13 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej
| |||
| Historia | |||
| Państwo |  Polska | ||
| Sformowanie | 1944 | ||
| Rozformowanie | 1949 | ||
| Organizacja | |||
| Numer | JW 2987[1] | ||
| Dyslokacja | Jelenia Góra; Kłodzko[2] | ||
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe | ||
| Rodzaj wojsk | Artyleria | ||
| Podległość | 10 Sudecka Dywizja Piechoty | ||
13 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (13 dappanc) – pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego
Formowanie i zmiany organizacyjne
Zgodnie z rozkazem Naczelnego Dowódcy WP Nr 41 z 6 października 1944 w składzie 10 Dywizji Piechoty zamierzano sformować 13 samodzielny dywizjon artylerii samochodowej (13 sdas) według etatu Nr 04/568[3] (ros. 13-й отдельный самоходный артиллерийский дивизион). Dywizjon miał być organizowany w garnizonie Rzeszów[3]. Jednostka otrzymała pięciocyfrowy numer poczty polowej 83748. 10 lutego 1945 stan ewidencyjny dywizjonu liczył pięciu oficerów. Z powodu braku wyszkolonego personelu i dział pancernych SU-76 Naczelny Dowódca WP rozkazem Nr 39/Org. z 28 lutego 1945 nakazał przeformować jednostkę w 13 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej[3] według etatu Nr 04/569.
Po zakończeniu działań wojennych dywizjon skierowany został do Klecina, a w lipcu 1945 do Jeleniej Góry. W grudniu 1945 jednostka przeformowana została na pokojowy etat Nr 2/4 o stanie 171 żołnierzy, a w marcu 1946 na etat Nr 2/53 o stanie 162 wojskowych. W tym samym roku dywizjon przeniesiony został do garnizonu Kłodzko. W grudniu 1946 pododdział przeformowany został na etat Nr 2/73. Wiosną 1949 jednostka podporządkowana została dowódcy 11 Dywizji Piechoty. Latem tego roku w Bolesławcu na bazie 13 i 14 dappanc sformowany został 92 pułk artylerii przeciwpancernej.
Struktura organizacyjna
- pluton dowodzenia
- trzy baterie armat przeciwpancernych
- dwa plutony ogniowe po 2 działony
Razem według etatu 2/79 w 1949: 164 żołnierzy i 12 armat 76 mm ZiS-3
Dowódcy dywizjonu
- mjr Bielawski[4]
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ a b c Komornicki 1987 ↓, s. 216.
- ↑ Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy.... s. 251.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO; Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
| Dywizje artylerii | |
|---|---|
| Brygady artylerii | |
| Pułki moździerzy (pm) | |
| Pułki artylerii lekkiej (pal) | |
| Pułki artylerii przeciwpancernej (pappanc) | |
| Pułki artylerii haubic (pah) | |
| Pułki artylerii przeciwlotniczej (paplot) | |
| Wyposażenie |
Barwy artylerii ciężkiej
Barwy artylerii lekkiej 
Barwy artylerii plot
- Piechota polska na froncie wschodnim
- Wojsko Polskie w ZSRR
- Polska broń pancerna na froncie wschodnim
| Korpusy pancerne | |
|---|---|
| Brygady pancerne (BPanc) | |
| Pułki czołgów (pcz) | |
| Pułki czołgów ciężkich (pczc) | |
| Bataliony rozpoznawcze | |
| Pułki artylerii pancernej (papanc) | |
| Dywizjony artylerii pancernej (dapanc) | |
| Wyposażenie |
- Artyleria polska na froncie wschodnim ⇐ Wojsko Polskie w ZSRR ⇒ Piechota polska na froncie wschodnim
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - kadra pancerna i samochodowa
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria ciężka
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Szlak bojowy 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty 1944 -1945
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria plotnicza
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria lekka
76 mm armata dywizyjna wz. 1942 (ZiS-3)