13 Dywizja Pancerna (III Rzesza)

13 Dywizja Pancerna

13. Panzer-Division

Znak taktyczny
Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1940
Rozformowanie	1945
Dowódcy
Pierwszy	gen. por. Friedrich-Wilhelm von Rotkirch und Panthen
Ostatni	gen. mjr Gerhard Schmidhuber
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Skład	patrz tekst

13 Dywizja Pancerna (niem. 13. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej

Historia

Dywizja została sformowana na podstawie rozkazu z 11 października 1940 roku ze stacjonującej w Wiedniu 13 Dywizji Piechoty (zmotoryzowanej). Sama organizacja dywizji nastąpiła już na terenie Rumunii, gdzie została przerzucona w listopadzie 1940 roku i gdzie przebywała do czerwca 1941 roku.

W czerwcu 1941 roku licząca 147 czołgów dywizja zostaje włączona w skład 1 Grupy Pancernej Grupy Armii „Południe”, w składzie której wzięła udział w ataku na ZSRR. Walczy w tym czasie na południowym odcinku frontu wschodniego do października 1942 roku.

W październiku 1942 roku wchodzi w skład nowo utworzonej Grupy Armii „A” bierze udział w ofensywie mającej na celu zajęcie Kaukazu. W rejonie Kaukazu walczy do lutego 1943 roku a następnie cofa się na Kubań i walczy na jego terenie do września 1943 roku. Następnie wycofuje się na teren Ukraina, gdzie walczy m.in. w styczniu 1944 roku pod Krzywym Rogiem.

W kwietniu 1944 roku wchodzi w skład Grupy Armii „Południowa Ukraina” i broni linii rzeki Dniestr. W trakcie tych walk które trwały do sierpnia 1944 roku dywizja zostaje całkowicie rozbita i rozstaje rozwiązana.

W październiku 1944 roku na terenie Węgier dywizja została odtworzona i wzięła udział w walkach pod Budapesztem w styczniu 1945 roku. W trakcie tych walk ponownie zostaje rozbita. W lutym 1945 roku resztki jej oddziałów włączono w skład nowo utworzonej Dywizji Pancernej „Feldherrnhalle 2”.

Oficerowie dowództwa dywizji

Dowódcy dywizji^[1]

• gen. por. Friedrich-Wilhelm von Rotkirch und Panthen (1940 – 1941)
• gen. por. Walther Düvert (1941)
• gen. wojsk panc. Traugott Herr (1941 – 1942)
• gen. por. Hellmut von der Chevallerie (1942 – 1943)
• gen. por. Eduard Hauser (1943)
• gen. por. Hans Mikosch (1943 – 1944)
• płk Friedrich von Hake (1944)
• gen. por. Hans Tröger (1944)
• gen. mjr Gerhard Schmidhuber (1944 – 1945)

Skład

1941

• 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
• 13 brygada Strzelców (Schützen-Brigade 13)
  • 66 pułk strzelców (Schützen-Regiment 66)
  • 93 pułk strzelców (Schützen-Regiment 93)
  • 43 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 43)
• 13 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 13)
• 13 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 13)
• 13 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 13)
• 4 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 4)
• 13 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 13)

1944

• 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
• 66 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 66)
• 93 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 93)
• 13 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 13)
• 13 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 13)
• 271 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 271)
• 13 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 13)
• 4 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 4)
• 13 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 13)

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
• Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
• Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak: Niemiecka broń pancerna 1939-1945. Warszawa: Wyd. Lampart, 1998. ISBN 83-867-7636-6.
• Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
• Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: PWN, 1987. ISBN 83-01-06556-7.
• Leksykon Wehrmachtu – 13 Dywizja Pancerna