numer | JW 1915[1] | |
| Dyslokacja | ul. Łąkowa 1 Sejny | |
| Formacja | Wojska Ochrony Pogranicza | |
| Podległość | 11 Brygada OP | |
| Skład | patrz: batalion OP | |
Samodzielny Batalion Ochrony Pogranicza nr 13 – samodzielny pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie rozkazu MON nr 055/org. z 20 marca 1948 roku, na bazie Białostockiego Oddziału WOP nr 6, sformowano 11 Brygadę Ochrony Pogranicza, a 26 komendę odcinka WOP, 24 kwietnia 1948 roku[2] przemianowano na batalion Ochrony Pogranicza nr 13[3]. Sztab 13 batalionu Ochrony Pogranicza w Sejnach, był w budynku obecnie istniejącego Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego przy ulicy Łąkowej 1[2]
Rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 205/Org. z 4 grudnia 1948 roku, z dniem 1 stycznia 1949 roku, Wojska Ochrony Pogranicza podporządkowano Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego[4]. Zaopatrzenie batalionu przejęła Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej[5].
1 stycznia 1951 roku, na podstawie rozkazu MBP nr 043/org z 3 czerwca 1950 roku, na bazie 11 Brygady Ochrony Pogranicza, sformowano 22 Brygadę Wojsk Ochrony Pogranicza, a 13 batalion Ochrony Pogranicza przemianowano na 222 batalion WOP[6].
Struktura organizacyjna
13 SBOP liczył 300 żołnierzy wraz z batalionem rekruckim, w tym 20 oficerów[2].
- dowództwo batalionu – Sejny
- 122 strażnica OP – Puńsk
- 123 strażnica OP – Poluńce
- 124 strażnica OP – Hołny Wolmera
- 125 strażnica OP – Stanowisko.
Dowódcy batalionu
- kpt. Kwieciński (był w 1948)[2].
Przypisy
- ↑ ASGran., sygn. 2825/1 ↓.
- ↑ a b c d muzeumzs ↓.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 92-93.
- ↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 65–69.
- ↑ Jackiewicz 1995 ↓, s. 12–14.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 93.
Bibliografia
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza: (1945-1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945-1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Koło Nr 14 im. Powstańców Sejneńskich Związku Żołnierzy Wojska Polskiego przy Placówce SG w Sejnach: Zarys historyczny Służb Granicznych na Sejneńszczyźnie (pol.). W: Muzeum Ziemi Sejneńskiej [on-line]. muzeum.sejny.pl, 2012-11-26. [dostęp 2020-01-31].
- Archiwum Straży Granicznej, DWOP sygn.2825/1. Rejestr główny jednostek WOP.
- ASGr.Historia Białostockiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza. Białystok 1960.
- Wykaz dyslokacyjny etatowych pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza z dnia 20 października 1956 roku → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).