14 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)

14 Korpus Zmechanizowany

14-й механизированный корпус

Historia
Państwo	ZSRR
Rozformowanie	1941
Dowódcy
Pierwszy	generał major Stiepan Ilicz Oborin
Działania zbrojne
Front wschodni (II wojna światowa)
Organizacja
Dyslokacja	Kobryń
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Podległość	4 Armia

14 Korpus Zmechanizowany (ros. 14-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.

Formowanie

Korpus sformowany w składzie Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego. Podlegał dowództwu 4 Armii. Miejscem przedwojennej lokalizacji dowództwa korpusu był Kobryń (Zachodnia Białoruś).

Skład

• 22 Dywizja Pancerna
• 30 Dywizja pancerna
• 205 Dywizja Zmotoryzowana
• 20 pułk motocyklowy
• 509 samodzielny batalion rozpoznawczy
• 519 samodzielny batalion łączności
• 67 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny
• 114 korpuśna eskadra lotnicza^[1]

Wyposażenie

W dniu 22 czerwca 1941 14 Korpus Zmechanizowany liczył 15 550 żołnierzy (43% stanu etatowego) oraz posiadał na stanie:

• 534 czołgi, w tym:
  • 528 T-26, w tym 25 czołgów z miotaczami płomieni (chemiczne),
  • 6 BT,
  • 10 T-37/T-38^[2].

Poważnym mankamentem wyposażenia jednostki był brak dostatecznej liczby dział przeciwlotniczych i przeciwpancernych^[3].

Dowództwo

• Dowódca korpusu:
  • generał major Stiepan Oborin,
  • pułkownik Iwan Tutarinow
• zastępca do spraw politycznych − komisarz pułkowy Iwan Nosowski (20.03.1941-30.06.1941)
• szef sztabu − pułkownik Iwan Tutarinow^[2]

Działania bojowe

W chwili ataku niemieckiego Korpus wchodził w skład 4 Armii Frontu Zachodniego. O świcie 22 czerwca 1941 na skupisko czołgów, samochodów i armat 22 Dywizji Pancernej stacjonującej 2,5 kilometra od granicy w okolicy Brześcia spadł huraganowy ogień niemieckiej artylerii i karabinów maszynowych 34 Dywizji Piechoty. W wyniku ostrzału dywizja poniosła ciężkie straty w sprzęcie. W trakcie odwrotu spod Brześcia 22 Dywizja Pancerna została praktycznie rozbita przez oddziały 34 Dywizji Piechoty. Zgodnie z planem oddziały Korpusu koncentrowały się w okolicach Żabinki. W dniu 23 czerwca Korpus przeprowadził kontratak siłami pozostałości pułków pancernych 22 Dywizji Pancernej wsparte batalionem piechoty z 205 Dywizji Zmotoryzowanej. W kontrnatarciu nie brały oddziały 30 Dywizji Pancernej. Natarcie czołgów bez rozpoznania, wsparcia artyleryjskiego i wsparcia piechoty zakończyło się ciężkimi stratami. W tym samym dniu 30 Dywizja Pancerna bezowocnie kontratakowała niemiecką 18 Dywizję Pancerną w rejonie Poddubna. Po tych walkach w korpusie pozostało ok. 110 czołgów. 24 czerwca wyniszczony korpus odszedł w rejon Kobrynia i Prużan. W dniu 28 czerwca 1941 Korpus znajdował się na południe od Mińska i liczył 1 825 żołnierzy i dwa czołgi T-26. 30 czerwca 1941 resztki Korpusu wraz z Borysowską Szkołą Pancerną broniły się w okolicy Borysowa. Dowódca Korpusu generał major Stiepan Oborin w ramach represji wobec dowództwa Frontu Zachodniego został aresztowany w lipcu 1941 i rozstrzelany^[4].

Rozformowanie

Korpus rozformowano z dniem 22 lipca 1941. 20 pułk motocyklowy przekształcony został w pułk strzelecki i walczył w składzie 3 Armii Frontu Centralnego.

Zobacz też

• Atak Niemiec na ZSRR

Przypisy

Bibliografia

• Sławomir Kosim: Mińsk Białoruski 1941. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 2009. ISBN 978-83-11-11444-9.
• Jan Nikołajuk. Pierwszy sowiet. Dyslokacja wojsk RKKA i NKWD na „występie białostockim” w przededniu Barbarossy. „Militaria”. 4(26), 2012. Turka: Oficyna Wydawnicza Kagero. 
• 14 механизированный корпус/ 14 Korpus Zmechanizowany. [dostęp 2016-11-27].
• Michał Fiszer. Rozgromienie Frontu generał Dmitrija Pawłowa. „Technika Wojskowa. Historia”. 3, 2011. Warszawa: Magnum - X Sp. z o. o..