17 Brygada Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1947 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 7 Brygada Strzelców |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Sylwester Krassowski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
17 Brygada Piechoty (17 BP) – brygada piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W związku z II fazą rozbudowy PSZ i porządkowaniem nazewnictwa jednostek, z dniem 25 października 1944 roku, 7 Brygada Piechoty otrzymała nową nazwę 17 Brygada Piechoty [1]. W momencie zmiany nazwy w skład brygady wchodziły następujące pododdziały; pluton sztabowy, 21, 22 i 23 bataliony piechoty oraz 17 kompania ckm. Od października do grudnia 1944 roku w garnizonie 17 Brygady na bazie przeszkalanych rekrutów - ochotników, jeńców i dezerterów z armii niemieckiej tworzono 3 Brygadę Strzelców Karpackich, 4 Wołyńską Brygadą Piechoty i inne jednostki dla ukompletowania 3 i 5 Dywizji. Ponadto przesyłano stałe uzupełnienia do walczących oddziałów korpusu[2]. W związku z dalszą rozbudową sił 7 Dywizji Piechoty, na bazie batalionu wartowniczego dywizji, sformowano 30 grudnia 1944 roku 24 batalion piechoty. Następnie od grudnia 1944 roku do marca 1945 roku w brygadzie formowano jednostki tworzonej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej, w szczególności 16 Pomorskiej Brygady Piechoty, jednostek artylerii oraz służb. W marcu 1945 roku z formowanej 16 Brygady organizowanej na bazie batalionów 17 Brygady, przekazano najlepiej przeszkolonych 800 szeregowych na pokrycie etatów w batalionach strzeleckich 3 i 5 Dywizji. W dniu 9 kwietnia 21 batalion piechoty, przegrupowany wcześniej do rejonu Forli, oddał cały stan szeregowych batalionom strzeleckim korpusu celem ich pełnego uzupełnienia. Kadra 21 batalionu powróciła do San Basilio i po zakończeniu działań bojowych odtworzyła swój batalion do pełnego stanu etatowego[3]. Dalszy napływ ochotników polskiego pochodzenia z południowej Francji, Szwajcarii i Polaków byłych żołnierzy armii niemieckiej, pozwolił na dalsze uzupełnienia istniejących jednostek 2 Korpusu oraz formowanie nowych. Z wydzielonych czterech kompanii, po jednej z każdego istniejącego batalionu 17 Brygady Piechoty, w dniu 20 czerwca 1945 roku powstał 20 batalion piechoty[4]. Z uwagi na nakazaną przez władze brytyjskie redukcją stanu ilościowego 2 Korpusu Polskiego, z dniem 16 września 1945 został rozwiązany 20 batalion piechoty, a 30 października 24 batalion piechoty[5]. W okresie 1946 roku 17 Brygada Piechoty pełniła służbę okupacyjną we Włoszech oraz rozpoczęła demobilizację stanu osobowego. Od września do grudnia 1946 roku poszczególne jednostki brygady zostały przewiezione do Wielkiej Brytanii i w kwietniu 1947 roku rozwiązane.
Żołnierze brygady
Dowódca brygady
- ppłk Sylwester Krassowski (od 8 X 1944)[5]
Struktura organizacyjna
X 1944 - XII 1945[5]
- 21 batalion piechoty
- 22 batalion piechoty
- 23 batalion piechoty
- 17 kompania ckm - dowódcy: kpt. Włodzimierz Papiz, kpt. Józef Wysocki
- 24 batalion piechoty (od 30 XII 1944 do 30 X 1945)
- 20 batalion piechoty (od 20 VI do 16 IX 1945)
Struktura w lutym 1946[6]:
- 21 batalion piechoty
- 22 batalion piechoty
- 23 batalion piechoty
Przypisy
- ↑ Kryska-Karski i Barański 17/1974 ↓, s. 47.
- ↑ Gera 2018 ↓, s. 66.
- ↑ Gera 2018 ↓, s. 66-67.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 17/1974 ↓, s. 49.
- ↑ a b c Kryska-Karski i Barański 17/1974 ↓, s. 49, 53.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 379.
Bibliografia
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 17. Londyn: 1974.
- Grzegorz Gera. Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty. „Militaria. Wydanie Specjalne: ilustrowany magazyn wojskowy”. nr 63 5/2018. Lublin: Kagero Publishing. ISSN 2450-7334.
Media użyte na tej stronie
Godło - znak 7 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).