13 Dywizja Piechoty (LWP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1945 |
| Rozformowanie | 1946 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk Wiktor Sienicki |
| Ostatni | płk Stanisław Janowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
13 Dywizja Piechoty – związek taktyczny ludowego Wojska Polskiego.
15 marca 1945 Naczelny Dowódca WP wydał rozkaz Nr 58/Org. o sformowaniu w terminie do 1 lipca 1945 13 Dywizji Piechoty. Organizację dywizji zakończono 1 lipca 1945[1]. i włączono ją w skład 1 Armii WP. Jednostki dywizji rozlokowano na Górnym Śląsku. Dywizja brała udział w akcji wysiedlania ludności niemieckiej z Górnego Śląska i w kampaniach rolnych[1].
Struktura organizacyjna
| Nazwa jednostki | Miejsce stacjonowania |
|---|---|
| Dowództwo 13 DP | Katowice |
| 44 pułk piechoty | Tarnowskie Góry |
| 46 pułk piechoty | Gliwice |
| 48 pułk piechoty | Chorzów |
| 35 pułk artylerii lekkiej | Będzin |
| 16 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej | |
| 40 samodzielny batalion saperów Katowice | |
| 20 samodzielny batalion łączności | |
| 16 samodzielny batalion sanitarny | |
| 6 samodzielna kompania przeciwlotniczych karabinów maszynowych | |
| 13 samodzielna kompania zwiadu | |
| 16 samodzielna kompania obrony przeciwchemicznej | |
| 21 samodzielna kompania samochodowo-transportowa | |
| samodzielna szkolna kompania strzelecka | |
| pluton Dowództwa Artylerii | |
| 27 samodzielny ambulans weterynaryjny | |
| 29 piekarnia polowa | |
| ruchomy warsztat taborowo-mundurowy | |
| 3243 Wojskowa Stacja Pocztowa | |
| 2127 Kasa Polowego Banku Państwowego |
Przedyslokowania dywizji
1 lipca 1945 dowództwo przeniesiono z Katowic do Zabrza[2]. 5 września 1945 dywizję podporządkowano dowódcy Okręgu Wojskowego „Śląsk”. Do 10 października 1945 dywizja przejęła od 2 DP odcinek granicy państwowej, a dowództwo przeniesiono do Koźla. W listopadzie tego roku dowództwo dywizji po raz trzeci zmieniło miejsce postoju. Siedzibą dowództwa zostały Gliwice. Zgodnie z rozkazem organizacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 0305/Org. z 10 listopada 1945 roku dywizja przeszła na etaty pokojowe[3]:
- Dowództwo – Gliwice (poczta polowa nr 65608)
- 44 pułk piechoty – Tarnowskie Góry (poczta polowa nr 84252)
- 46 pułk piechoty – Chorzów (poczta polowa nr 65611)
- 48 pułk piechoty – Gliwice (poczta polowa nr 84258)
- 35 pułk artylerii lekkiej – Będzin (poczta polowa nr 65614)
- 16 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej (poczta polowa nr 84266)
- 40 samodzielny batalion saperów – Zabrze (poczta polowa nr 65673)
- 20 samodzielny batalion łączności
- 16 samodzielny batalion medyczno-sanitarny (poczta polowa nr 84260)
- samodzielny pluton samochodowy Dowództwa 13 DP
- samodzielny pluton strzelecki Oddziału Informacji
- Oddział Informacji 13 DP
Pozostałe jednostki zostały rozformowane w terminie do 10 listopada 1945. 27 grudnia 1945 ND WP wydał rozkaz Nr 0343/Org. o rozformowaniu dywizji wraz z podległymi jednostkami. Rozkaz wykonano na początku 1946[3].
Żołnierze dywizji
Dowódcy dywizji[4]:
- płk Wiktor Sienicki (AC) 1945 - 1946
- płk Stanisław Janowski 1946
Przypisy
- ↑ a b Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny s. 164
- ↑ Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 735.
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 39.
- ↑ Mąsior 2005 ↓.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965.
- Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Wiesław Mąsior: Dowódcy dywizji Wojska Polskiego. Profesjonalne Forum Wojskowe. Serwis-militarny.net, 2005. [dostęp 2018-02-05].
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).