17 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

17 Dywizja Piechoty

17. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1934 Norymberga
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH

17 Dywizja Piechoty (niem. 17. Infanterie-Division) – dywizja piechoty podlegająca nazistowskiej III Rzeszy. Istniała przed i w czasie II wojny światowej. Utworzona w 1934 r., brała udział w większości kampanii prowadzonych przez Wehrmacht, dopóki nie została zniszczona w styczniu 1945. Zrekonstruowana w Niemczech poddała się aliantom w maju tego samego roku.

Historia

Jednostka została utworzona w październiku 1934 w Norymberdze pod nazwą Wehrgauleitung Nürnberg. Niedługo po utworzeniu przybrała nazwę Artillerieführer VII[1] (miało to na celu ukrycie jej istnienia). Chociaż tworzono ją jako kompletną dywizję, obie nazwy miały sugerować, iż chodzi o wiele mniejszą jednostkę, jako że Niemcy były zobowiązane do ograniczenia swoich sił zbrojnych na podstawie traktatu wersalskiego. Po tym jak Adolf Hitler wypowiedział traktat i oficjalnie ogłosił utworzenie Wehrmachtu w październiku 1935, jednostka ta została przemianowana na 17 Dywizję Piechoty.

Dywizja ta uczestniczyła w anektowaniu Austrii w marcu 1938. Podczas niemieckiej inwazji na Polskę w 1939 dołączyła do niej okryta złą sławą Leibstandarte Adolf Hitler, sama zaś dywizja podporządkowana została do niemieckiej 8 Armii pod dowództwem generała Johannesa Blaskowitza. Pod dowództwem generała Herberta Locha dywizja uczestniczyła w walkach na Śląsku i w pobliżu Łodzi. W Pabianicach stawiła czoło jednostkom polskiej 28 Dywizji Piechoty i Wołyńskiej Brygadzie Kawalerii. Podczas tych wydarzeń 17 Dywizja dokonała szeregu zbrodni na polskiej ludności cywilnej.

W 1940 jednostka ta brała udział w kampanii na zachodzie, następnie przygotowywano ją do desantu na Anglię. W latach 1941-1942 walczyła na froncie wschodnim, następnie na krótko została przerzucona na zachód, aby w 1943 znowu powrócić na wschód. W styczniu 1945 roku została prawie całkowicie zniszczona w czasie walk na linii Wisły, niedobitki wycofały się do Wrocławia. Próbę odtworzenia dywizji podjęto w marcu w rejonie Jeleniej Góry; sformowana ad-hoc jednostka walczyła przez kilka dni w maju 1945 roku po czym złożyła broń w Karkonoszach.

Dowódcy

• Generalleutnant Herbert Loch - 1 września 1939 roku
• Generalleutnant Ernst Güntzel - 28 października 1941 roku
• Generalleutnant Gustav-Adolf von Zangen - 25 grudnia 1941 roku
• Generalmajor Richard Zimmer - 1 kwietnia 1943 roku
• Oberst Scheiker - grudzień 1943 roku
• Generalmajor Paul Schricker - styczeń 1944 roku
• Oberst Otto-Hermann Brücker - luty 1944 roku
• Oberst Georg Haus - 15 marca 1944 roku
• Oberst Theodor Preu - 1 kwietnia 1944 roku
• Generalleutnant Richard Zimmer - kwiecień 1944 roku
• Generalmajor Max Sachsenheimer - 4 września 1944 roku

Skład

• Infanterie-Regiment 21 (pułk piechoty)
• Infanterie-Regiment 55 (pułk piechoty)
• Infanterie-Regiment 95 (pułk piechoty)
• Artillerie-Regiment 17 (pułk artylerii)
• Aufklärungs-Abteilung 17
• Panzerjäger-Abteilung 17 (oddział przeciwpancerny)
• Pionier-Bataillon 17 (batalion saperów)
• Nachrichten-Abteilung 17 (oddział zwiadu)

Zbrodnie

Żołnierze Niemieckiej 17 Dywizji Piechoty brali udział w zbrodniach podczas inwazji Niemiec na Polskę w 1939 roku. Pomiędzy 3 a 4 września w miasteczku Złoczew ok. 200 ludzi zostało zamordowanych, zarówno etnicznych Polaków jak i obywateli polskich będących Żydami. Udało się zidentyfikować zaledwie 71 ofiar. Reszta była uciekinierami i ich tożsamość była niemożliwa do ustalenia przez polskie władze po wojnie. Niemieckie władze odmówiły ukarania winnych. Żołnierze 17 Dywizji dokonali również masowego mordu 10 chłopów w wiosce Grojec Wielki 3 września.

Bibliografia

• Jason Pipes, 17. Infanterie-Division [1]
• Witold Kulesza, Zbrodnie Wehrmachtu w Polsce – wrzesień 1939, Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej nr 8-9