17 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (1939)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1938 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 7 pułk artylerii ciężkiej, 5 pułk artylerii ciężkiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Wacław Albrecht |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
17 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (17 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon został sformowany w Gnieźnie[1]. Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych L.5541/Org.tj.38 z 2 grudnia 1938 roku[2]. Dowództwo dywizjonu i 2 baterię haubic sformował 7 pułk artylerii ciężkiej, a 1 baterię armat 5 pułku artylerii ciężkiej[3]. Organizacja dywizjonu została zakończona 15 maja 1939 roku[4][5]. Dywizjon został zakwaterowany w koszarach 17 pułku artylerii lekkiej, który był dla niego oddziałem gospodarczym. Do 23 sierpnia nie zdołano uzupełnić braków w sprzęcie taborowym, techniczno–wyszkoleniowym i kancelaryjnym[6].
Dywizjon został zmobilizowany w dniach 24–26 sierpnia 1939 roku w miejscowościach: Grotkowo (dowództwo), Żydowo (1 bateria) i Drachowo (2 bateria)[7][4]. Po zakończeniu mobilizacji 1 bateria zajęła kwatery przejściowe w m. Drachowo[8].
Działania bojowe
Dywizjon początkowo skierowano w rejon Wrześni i Koła. 9 września został wycofany w okolice Łęczycy. W ugrupowaniu dywizji znalazł się dopiero dwa dni później. Wziął udział w natarciu na Modlną i Celestynów. Walczył w grupie zwalczania artylerii. Mimo powodzenia, dywizja wycofała się na północny brzeg Bzury.
16 września oddziały 17 DP zajmowały pozycje wyjściowe do forsowania Bzury pod Sochaczewem. Przeciwnatarcie niemieckie uniemożliwiło realizację planów. Dzień 17 września był tragiczny dla oddziałów polskich. Zostały one zdziesiątkowane przez niemieckie lotnictwo i wojska pancerne, wtedy też został rozbity 17 dac.
Obsada personalna w marcu 1939
Obsada personalna w marcu 1939 roku[1][a]:
- dowódca – ppłk Wacław Albrecht
- oficer zwiadowczy – kpt. Stanisław Maciej Piaszczyński
- dowódca plutonu łączności – por. Mikołaj Roman Olszewski
- dowódca 1 baterii – kpt. Mieczysław Brochocki
- dowódca 2 baterii – kpt. Stanisław Marian Alwin
Organizacja wojenna dywizjonu we wrześniu 1939
- dowództwo dywizjonu
- 1 bateria armat a. trzy 105 mm armaty wz. 13[4]
- 2 bateria haubic a. trzy 155 mm haubice wz. 17
- kolumna amunicyjna
- pluton taborowy nr 17
Obsada personalna dywizjonu we wrześniu 1939
Obsada personalna dywizjonu we wrześniu 1939[10][5][4]
dowództwo dyonu
- dowódca dywizjonu – ppłk Wacław Albrecht
- adiutant - Stanisław Piaszczyński
- oficer zwiadowczy – por. Feliks Cieślewicz
- oficer łączności - por. Mikołaj Roman Olszewski
- oficer żywnościowy - por. Franciszek Salezy Roga
- oficer gospodarczy – ppor. rez. Zbigniew Hasiński 24 IX 1939 ranny[11]
- lekarz – ppor. rez. lek. Kasztelan
- lekarz weterynarii – ppor. rez. lek. wet. Stanisław Pietrzak
1 bateria armat
- dowódca baterii – kpt. art. Mieczysław Brochocki
- oficer zwiadowczy – ppor. art. Antoni Adam Malczewski
- oficer ogniowy – por. rez. art. Władysław Kiełczewski
- oficer ogniowy – ppor. rez. art. Stanisław Frąckowiak 17 IX 1939 ranny
- szef baterii – tyt. st. ogn. Jan Tlauka
- podoficer zaprzęgowy – tyt. ogn. Teofil Masnyk
- podoficer zwiadowczy – tyt. plut. Mieczysław Sołtys
2 bateria haubic
- dowódca baterii – kpt. Stanisław Marian Alwin
- oficer ogniowy – ppor. Stanisław Homik
- oficer zwiadowczy – ppor. rez. Tadeusz Rzeszewski
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[9].
Przypisy
- ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 756.
- ↑ Korbal 2021 ↓, s. 59-65.
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 397.
- ↑ a b c d Malczewski 1945 ↓, s. 73.
- ↑ a b Cieślewicz 1945 ↓, s. 66.
- ↑ Cieślewicz 1945 ↓, s. 66, autor relacji do dnia ogłoszenia mobilizacji pełnił służbę na stanowisku adiutanta dywizjonu. 24 sierpnia powrócił z kursu dla oficerów pocztu dowódcy dywizjonu w CWArt. w Toruniu i objął obowiązki oficera zwiadowczego dyonu.
- ↑ Cieślewicz 1945 ↓, s. 67, wg autora relacji 1 bateria mobilizowała się w m. Potrzymowo.
- ↑ Malczewski 1945 ↓, s. 74.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 399-400.
- ↑ Hasiński 1945 ↓, s. 72.
Bibliografia
- Feliks Cieślewicz: Relacja. [w:] B.I.36f [on-line]. IPMS, 1945-12-01. [dostęp 2019-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914–1939. Londyn: 1975.
- Zbigniew Hasiński: Sprawozdanie z udziału w kampanii polskiej 1939. [w:] B.I.36f [on-line]. IPMS, 1945-10-22. [dostęp 2019-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
- Antoni Malczewski: Relacja. [w:] B.I.36f [on-line]. IPMS, 1945-11-30. [dostęp 2019-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jędrzej Korbal: Armata 105 mm wz.13 i wz.29. Wielki Leksykon Uzbrojenia wydanie specjalne tom 5/2021. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2021. ISBN 978-83-8164-501-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).