16 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1941 |
| Rozformowanie | 1942 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 2 Pułku Piechoty Marszowej |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Kazimierz Kierkowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
16 Pułk Piechoty (16 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
W ramach organizacji 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty w dniu 10 września 1941 w Tockoje rozpoczęto formowanie 2 Marszowego Pułku Piechoty. 17 września drogą losowania pułk przemianowano na 16 Pułk Piechoty. Oddział organizowany był według wojennego etatu pułku strzeleckiego Armii Czerwonej.
W dniach od 23 do 31 stycznia 1942 pułk przegrupował się do Kitab w Uzbekistanie. Przebywał tam aż do drugiej ewakuacji Armii Polskiej w ZSRR. 25 sierpnia na statku „Kaganowicz” opuścił Krasnowodsk kierując się do portu Pahlevi w Iranie. W Iranie przebywał do 11 września, a następnie poprzez Kazwin i Ramadan samochodami przewieziony został do Iraku. Do Chanakin przybył 14 września. 13 października 1942 pułk został przeniesiony do Kizil Ribat. 31 października pułk został przeformowany w 16 Lwowski Batalion Strzelców.
Żołnierze pułku
- Dowódcy pułku
- por. Jan Szafer (8 IX - 12 IX 1941)
- ppłk Kazimierz Kierkowski (IX - 20 X 1941)
- ppłk Zygmunt Szafranowski (20 X 1941 - 31 X 1942)
- Szef sztabu
- ppłk dypl. Marian Radwański[1]
- Dowódcy batalinów
- Dowódca I batalionu - kpt. Zygmunt Kledzik[1]
- Dowódca II batalionu - kpt. Józef Śmiałowski[1]
- Dowódca III batalionu - mjr Włodzimierz Latawiec[1]
Przypisy
- ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 56, 57.
Bibliografia
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka – Ruch, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).