14 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (1939)
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 7 pułk artylerii ciężkiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Eugeniusz Szary |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty |
14 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (14 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w sierpniu 1939 roku, w Poznaniu, przez 7 pułk artylerii ciężkiej z przeznaczeniem dla 14 Dywizji Piechoty.
W jego skład weszły dwie trzydziaławe baterie: armat 105 mm i haubic 155 mm[1].
Działania bojowe
W chwili wybuchu wojny dywizjon razem z innymi oddziałami 28 DP znajdował się w ugrupowaniu osłonowym armii. W nocy z 2 na 3 września rozpoczął wycofywanie na główne pozycje obronne. Maszerował przez Wrześnię i Krośniewice na Kutno. 9 września osiągnął rejon Kutna, gdzie 14 DP weszła w skład GO gen. Knoll-Kownackiego. W tym dniu dywizjon wspierał natarcie na Piątek. Prowadził ogień w grupie ogólnego działania ppłk. Terleckiego. Oddziały dywizji opanowały południowy brzeg Bzury. Prowadzone 11 i 12 września natarcie polskie na Stryków pozbawione było zupełnie wsparcia ciężkiej artylerii. Artyleria poniosła poważne straty na SO w Mąkolicach, a dywizja wycofała się na północny brzeg Bzury. Dywizjon wziął udział w obronie przepraw przez rzekę pod Młogoszynem i Orłowem.
16 września dywizja stoczyła ciężki bój w rejonie lasów Emilianów-Szwarocin. Niemcy przełamali obronę dywizji, a batalion czołgów zagroził bezpośrednio stanowisku dowodzenia dywizji. Walkę z czołgami przyjęła na siebie artyleria ciężka. Rozbito 8 czołgów nieprzyjaciela. Straty po stronie polskiej były również znaczne. 14 dac został rozbity. W rejonie Jeziorka poległ dowódca dywizjonu.
Przypisy
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 399.
Bibliografia
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 – 1939. Londyn: 1975.
- Roman Łoś: Artyleria polska 1914-1939. Warszawa: Bellona, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).