15 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1941 |
| Rozformowanie | 1942 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk dypl. Antoni Szymański |
| Ostatni | ppłk Jan Lachowicz |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Tatiszczewo |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
15 Pułk Piechoty „Wilków” (15 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Pułk był formowany od 13 września 1941 roku w składzie 5 Dywizji Piechoty w miejscowości Tatiszczewo. W dniach 5-15 II 1942 roku pułk został przetransportowany koleją do miejscowości Dzałał-Abad w Kirgiskiej SRR i skierowany do kołchozu Kaganowicza jako garnizonu[1]. Struktura organizacyjna wzorowana była na etacie pułku strzeleckiego Armii Czerwonej.
W dniu 7 sierpnia 1942 roku został ewakuowany z ZSRR, poprzez Iran do Iraku, a we wrześniu włączony w skład Armii Polskiej na Wschodzie. 25 października 1942 roku pułk został rozformowany. Na jego bazie zostały utworzone dwa bataliony strzelców (12 i 15) oraz zawiązki dla innych oddziałów 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty.
Żołnierze pułku
- Dowódcy pułku
- ppłk dypl. Antoni Szymański (13 IX 1941 - 29 III 1942)[1][2]
- ppłk Jan Lachowicz (29 III - 25 X 1942)[2]
- Szefowie sztabu pułku
- mjr Józef Władysław Sierosławski[2]
- Dowódcy batalionu
- Dowódca I batalionu - kpt. Jerzy Gędzierski[2]
- Dowódca II batalionu - kpt. Adolf Brażuk[2]
- Dowódca III batalionu - mjr Stanisław Mrozek[2]
Przypisy
- ↑ a b Wawer 2001 ↓, s. 203-213.
- ↑ a b c d e f Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 51-52.
Bibliografia
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka – Ruch, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941- marzec 1942.. Warszawa: Zbigniew Wawer Prod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).