14 Pułk Artylerii Ciężkiej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1920 |
| Rozformowanie | 1920 |
| Tradycje | |
| Rodowód | I bac wielkopolskiej |
| Kontynuacja | 14 dywizjon artylerii ciężkiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Antoni Heinrich |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Odznaczenia | |
 | |
14 pułk artylerii ciężkiej (14 pac) – oddział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Wiosną 1919 przystąpiono do formowania brygad artylerii dla dywizji piechoty. Brygada składała się z dowództwa, pułku artylerii polowej i pułku artylerii ciężkiej (dywizjon trzybateryjny). Drugi dywizjon pułku artylerii ciężkiej przeznaczony był do rezerwy artylerii Naczelnego Dowództwa[1].
Formowanie i działania I dywizjonu
W końcu grudnia 1918 w koszarach na Sołaczu sformowany został 1 batalion artylerii ciężkiej wielkopolskiej. Bazą materiałową był sprzęt i uzbrojenie niemieckiego 5 pułk artylerii pieszej. Powstańcy pod dowództwem oficera Poznańskiej Straży Bezpieczeństwa ppor. Stefana Springera przejęli konie, zapasy mundurów, uprząż, broń ręczną, sprzęt kwatermistrzowski. W magazynach nie było jednak dział[2]. 21 stycznia 1919 dowództwo nad oddziałem objął mjr Bronisław Kluczewski. 18 kwietnia I batalion posiadał już sześć baterii, nadal jednak bez sprzętu artyleryjskiego. Jednocześnie 17 maja przystąpiono do formowania dwóch pułków artylerii ciężkiej. W skład 1 pułku artylerii ciężkiej wielkopolskiej weszło dziewięć baterii liniowych podzielonych na trzy dywizjony, dowództwo pułku objął ppłk Antoni Heinrich, I dyon kpt. Jan Skotarek, II dyon por. Stanisław Przywecki, III dyon kpt. Edward Brzeski, a dywizjon zapasowy kpt. Leonard Lubański[3]. Sprzęt stanowiły poniemieckie działa starych wzorów, często mocno zużyte[4].
Po osiągnięciu zdolności marszowej, samodzielne baterie wysyłane były na front wielkopolski. Czas pobytu w polu wykorzystywano głównie na szkolenie, uzupełnianie braków i pracę oświatową[5]. Stosowano również działania demonstracyjne. Baterie stacjonowały w rejonie Kcyni, Leszna, Nowego Tomyśla, Zbąszynia, Bojanowa Starego, Międzychodu, Rawicza i Kolna. W lipcu z pułku wydzielono dwa dywizjony formując nowy 3 pułk artylerii ciężkiej wielkopolskiej kpt. Leonarda Lubańskiego w składzie: I dyon kpt. Jana Skotarka i II dyon por. Stanisława Przyweckiego[4].
W sierpniu dotychczasowy I/3 pac wielkopolskiego został przemianowany na I/14 pułku artylerii ciężkiej i przydzielony do 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Na uzbrojeniu posiadał niemieckie 150 mm haubice wz.1896. We wrześniu dywizjon przetransportowany został na Front Litewsko-Białoruski i wszedł w skład grupy płk. Bolesława Jaźwińskiego i w końcu miesiąca uczestniczył w natarciu na Połock[6][7].
W okresie od października 1919 do maja 1920 dywizjon zajmował stanowiska ogniowe nad Berezyną, zwalczał nieprzyjaciela na linii frontu oraz wspierał ogniem własne grupy wypadowe[8]. Podczas tych walk pozycyjnych dywizjon został przezbrojony w zdobyczne 6-calowe haubice produkcji rosyjskiej.
24 maja ruszyła pierwsza ofensywa wojsk Michaiła Tuchaczewskiego. W początkowym okresie 1 bateria ppor. Tadeusza Przewoskiego skutecznie zwalczała artylerię nieprzyjaciela oraz piechotę i pojawiające się samochody pancerne. Mimo ponawianych przez Sowietów ataków, przez cały czerwiec udało się utrzymać dotychczasowe stanowiska[6].
4 lipca Tuchaczewski ponownie zaatakował. W związku z przerwaniem polskiego frontu, dywizjon wraz z całą 14 Dywizją Piechoty rozpoczął działania opóźniające. 16 lipca w doszło do zaciętej walki, podczas której baterie kładły celne ognie zaporowe na nacierającą piechotę nieprzyjaciela. Za ofiarność i odwagę w boju oficer 3 baterii ppor. Władysław Benedykciński został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy[9]. 20 lipca dywizjon wspierał straż tylną 57 pułku piechoty na szosie Baranowicze-Kobryń. Na pewien czas zatrzymano wroga, ale wobec zagrożenia okrążeniem, musiano opuścić stanowiska ogniowe. Zejście ze stanowisk, osłaniał kpr. Józef Janowicz, który pozostał samotnie z karabinem maszynowym na stanowisku. Za swoją postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 24 lipca podczas walk o Chutor Białorowszczyzna ponownie wyróżniła się 3 bateria[9]. Po wykonaniu zadania bateria galopem przejechała przez linię zaskoczonego nieprzyjaciela dołączając do własnych oddziałów. Dalszy odwrót dywizjonu realizowany był aż do 10 sierpnia i zakończył się w okolicach Dęblina[10].
W okresie operacji warszawskiej dywizjon wziął udział w kontruderzeniu znad Wieprza[11]. 17 sierpnia nacierał na Kołbiel, gdzie walnie przyczynił się do rozbicia sowieckiej 8 Dywizji Strzelców. Po odbiciu Mińska Mazowieckiego kontynuowano pościg docierając 24 sierpnia do Ostrowi Mazowieckiej. Tu dywizjon przeszedł do odwodu, kończąc ostatecznie swój szlak bojowy. Wkrótce poddany został reorganizacji i został przemianowany na 14 dywizjon artylerii ciężkiej[12].
Walki II dywizjonu
Dywizjon pod dowództwem por. Stanisława Przyweckiego ruszył na front 31 lipca 1920 prawdopodobnie jako II dywizjon 14 pułku artylerii ciężkiej[12]. Wraz z nim wyjechało z Poznania dowództwo pułku. Oddział wyposażony był we francuskie 75 mm armaty polowe wz. 1897. 4 sierpnia dywizjon zajął stanowiska w rejonie Susk−Nowa Wieś, gdzie w ciągu 3 dni odpierał ataki sowieckiej piechoty. Podczas tych walk bohaterstwem wyróżnili się: ogn. Albin Kaczmarek, który ogniem na wprost swojego plutonu rozbił szarżę nieprzyjacielskiej kawalerii, kan. Wojciech Glapka, który pod ogniem zaprzodkował działa swojego plutonu i wyprowadził je z zagrożonych stanowisk oraz dowódca 6 baterii por. Wojciech Dombek, który po śmierci dowódcy wspieranego batalionu piechoty objął nad pododdziałem i zorganizował kontratak. Dzięki zdecydowanemu działaniu nie dopuścił do zajęcia dworca kolejowego w Ostrołęce. Wszyscy zostali odznaczeni Orderami Virtuti Militari V klasy. W ciągu tych trzech dni walk dyon wystrzelił 1900 pocisków tracąc 3 rannych kanonierów[12]. Po przełamaniu polskiej obrony baterie wycofały się w rejon Makowa[13]. 9 sierpnia silny ogień dywizjonu przez 2,5 godziny skutecznie powstrzymywał natarcie nieprzyjaciela. Wyróżnił się wówczas bomb. Teofil Duszyński, który samodzielnie ładował i odpalał dwa działa, kiedy to ich obsługi ukryły się. Swoim przykładem spowodował powrót obsług do armat. W południe zarządzono odwrót, a osłaniała go 5 bateria por. Kapsy. Za bohaterstwo w walce por. Zygmunt Kapsa, bomb. Duszyński oraz kan. Stanisław Jamry, który donosił amunicję pod bezpośrednim silnym ogniem wroga, zostali odznaczeni Orderami Virtuti Militari V klasy[14]. 10 i 11 sierpnia dywizjon ze stanowisk ogniowych w rejonie Przewodowa wspierał ogniem 4 pułk strzelców pomorskich i ochotnicze 205 pułk piechoty oraz batalion wileński. W walkach 4 bateria zniszczyła w pojedynku artyleryjskim dwa działa sowieckie. W kolejnych dniach walczono na północ od Nasielska[15].
16 sierpnia dywizjon działał w składzie 5 Armii i w rejonie Jacków−Daczki forsował Wkrę. Ogniem kierował dowódca pułku mjr Leonard Lubański. Za swoją postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. Dwa dni później walczono w rejonie Orszyny. Dowódca 4 baterii por. Edward Przybylski, wciągnął w zasadzkę ogniową obchodzącą polskie pozycje sotnię kozacką i ogniem na wprost zniszczył ją[16]. 19 sierpnia pod Ciechanowem dywizjon powstrzymywał ataki sowieckiej kawalerii w rejonie obrony 201. i 205 pułku piechoty. Potem poszczególne baterie spowodowały ostateczne rozbicie okrążonego nieprzyjaciela. Po tej walce dywizjon przeszedł do odwodu[17]. Na pierwszą linię dywizjon wrócił pod koniec września podczas walk o Grodno. Wspierał tam Dywizję Ochotniczą i osłaniał przeprawę piechoty przez Niemen[18]. Przez kolejne dni uczestniczył w pościgu za rozbitymi oddziałami sowieckimi. Doszło też do starć z Litwinami. 5 bateria została przewieziona do Marcinkaniec, skąd pomaszerowała do Ziernin[19]. Do 5 października bateria brała udział w walkach pod Oranami wspierając piechotę w zajęciu miejscowości. Tu zakończyła swój szlak bojowy[17].
Żołnierze pułku
| Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko | Okres |
|---|---|---|
| dowódca pułku | kpt. Leonard Lubański | VII 1919− |
| dowódca I dywizjonu | kpt. Jan Skotarek | VII 1919− |
| kpt. Kazimierz Kozubski | IX 1919− | |
| dowódca 1 baterii | ppor. Kazimierz Kowalski | IX 1919− |
| dowódca 2 baterii | ppor. Edmund Jeszke | IX 1919− |
| dowódca 3 baterii | ogn. Piotr Kunze | IX 1919− |
| oficer młodszy | ppor. Władysław Benedykciński | był VII 1920 |
| dowódca II dywizjonu | por. Stanisław Przywecki | VII 1919− |
| dowódca 4 baterii | por. Edward Przybylski | VII 1920− |
| dowódca 5 baterii | por. Zygmunt Kapsa | VII 1920− |
| dowódca 6 baterii | por. Wojciech Dombek | VII 1920− |
| dowódca plutonu | ogn. Albin Kaczmarek | był VIII 1920 |
Przypisy
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 19.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 3.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 4.
- ↑ a b Zarzycki 2008 ↓, s. 3.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 5.
- ↑ a b Zarzycki 2008 ↓, s. 4.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 6.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 7.
- ↑ a b Kiciński 1928 ↓, s. 8.
- ↑ Zarzycki 2008 ↓, s. 4–5.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 9.
- ↑ a b c Zarzycki 2008 ↓, s. 5.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 11.
- ↑ Zarzycki 2008 ↓, s. 5–6.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 13.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 15.
- ↑ a b Zarzycki 2008 ↓, s. 6.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 16.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 17.
- ↑ Zarzycki 2008 ↓.
- ↑ Kiciński 1928 ↓.
Bibliografia
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Adam Kiciński: Zarys historii wojennej 7-go pułku artylerii ciężkiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Piotr Zarzycki: 7 pułk artylerii ciężkiej. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 124. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2008. ISBN 978-83-88773-15-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Magnum045, Licencja: CC BY-SA 3.0
Order Virtuti Militari 5th Class