14 Batalion Saperów (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 i 1957 |
| Rozformowanie | 1957 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | 66 Batalion Saperów |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Bazyli Celajew |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | Międzyrzecz[2] (1944-1950) |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
14 Batalion Saperów (14 bsap) – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego.
Sformowany w miejscowości Nowa Berezyna (okolice Żytomierza) na podstawie rozkazu dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR nr 0130 z 5 lipca 1944 jako jednostka 5 Saskiej Dywizji Piechoty.
Przysięgę żołnierze batalionu złożyli 22 października 1944 w Trzebieszowie.
Struktura organizacyjna
- Etat 04/506[3]
- Dowództwo i sztab
- 3 x kompanie saperów
- 3 x pluton saperów
- drużyna zaopatrzenia
- kwatermistrzostwo
- magazyn techniczny
- drużyna gospodarcza
Razem:
żołnierzy – 254 (oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)
sprzęt:
- samochody – 3
- łodzie MN – 1
Działania bojowe
W końcu stycznia 1945 rozminowywał Warszawę, a w lutym Łódź. Zabezpieczał przemarsz oraz działania bojowe swojej dywizji na terenie Łużyc i podczas forsowania Nysy. Szlak bojowy zakończył w Czechosłowacji w ramach operacji praskiej.
Okres powojenny
Po wojnie batalion stacjonował w Wędrzynie[4]. Po zakończeniu działań wojennych jednostka przystąpiła do rozminowywania i oczyszczania terenów w rejonach: Słubic, Sulechowa, Sulęcina, Świebodzina, Międzyrzecza, Skwierzyny i Gorzowa Wlkp. W połowie lipca 1945 r. batalion został wsparty kompanią niemieckich jeńców saperów w sile 90 ludzi. Minerzy niemieccy ulegali częstym wypadkom. Po analizie okazało się, że znaczna liczba Niemców nie była saperami. Woleli jednak rozminowywać, niż siedzieć w niewoli. W pododdziałach przeprowadzono szkolenie i zajęcia instruktażowe z zakresu przeszukiwania i unieszkodliwiania min. Instruktorami szkolenia byli podoficerowie niemieccy. Saperami bezpośrednio kierowali oficerowie i podoficerowie niemieccy. Dowódcami pododdziałów byli Polacy[5]. W późniejszych latach rozminowywała tereny w rejonach Kostrzyna nad Odrą, w Gubinie (tzw. Góra Śmierci), Krośnie Odrzańskim, Międzychodzie, Wschowie, Poznaniu i Kościanie. W 1947 roku część batalionu wzięła udział w walkach z oddziałami UPA w Bieszczadach w ramach Grupy Operacyjnej „Wisła.” Wydzielony pododdział w czasie tych działań niszczył wykryte bunkry, usuwał miny i torował drogi.
Batalion saperów 5 Saskiej Dywizji Pancernej
W 1977 roku tradycje i numer batalionu saperów 5 Saskiej Dywizji Piechoty przejął kostrzyński 66 batalion saperów 5 Saskiej Dywizji Pancernej[6]. JW 2240[1].
Obsada personalna
- Dowódcy batalionu
Dowódcy 66 batalionu saperów:
- mjr Józef Janek (był w 1956)[10]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy.
- ↑ a b Kajetanowicz ↓, s. 428.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 153.
- ↑ Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 ... s. 429.
- ↑ Barszczewski 1998 ↓, s. 262–265.
- ↑ Rozkaz nr Pf-12/MON z 28 lipca 1977 roku.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 168.
- ↑ Barszczewski 1998 ↓, s. 292.
- ↑ a b c Wojska inżynieryjne LWP 1945-1979 s. 323.
- ↑ Nalepa 1992 ↓, s. 86.
Bibliografia
- Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.
- Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945–1979. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06710-4.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Edward, Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
| Brygady saperów | |
|---|---|
| Bataliony saperów | |
| Bataliony pontonowo-mostowe |
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek, obowiązujące od stycznia 1945 - saperzy mostowi i elektrotechnicy
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Rozlokowanie jednostek 5 Saskiej Dywizji Pancernej w 1989
bsapx.jpg)
Autor: Kerim44, Licencja: CC BY-SA 4.0
Budynek koszarowy 66 (14) bsap z Kostrzyna. Zdjecie późniejsze.
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Szlak bojowy 5 Saskiej Dywizji Piechoty 1944-1945