159 Pułk Artylerii Ciężkiej
| ||
Historia | ||
Państwo | PRL | |
Sformowanie | 1951 | |
Rozformowanie | 1956 | |
Tradycje | ||
Kontynuacja | 159 Pułk Artylerii Armat 16 Brygada Artylerii Armat | |
Organizacja | ||
Numer | JW 5055 | |
Dyslokacja | Choszczno | |
Rodzaj wojsk | Artyleria | |
Podległość | 1 Korpus Piechoty 1 Korpus Armijny[1] |
159 Pułk Artylerii Ciężkiej (159 pac) – oddział artylerii ciężkiej ludowego Wojska Polskiego.
Pułk został sformowany w 1951 roku w garnizonie Choszczno[1] (OW Nr II), w składzie 1 Korpusu Piechoty (od 1953 roku - 1 Korpusu Armijnego). Zimą 1955/1956 roku oddział został przeformowany w 159 Pułk Artylerii Armat według etatu Nr 4/124 o stanie 718 wojskowych i 12 pracowników cywilnych. W 1956 roku, po rozformowaniu 1 KA, został przeformowany w 16 Brygadę Artylerii Armat[2].
Struktura organizacyjna
- dowództwo pułku[3]
- dwa dywizjony haubic 152 mm
- trzy baterie haubic
- pluton dowodzenia
- dwa plutony ogniowe
- pluton rozpoznawczy
- pluton łączności
- trzy baterie haubic
- dywizjon szkolny
- pluton dowodzenia
- pluton remontowy[4]
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).