155 Pułk Piechoty (1939)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Stanisław Kwapniewski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
155 Pułk Piechoty – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.
Pułk nie istniał w czasie pokoju. Utworzony w II rzucie mobilizacji powszechnej, nie skoncentrowany w całości.
Formowanie i zmiany organizacyjne
155 pułk piechoty formowany na podstawie planu mobilizacyjnego „W” w ramach II rzutu mobilizacji powszechnej dla rezerwowej 45 Dywizji Piechoty. Pułk mobilizowany przez jednostki z terenu DOK nr V i X. dowództwo pułku, pododdziały poza batalionowe oraz I batalion zmobilizowane w Tarnowie przez 16 pułk piechoty w terminie X+4. II batalion w Samborze w 6 pułku strzelców podhalańskich w terminie X+3, III batalion w Jarosławiu przez 3 pułk piechoty legionów w terminie X+3[1].
155 pp w kampanii wrześniowej
Po zmobilizowaniu z uwagi na nie skoncentrowanie 45 DP rez. każdy pułk, batalion i dywizjon walczyły w składzie innych jednostek. 155 pp rez. bez II i III batalionu wszedł w skład 24 DP. Batalion II/155 pp rez. wszedł w skład improwizowanej Podgrupy „Drohobycz” ppłk. Ludwika Dudka Grupy „Stryj”. Batalion III/155 pp rez. wszedł w skład improwizowanej Grupy „Jarosław” ppłk. Jana Wójcika[2].
II/155 pp
II batalion 155 pułku piechoty po zmobilizowaniu w koszarach Samborze z uwagi na zagrożenie ataków lotniczych przemaszerował do wsi Kulczyce. Ze względu na zniszczenie linii kolejowej, batalion pozostał w Samborze[3]. Po otrzymaniu informacji o przerwaniu frontu, batalion ten na rozkaz ppłk. Mieczysława Pretscha, 9 września obsadził południowo wschodni brzeg Dniestru na odcinku pomiędzy Kulczycami, a Kornalowicami. Nocą 11/12 września po zajęciu przez oddziały niemieckiej grupy „Schörner” z 1 Dywizji Górskiej Sambora, ppłk Pretsch nakazał wycofać się batalionowi do Stryja. Dowódca batalionu kpt. J. Rutkowski nie wycofał batalionu 12 września i prowadził potyczki ogniowe z podchodzącymi do rzeki czołówkami niemieckimi. 12/13 września wycofał batalion wzdłuż Dniestra do Wołoszy, a 16 września osiągnął Delawę niedaleko Drohobycza. W Delawie wszedł w skład Grupy „Drohobycz” ppłk. Ludwika Dudka. Z uwagi na uzyskanie informacji o przebijaniu się Frontu Południowego gen. broni Sosnkowskiego w kierunku południowo wschodnim, II/155 pp otrzymał rozkaz natarcia o świcie 17 września na Sambor. Nocą 16/17 września został przewieziony koleją do stacji Dublany i o godz. 6.00 uderzył na miejscowość Horodyszcze obsadzoną przez oddziały niemieckich 5 Dywizji Pancernej i 57 Dywizji Piechoty. Energiczne natarcie batalionu zaskoczyło niemiecką obronę i początkowo przyniosło powodzenie. Z uwagi na dysproporcję sił i brak wsparcia artylerii natarcie batalionu po kilkugodzinnym boju załamało się i wykrwawiło batalion, został rozproszony. Śmiertelnie ranny został dowódca batalionu kpt. Rutkowski, wielu żołnierzy poległo i zostało rannych, wśród nich dowódca 4 kompanii por. S. Król. Resztki batalionu wycofały się w kierunku Drohobycza. Z uwagi na wkroczenie wojsk sowieckich resztki II batalionu na rozkaz dowódcy Grupy „Stryj” gen. S. Dębińskiego wycofały się na południe i 21 września przekroczyły granicę polsko-węgierską na południe od Klimca[4].
Skład
- dowództwo pułku
- dowódca pułku – ppłk Stanisław Witold Kwapniewski
- I adiutant pułku - kpt. Mieczysław Jerzy Kaczmarczyk[5]
- II adiutant pułku - ppor. rez. Józef Walenty Kaczmarczyk[5]
- oficer łączności por. Walenty Szytuła[5]
- oficer informacyjny - ppor. Józef Chudy[6]
- kwatermistrz - kpt. Stanisław Ryczek[5]
- dowódca kompanii gospodarczej - ppor. rez. Jan Adolf Kusznik[5]
- dowódca kompanii zwiadu - ppor. Jerzy Jan Lis[5], por. Zbigniew Gawlik[6]
- dowódca kompanii przeciwpancernej - ppor. rez. Stanisław Marian Majcher[5]
- I batalion piechoty – mjr Wilhelm Stanisław Polek
- adiutant batalionu - ppor. Mariusz Jan Kwiatkowski[5]
- dowódca 1 kompanii strzeleckiej - ppor. rez. Józef Michał Kuraś[5], ppor. Mikołaj Pawłosiewicz[7]
- dowódca 2 kompanii strzeleckiej - ppor. Marian Zieliński[5], ppor. Józef Mirczyński[6]
- dowódca 3 kompanii strzeleckiej – por. Leonard Stanisław Królak[8]
- dowódca 1 kompanii ckm - por. Władysław Franciszek Różański
- II batalion piechoty – kpt. Jan Rutkowski
- III batalion piechoty – mjr Tadeusz Zarzycki
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 43, 60, 151.
- ↑ Dalecki 2009 ↓, s. 416, 427, 431.
- ↑ Dymek 2019 ↓, s. 268-269.
- ↑ Osiński 1996 ↓, s. 46-47.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Wesołowski i Zawadzki 2020 ↓, s. 48.
- ↑ a b c Dymek II/2020 ↓, s. 61.
- ↑ Dymek 2020 ↓, s. 62.
- ↑ a b c d e f Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 9.
- ↑ Dalecki 2009 ↓, s. 398.
Bibliografia
- Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota 1939-1945. Zeszyt 14. Londyn: Polish Institute, 1973.
- Ryszard Dalecki: Armia "Karpaty" w wojnie 1939 roku, wydanie III. Rzeszów: Wydawnictwo Libra, 2009. ISBN 978-8389183-47-7.
- Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 45 Dywizja Piechoty Rezerwowa. seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej tom nr 47. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020. ISBN 978-83-8164-330-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Adiutor, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Robert Osiński: 6 pułk strzelców podhalańskich. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 40. ISBN 83-85621-85-7.
- Przemysław Dymek: 22. Dywizja Piechoty Górskiej (2. Dywizja Górska) 1921-1939 tom I. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertus, 2019. ISBN 978-83-951987-4-8.
- Przemysław Dymek: 24. Dywizja Piechoty 1921-1939. Tom I Meritum. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertius, 2020. ISBN 978-83-951987-6-2.
- Przemysław Dymek: 24. Dywizja Piechoty 1921-1939. Tom II Annexis. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertius, 2020. ISBN 978-83-951987-7-9.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).