13 Mołodeczańska Brygada Armii Krajowej
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1944 |
Rozformowanie | 1944 |
Nazwa wyróżniająca | Mołodeczańska |
Tradycje | |
Rodowód | Grupa "Dąb" |
Dowódcy | |
Pierwszy | por. Adam Walczak ps. "Nietoperz". |
Działania zbrojne | |
Operacja Ostra Brama | |
Organizacja | |
Formacja | |
Podległość | Zgrupowanie nr 3 Okręgu Wilno AK |
Historia Polski |
Ten artykuł jest częścią cyklu: |
13 Mołodeczańska Brygada AK (inaczej 13 Wileńska Brygada "Nietoperza") – polski oddział partyzancki[a] Okręgu Wilno Armii Krajowej.
10 lutego 1944 Grupa Dąb została przemianowana na 13 Brygadę Armii Krajowej. Po śmierci pchor. Andrzeja Kutznera "Małego" dowódcą został por. Adam Walczak zmieniając pseudonim z "Sępa" na "Nietoperza".
W lipcu 1944 żołnierze oddziału w ramach Zgrupowania nr 3 Okręgu Wilno AK wzięli udział w Operacji Ostra Brama. W lipcu 1944 liczyła ok. 450 partyzantów[2].
O świcie 18 lipca 1944, w Puszczy Rudnickiej,13 Brygada Armii Krajowej została rozbrojona przez zmotoryzowane oddziały Armii Czerwonej. Resztki przedostały się do Puszczy Ruskiej[3].
Formowanie
Na początku kwietnia 1944 polskie oddziały partyzanckie działające w Inspektoracie F mocno powiększyły swój stan liczbowy i zostały przekształcone w brygady. Z VI oddziału partyzanckiego kpt. Adama Walczaka „Nietoperza” powstała 13 Brygada Mołodeczańska[4]. Pod koniec kwietnia wyznaczono koncentrację Zgrupowania nr 3 Okręgu Wilno Armii Krajowej. Miała ona nastąpić w rejonie miejscowości Klewica, Graużyszki, Wojsznaryszki. 8 Brygada stawiła się na koncentrację i została zakwaterowana w Dorżach[5]. Liczyła wtedy około 170 uzbrojonych żołnierzy-partyzantów[6].
Działania brygady
Brygada pierwszą dekadę kwietnia kwaterowała w okolicach Kuszlan, ochraniając miejscową ludność przed próbami ściągania kontyngentów. Święta Wielkanocne pędziła we wsi Giejstuny. Na drugi dzień świąt na brygadę uderzyła litewska policja z Holszan. Atak został odparty siłami ubezpieczenia bezpośredniego z rejonu folwarku Wojtkuny. W drugiej dekadzie kwietnia 13 Brygada otrzymała rozkaz stawienia się na drugą koncentrację 3 Zgrupowania w rejonie miejscowości Klewica, Graużyszki, Wojsznaryszki. Idąc na koncentrację dowódca brygady otrzymał informację z siatki konspiracyjnej o magazynie broni i sprzętu wojskowego we wsi Łostojańce. 18 kwietnia 1944 roku o 23.00 brygada dokonała ataku na magazyny. Nie udało się zaskoczyć wartownika. Niemcy zaciekle się bronili. Polacy uzyskiwali jednak przewagę. W tym czasie od strony Mołodeczna nadjechał pociąg z oddziałem niemieckim. Brygada zmuszona była wycofać się z pola walki. W walce został ciężko ranny partyzant Stanisław Bożko „Mikrus”, który mimo okazanej pomocy, zmarł następnej nocy w szpitalu w Oszmianie[4].
12 maja w Graużyszkach odbyła się odprawa koordynacyjna dowódców brygad 3 Zgrupowania. Uczestniczył w niej też komendant „Wilk”. Plan działania przedstawił mjr „Jarema”. Przewidywał on rozbicie czterech kompanii z korpusu posiłkowego gen. Plechaviciusa stacjonujących w Murowanej Oszmiance. Brygada otrzymała zadanie ubezpieczać i osłaniać akcję[7].
W końcu maja nastąpiła zmiana stacjonowania brygad 3 Zgrupowania. 13 Brygada przeszła do Klewicy[8].
29 maja walkę z silnym oddziałem sowieckim w okolicach Solecznik na trasie Klewica-Bieniakonie stoczyły patrole z 12 i 13 Brygady. Sowieccy partyzanci przechodzili z Puszczy Nalibockiej do Puszczy Rudnickiej. Po napotkaniu polskiego patrolu, oddział sowiecki otworzył ogień. W walce zginęło 4 polskich partyzantów: kpr. Ryszard Dudek „Zuch” i kpr. Felicjan Harynowski „Blok” z 13 Brygady, oraz st. sierż. Czajkowski „Czajka”, strz. Stanisław Wasilewski „Gwóźdź” „Gwiazda” z 12 Brygady. Pochowani zostali w Dziewieniszkach na skwerze w rynku pod kościołem[9].
W pierwszej dekadzie czerwca brygady 3 Zgrupowania otrzymały rozkaz zlikwidowania posterunku policji litewskiej w Holszanach rozmieszczony w budynku szkoły. 13 Brygada otrzymała zadanie rozbicia posterunku litewskiej policji. Akcję zaplanowano na 8 czerwca, początek akcji – 23.00. Niestety, jeszcze przed 23.00, do Holszan przybyła kolumna 5 niemieckich czołgów. W tych warunkach nastąpiło odwołanie akcji. Wszczęcie walki oznaczało spalenie wielu zabudowań w samym mieście[9]. W sumie, w okresie od kwietnia do czerwca 1944 brygada przeprowadziła 12 akcji bojowych[10].
Działania w okresie Akcji „Burza”
W końcu czerwca brygada weszła w skład Zgrupowania nr 3 Okręgu Wilno Armii Krajowej[11]. W pierwszych dniach lipca na te tereny spłynęły z lasów oddziały sowieckiej partyzantki, które żądały złożenia broni przez polskie oddziały. Prawdopodobnie z tej przyczyny 13 Brygada nie mogła wykonać dywersji i sabotażu w ramkach akcji „Burza”. Z powodu przyspieszonego natarcia sowieckiego brygada przesunęła się w kierunku Wilna, na pozycje wyjściowe do uderzenia na Wilno[12].
- Walki w ramach operacji „Ostra Brama”
4 lipca 1944 brygada zakończyła działanie w akcji "Burza" w rejonie Mołodeczna i Krasnego nad Uszą i przemaszerowała w rejon zakwaterowania mjr. "Jaremy" w Poholszy. Tu otrzymała rozkaz przejścia w podporządkowanie dowódcy 1 Zgrupowania mjr. "Pohoreckiego".
Na czas operacji brygada otrzymała zadanie: zająć podstawy wyjściowe do natarcia na Czarnym Trakcie, na wysokości wsi Doliny, kierunek natarcia – wzdłuż Czarnego Traktu na wieś Góry i dalej przez Markucie do Wilna; gotowość do działań – 18:00 6 lipca 1944. Rozpoczęcie natarcia miało nastąpić na sygnał dowódcy 1 Zgrupowania. W razie załamania się natarcia i rozbicia oddziałów, na rejon koncentracji wyznaczono dwór Szwajcary i wieś Doubiany. Przed brygadą w pierwszym rzucie nacierać miał 3 batalion 77 pp AK (UBK).
Zgodnie z otrzymanymi rozkazami 13 Brygada o 20:00 rozpoczęła marsz na podstawy wyjściowe do natarcia. Osiągnęła je o 22:00 przyjmując ugrupowanie kątem w tył Zwiad konny patrolował trakt w kierunku wschodnim.
Około godziny 2 w nocy dnia 7 lipca mjr. "Pohorecki" zmienił zadanie brygady. Brygada miała w rejonie wzgórza 224,8 na zachód od wsi Doliny ubezpieczyć zgrupowanie bojowe od wschodu.
W przypadku nawiązania kontaktu z regularnymi oddziałami Armii Czerwonej należało w imieniu rządu Rzeczypospolitej Polskiej powitać oddziały wkraczające na ziemie polskie i uzgodnić współdziałanie w walce z Niemcami.
Wobec zmiany zadania, nad ranem nastąpiło przegrupowanie oddziału. Pluton ckm zajął stanowiska na wzgórzu 224,8 z pasem ognia na trakt w kierunku wschodnim, na wieś Doliny i skraj lasu. 1 kompania zajęła pozycje od wzgórza do traktu. 2 kompania na północ od traktu frontem na wschód. 3 kompania na zachód od wzgórza, przygotowana do działania jako odwód na korzyść pierwszego rzutu. Zwiad został umieszczony w zagajniku za wzgórzem.
Rano, po opadnięciu mgły, brygada była bombardowana trzykrotnie przez lotnictwo niemieckie[13]. Strat nie poniosła.
Około południa przez ugrupowanie brygady wycofywali się partyzanci nowogródzkiego III batalionu 77 pp AK Od nich dowiedziano się o załamaniu się natarcia na odcinku UBK. Z dowództwa 1 Zgrupowania nie otrzymywano żadnych rozkazów. Patrol zwiadu konnego wrócił z wiadomością, że dowództwo zgrupowania rozproszyło się po incydencie z sowiecką kolumną pancerną. Od partyzantów z 8 Brygady "Tuta" "Nietoperz" dowiedział się, że ich brygada została rozwiązana. Komendant podjął decyzję o wycofaniu 13 Brygady na punkt zborny w Szwajcarach. Tam zastano obsadę szpitala polowego będącą jeszcze pod dużym wrażeniem spotkania z oddziałami niemieckimi i mjr. "Jaremę", który przejął powtórnie w podporządkowanie 13 Brygadę.
Obsada personalna
- dowódca – por. Adam Walczak "Nietoperz"
- zastępca dowódcy – ppor. Aleksander Zajkowski (1907-2014) "Grot", żył 107 lat
- szef sztabu – pchor. Andrzej Sochański "Pampuch"
- oficer wywiadu – por. Olgierd Kirkilło "Żorż"
- podoficer broni – sierż. Ludwik Dulniak "Ludwik"
- szef kancelarii – pchor. Antoni Orlowicz "Katabas"
- lekarz – ppor. dr Stanisław Żebrowski "Lancet"
- łącznik – Janina Willanowicz "Janka"
- łącznik – Anna Mieszkuć "Hanka"
Uwagi
- ↑ Nazwa „brygada” określała stopień samodzielności partyzanckiej danego oddziału. Na samodzielność pozwalał pewien minimalny stan (około 300 ludzi) i to była dolną granicą pojęcia „brygada”. Granica górna, określona względami swobody ruchu i manewrowania w walkach na tyłach nieprzyjaciela, wynosiła około 1000 ludzi[1].
Przypisy
- ↑ PSZ w II WŚ. Armia Krajowa 1950 ↓, s. 600.
- ↑ Boradyn, Chmielarz i Piskunowicz 1997 ↓, s. 53.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 279-280.
- ↑ a b Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 233.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 234.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 235.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 237.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 238.
- ↑ a b Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 239.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 240.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 265.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 266.
- ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 269.
Bibliografia
- Komisja Historyczna Polskiego Sztabu Głównego w Londynie: Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej. Armia Krajowa. T. III. Londyn: Instytut Historyczny im. Generała Sikorskiego, 1950.
- Roman Korab-Żebryk: Operacja wileńska AK. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-04946-4.
- Zygmunt Boradyn, Andrzej Chmielarz, Henryk Piskunowicz: Z dziejów Armii Krajowej na Nowogródczyźnie i Wileńszczyźnie (1941–1945). Radom: Ośrodek Kształcenia i Doskonalenia Kadr, 1997. ISBN 8390716803.
- Jarosław Wołkonowski, Grzegorz Łukomski: Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945. Warszawa: Adiutor, 1996. ISBN 83-86100-18-4.
- Struktura Organizacyjna Armii Krajowej, Marek Ney-Krwawicz w: "Mówią wieki" nr 9/1986.
- Jarosław Wołkonowski, Grzegorz Łukomski: Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 1996. ISBN 83-86100-18-4.
Media użyte na tej stronie
Flaga Armii Krajowej; symbol na fladze jest złożeniem liter "P" i "W", będących skrótem od "Polska Walcząca" (zob. Znak Polski Walczącej)
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Akcja "Burza" - Operacja Ostra Brama (położenie oddziałów 7 lipca 1944)