17 Pułk Piechoty (II RP)

17 pułk piechoty
pułk piechoty Ziemi Rzeszowskiej
Ilustracja
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1918

Rozformowanie

1939

Tradycje
Święto

4 listopada
6 września(1927–1934)
4 czerwca(1934–1939)

Nadanie sztandaru

1919
19 października 1924

Dowódcy
Pierwszy

mjr Stanisław Elgas

Ostatni

ppłk Beniamin Kotarba

Działania zbrojne
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Rzeszów
(Okręg Korpusu Nr X)

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

5 DP (X 1920)
6 DP(1919–1921)
24 DP(1921–1939)

17 Pułk Piechoty (17 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Jednostka sformowana została w listopadzie 1918 jako „pułk ziemi rzeszowskiej”. Z końcem grudnia została zreorganizowana i przemianowana na 17 pułk piechoty. Jej pododdziały walczyły na froncie polsko-ukraińskim w odsieczy Lwowa. Zimą 1919 pułk pełnił służbę na granicy polsko-czechosłowackiej, a z końcem roku odjechał na front wojny polsko-bolszewickiej.

W okresie międzywojennym stacjonował w Rzeszowie, a w kampanii wrześniowej walczył z Niemcami w składzie macierzystej 24 Dywizji Piechoty.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Równocześnie z rozbrajaniem wojsk austriackich w garnizonie rzeszowskim 1 listopada 1918 rozpoczęto formowanie pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej[1]. Kadrę stanowili Polacy – oficerowie austriaccy z 89 pułku piechoty i 17 pułku strzelców[2]. Z członków POW i ochotników sformowano I batalion[3]. W połowie listopada liczył już 4 pełne kompanie strzeleckie. W skład batalionu wchodziła też 5 kompania „studencka” złożona z uczniów rzeszowskich szkół średnich. Rozpoczęto również formowanie II batalionu[2]. Pod koniec listopada powrócił do garnizonu austriacki 40 pp, składający się z Polaków. Zasilił on kadry nowo powstającego pułku. Utworzono kompanię zapasową, rekrucką i sztabową. Przystąpiono do formowania III batalionu, a następnie batalionu wartowniczego[2].

17 listopada 1918 kompanie 1 i 3 zostały wysłane na odsiecz Lwowa w składzie Grupy podpułkownika Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza[4]. Później obie kompanie weszły w skład 5 pułku piechoty Legionów. W grudniu 1918 odjechał do Przemyśla na front ukraiński II batalion, który 13 grudnia, po ciężkich walkach zdobył fort Grochowce[5].

Z końcem grudnia pułk zreorganizowano, tworząc dwa pułki: 1 i 2 pułk piechoty Ziemi Rzeszowskiej, które wkrótce przemianowano na 14 i 15 pułk piechoty. Ostatecznie numerację zmieniono na 17 i 18 pułk piechoty. W zreorganizowanym 17 pp sformowano dwie nowe kompanie oraz nowy II batalion pod dowództwem kpt. Józefa Mücka[a]. Utworzono też batalion zapasowy do szkolenia uzupełnień. Składał się on z trzech kompanii rekruckich i trzech kompanii marszowych. W latach 1918–1920 dowodzili nim kolejno: kpt. Juliusz Schimack, mjr Józef Gellen, kpt. Erwin Pallas oraz mjr Kazimierz Zapalski[6]. W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Rzeszowie[7].

Obsada personalna pułku w 1920[8]
StanowiskoStopień, imię i nazwisko
Dowódcamjr Ignacy Oziewicz
mjr Karol Roman Zagórski (od 9 X)
Adiutantpor./kpt. dr Zdzisław Engel
Lekarzkpt. lek. Henryk Pechner
Kapelanks. Teofil Wdzięczny
Oficer kasowyurz. wojsk. XI r. Jan Siewierski
Oficer łącznościppor. Ferdynand Beck
Oficer broni i gazowypor. Stanisław Wojtasiewicz
ppor. Ludwik Szczygielski
Dowódca I batalionukpt. Jan Folta (ranny 5 IX)
kpt Józef Muech
por. Adam Moskała (X)
Adiutantppor. Antoni Baran (ranny 5 IX)
Oficer prowiantowypor. Stanisław Małek
Oficer gospodarczyppor. Henryk Trędota
Lekarzppor. lek. Henryk Karlsbad
Dowódca 1 kompaniipor. Witold Zubkowski (ranny 5 IX)
ppor. Władysław Omela
Dowódca 2 kompaniipor. Adam Moskała
Dowódca plutonuppor. Cezary Morat
Dowódca 3 kompaniippor. Bolesław Sawicki († 7 IX)
Dowódca 4 kompaniipor. Florian Gryl (do 6 IX)
Dowódca plutonuppor. Witold Łubkowski
Dowódca 1 kompanii kmpor. Władysław Czyrko
Dowódca plutonuppor. Ludwik Szczygielski
Dowódca II batalionumjr Jan Pawłowski
kpt. Henryk Więckowski
Adiutantpor. Adam Skoczek
Oficer prowiantowyppor. Mieczysław Kochanek
Oficer gospodarczyppor. Wawrzyniec Rołnicki
Lekarzppor. lek. Marceli Rożen
Dowódca 5 kompaniippor. Franciszek Ruszer (do 6IX)
Dowódca 6 kompaniipor. Władysław Dziubek
Dowódca plutonuppor. Sebastian Gondek
Dowódca 7 kompaniipor. Władysław Kozub
Dowódca 8 kompaniippor. Stefan Milewski
Dowódca 2 kompanii kmppor. Jan Kozęba
Dowódca III batalionukpt. Bolesław Pławiński
Adiutantppor. Marian Moricer
Oficer prowiantowypor. Bolesław Osiniak
Oficer gospodarczyppor. Witold Starzyński
Lekarzpor. san. Feliks Kania
Dowódca 9 kompaniipor. Jan Przyboś
Dowódca plutonuppor. Zbigniew Kasiński
Dowódca 10 kompaniipor. Władysław Piwnica
Dowódca 11 kompaniipor. Adam Różański
Dowódca plutonuppor. Jerzy Brodzikowski
Dowódca plutonukpr. Edward Smolarz († 6 IX)
Dowódca plutonukpr. Jan Węcowski (ranny 5 i 7 IX)
Dowódca 12 kompaniippor. Franciszek Książek
Dowódca plutonuppor. Karol Skowroński
Dowódca 3 kompanii kmpor. Józef Zwarycz
ppor. Jan Tomaszewski
Dowódca plutonuplut. Wojciech Wieszczek
Dowódca kompanii technicznejpor. Władysław Miłoś
Oficer pułkukpt. Stanisław Wojtasiewicz

Pułk w walce o granice

17pp 1.png
Działania na froncie ukraińskim

W styczniu 1919 na front przeciwukraiński wyjechał I batalion por. Kotowicza[6]. Tam wszedł w skład grupy mjr. Władysława Bończy-Uzdowskiego. W nocy 22/23 stycznia batalion wziął udział w ataku na Włodzimierz Wołyński[6]. Następnie przeszedł na zachodni brzeg Bugu i działał w składzie grupy kpt. Meraka. Do maja zajmował odcinek Rawa Ruska – Włodzimierz Wołyński. 2 kompania obsadziła rejon ŻabczeKościaszyn, a 4 kompania Honiatyn. W maju wzmocnione wojska ukraińskie zaatakowały polskie pozycje. Doszło do zaciekłych walk. Utracono czasowo Oszczów i Honiatyn[9]. Wsparcie frontu ukraińskiego oddziałami Błękitnej Armii spowodowało, że oddziały pułku odzyskały Honiatyn oraz zajęły Uhrynów i Waręż. W czerwcu 1919 jego 2 i 4 kompania wchodziły w skład Grupy generała Henryka Minkiewicza (Grupa operacyjna „Bug”)[10]. Podjęta wówczas ogólna ofensywa wojsk polskich doprowadziła do pościgu za nieprzyjacielem, a I batalion w rejonie Brodów zetknął się z wojskami sowieckimi. W czerwcu batalion walczył w składzie grupy pułkownika Stanisława Pallego w okolicach Podzamcza i Perniatyna, a potem prowadził pościg na Radziwiłłów[11].

Służba graniczna na Śląsku Cieszyńskim

Ogromne straty spowodowały wycofanie pułku z walk i przerzucenie go na Śląsk Cieszyński. Tu otrzymał zadanie nadzorować polsko-czeską linię demarkacyjną na odcinku Skrzeczoń – Zawada[11]. II batalion dotarł na granicę w kwietniu, a w sierpniu przybyła tam reszta pułku. W Rzeszowie pozostał jedynie batalion zapasowy. Scalony pułk kwaterował w Skoczowie, a potem w Jabłonkowie. Jesienią 1919 pułk odszedł do Kęt, a następnie odjechał do Wilna[11].

Działania na froncie litewsko-białoruskim

Na Litwie pułk rozlokowany został w podwileńskich miejscowościach. W tym czasie na froncie polsko-bolszewickim nastąpiła stabilizacja działań. Prowadzono jedynie walki o znaczeniu lokalnym. Na początku 1920 pułk przewieziony został do Łapicz. Tam wszedł w skład 6 Dywizji Piechoty. 6 kwietnia pułk przerzucony został nad Berezynę, a jego I i III batalion obsadziły tu odcinek obrony na linii JakszyceBerezyna (wł.)[12]. Organizowano też wypady na wschodni brzeg rzeki[13].

W myśl rozkazu Naczelnego Dowództwa z 1 kwietnia, nastąpiła reorganizacja struktur Wojska Polskiego. Zlikwidowano Front Litewsko-Białoruski, a na jego bazie utworzono trzy armie bezpośrednio podległe Naczelnemu Wodzowi. 1 Armia gen. Stefana Majewskiego była rozwinięta od Dźwiny po Borysów, 4 Armia gen. Stanisława Szeptyckiego – wzdłuż Berezyny po Polesie, a 7 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza osłaniała od strony Litwy. Po stronie przeciwnej operowały wojska Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[14].

14 maja ruszyła pierwsza ofensywa Armii Czerwonej[15][16]. W jej wyniku pas obrony polskiej 1 Armii został przełamany na północny wschód od Homla. 18 maja I batalion kpt. Więckowskiego został przydzielony do grupy pułkownika Stanisława Dziewulskiego i otrzymał zadanie obsadzenie odcinka Huta – Berezyna[13]. Batalion z marszu odzyskał utraconą wcześniej Hutę i z miejsca odparł kontratak dwóch nieprzyjacielskich pułków. Jednak uderzenie oskrzydlające wykonane przez Sowietów 20 maja odrzuciło polski batalion do Bohuszewicz. Na rozkaz dowódcy grupy, batalion przeszedł do kontrataku, odbił Jakszyce i uderzył na Horodyszcze, a następnie na Osmołówkę, Michałowo, Pierawoz. Ostatecznie wyszedł na zachodni brzeg Berezyny[17].

4 czerwca nieprzyjaciel przełamał obronę III batalionu na odcinku Berezyna – Niehonicze, zdobył Huty i folwark Niehonicze[18]. Kontratakował II batalion i pułk odzyskał utracone pozycje nad Berezyną. W walkach tych bataliony poniosły znaczne straty[17].

Pułk w działaniach odwrotowych

Na początku lipca na kierunku litewsko-białoruskim znajdowały się dwie armie (1. i 4.) oraz Grupa Poleska. Natomiast przeciwnik skoncentrował tu cztery armie Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego: (3., 4., 15. i 16.) oraz Grupę Mozyrską. Większość tych sił (3. 4. i 15 Armia) skierowana została przeciwko polskiej 1 Armii gen. por. Gustawa Zygadłowicza z zamiarem przerwania jej frontu od północy i zepchnięcia na błota poleskie. Rozpoczęta 4 lipca sowiecka kontrofensywa nad Autą i Berezyną doprowadziła do załamania Frontu Litewsko-Białoruskiego, a polskie oddziały rozpoczęły odwrót. Na odcinku 17 pułku piechoty główne uderzenie skierowane było na zajmującą pozycję między Berezyną a Świetlicą 3 kompanię strzelecką[19]. Od 9 lipca pułk rozpoczął działania odwrotowe. Początkowo wycofał się na linię dawnych okopów niemieckich pod Baranowiczami, potem na linię rzeki Szczary, a następnie Bugu. Podczas odwrotu toczył ciężkie walki pod Słonimem, Zelwą, Wołkowyskiem, Świsłoczą, Małą Narewką, Mendzenimem i Mordami[20].

Pułk w Bitwie Warszawskiej

6 sierpnia Naczelny Wódz, marszałek Józef Piłsudski podjął decyzję o przeprowadzeniu zwrotu zaczepnego znad Wieprza i stoczenia walnej bitwy na przedpolach Warszawy. W tym celu rozpoczęto koncentrację jednostek, które miały wejść w skład grupy uderzeniowej, a także przegrupowywano oddziały mające bronić samej Warszawy i osłaniać tę obronę od północy. Działający w składzie XII Brygady Piechoty 17 pułk, spod Siedlec wycofał się do Góry Kalwarii, przekroczył Wisłę i 12 sierpnia dotarł do Dęblina. Tu przeszedł do odwodu 4 Armii gen. Leonarda Skierskiego[21]. Podczas kontrofensywy polskiej maszerował za lewym skrzydłem nacierających wojsk na Mińsk Mazowiecki, Ostrów i Ostrołękę[20].

Pułk w ofensywie jesiennej

Zwycięstwa nad Wisłą, Wkrą i Wieprzem i prowadzone działania pościgowe doprowadziły 2. i 4. Armię nad granicę z Prusami Wschodnimi. Naczelne Dowództwo WP postanowiło zmienić dotychczasowy kierunek natarcia obu związków operacyjnych z północnego na wschodni. 27 sierpnia rozpoczęto przegrupowanie.

17 pułk piechoty odjechał na front południowy, wyładował się w Zadwórzu i wszedł w podporządkowanie dowódcy 5 Dywizji Piechoty[22]. Przy wsparciu czołgów i artylerii walczył o Rusiłów, a następnie Firlejówkę. Skniłów i Bortków. 3 września pułk zmienił podporządkowanie i wszedł w skład 6 Dywizji Piechoty. W tym też dniu jego I batalionu walczył z powodzeniem na rubieży między Stronibabami a torem kolejowym KrasneBrody. Sowieci ponowili natarcie 5 września. Po zaciętych walkach I batalion opuścił Stronibaby i wycofał się do Ostrowa.

Kolejne natarcie czerwonoarmistów na Krasne zmusiło pułk do wycofania się za Gołogórkę i obsadzenie pozycji między Bortkowem a Ostrowem[23]. 6 września pułk atakował Krasne, Stronibaby i Mogiłki. III batalion zdobył stację Krasne i we współdziałaniu z I batalionem nacierał na Stronibaby. W tym czasie kawaleria Budionnego zdobyła Rusiłów i tym samym zaistniała groźba oskrzydlenia polskich batalionów. Dowódca pułku nakazał wycofać się w kierunku na Ostrów i Kutkorz. Po wejściu do walki odwodowego 20 pułku piechoty, atak kawalerii został powstrzymany, a pododdziały 17 pułku wznowiły natarcie zajmując ponownie Firlejówkę i Krasne. 7 września I i III batalion czasowo opanowały Stronibaby. Kontratak sowiecki zmusił je jednak do wycofania się w kierunku na Ostrów. 11 września pułk przeszedł do odwodu dywizji i odpoczywał[24].

Od 16 września brał udział w ogólnej ofensywie polskiej 6 Armii, zajmując Stronibaby, Uciszków i Olszanicę[25]. W kolejnych dniach, stanowiąc odwód 6 Dywizji Piechoty, maszerował na Złoczów i Sassów. Zakończył działania bojowe w Dubie pod Brodami[26].

Bilans walk

W czasie walk poległo 3 oficerów oraz 124 podoficerów i szeregowych. Ponadto zaginęło 1361 żołnierzy, z których część została zamordowana w niewoli. Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari zostało odznaczonych 11 żołnierzy, a Krzyżem Walecznych 14 oficerów i 61 szeregowych. Zdobyto 6 armat, 50 karabinów maszynowych, 60 wozów i 200 koni. Wzięto do niewoli 1600 jeńców[27].

Order Virtuti Militari
Kawalerowie Virtuti Militari
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę 1918–1920[28]
sierż. Jan Duduśpor. Stanisław Ruśkiewiczplut. Jan Wermiński
plut. Józef Krząstekplut. Stanisław Sałekkpr. Jan Węcowski
plut. Szczepan Michalikkpr. Edward Smolarzplut. Wojciech Wieszczek
sierż. Aleksander Pleśniakpor. Jan Tomaszewski

Okres międzywojenny

24 DP w 1938.jpg
Zdjęcie pamiątkowe żołnierzy 17 pp z roku 1933
Święto Narodowe 3 Maja w Rzeszowie 1935 – d-ca 17 pp ppłk Stanisław Siuda pierwszy z lewej na trybunie honorowej

26 grudnia 1920 roku pułk powrócił do Rzeszowa[29]. Rozlokowany został w poaustriackich koszarach im. Sobieskiego przy ul. Langiewicza, Kilińskiego przy Placu Kilińskiego i Lisa-Kuli przy ul. Lwowskiej. Przy ul. Lwowskiej znajdowała się rusznikarnia i magazyny mobilizacyjne. Warsztaty i pluton artylerii piechoty umieszczone były w koszarach Stary Browar przy ul. Reformackiej. W latach trzydziestych pluton artylerii przeniesiono do koszar Sobieskiego[30].

Pułk dysponował dwoma placami ćwiczeń: Baranówka i Słocina. Strzelania z broni ręcznej wykonywano na strzelnicy garnizonowej, a z moździerzy, granatników i ckm na poligonie w Nowej Dębie[30]. Po demobilizacji i zmianach organizacyjnych wszedł w skład 24 Dywizji Piechoty i podlegał DOK X w Przemyślu[31]. Korpus oficerski w latach dwudziestych wywodził się z dawnej armii rosyjskiej, austriackiej i Legionów. Jednak w latach trzydziestych większość stanowili wychowankowie polskich szkół.

Początkowo święto pułkowe obchodzono 4 listopada, w rocznicę powstania pułku w 1918 roku[32]. 19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 6 września jako datę święta pułkowego[b][c]. Od tej pory pułk obchodził swoje święto w rocznicę pięciodniowych, krwawych bojów pod Krasnem[33]. 20 czerwca 1934 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zmienił datę święta pułkowego z dnia 6 września na dzień 4 czerwca[34]. Od tej pory święto obchodzono w rocznicę boju pod Niegoniczami, stoczonego w 1920 roku[35].

W wydanej w 1924 roku z okazji wręczenia sztandaru „Jednodniówce 17 pułku piechoty”, znajduje się wzmianka o patronie pułku: pułk 17 nosi imię Marcina Borelowskiego [...][36].

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 17 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych[37]. W pułku, tytułem eksperymentu, utworzono kompanię podchorążych rezerwy piechoty. W jej skład wchodziły trzy plutony strzeleckie i pluton karabinów maszynowych. Kompania pod względem organizacyjnym i wyszkolenia podlegała dowódcy dywizji, a pod względem administracyjnym dowódcy pułku[38].

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939[39][d]
StanowiskoStopień imię i nazwiskoPrzydział we wrześniu 1939
Dowództwo, kwatermistrzostwo i pododdziały specjalne
dowódca pułkuppłk dypl. Beniamin Piotr Kotarbadowódca 17 pp
I zastępca dowódcyppłk Zygmunt Tadeusz Gromadzkidowódca 165 pp
adiutantkpt. Feliks SobkowskiI adiutant pułku
starszy lekarzkpt. dr Julian Sylwester Kurz
młodszy lekarzvacat
II zastępca dowódcymjr Marcin Pasierbdowódca III/17 pp
oficer mobilizacyjnykpt. adm. (piech.) Józef Zwierzyńskidowódca OZ
zastępca oficera mobilizacyjnegokpt. adm. (piech.) Stanisław Mozolewski
oficer administracyjno-materiałowykpt. adm. (piech.) Edmund Rumiankwatermistrz 17 pp
oficer gospodarczypor. int. Józef Marian Bartik[41]kwatermistrz 165 pp
oficer żywnościowychor. Józef Tobiasiewicz
oficer taborowy[e]por. Jan Musiałdowódca 5/17 pp
kapelmistrzpor. adm. Franciszek Słomowicz
dowódca plutonu łącznościpor. Piotr Tadeusz Zaratkiewiczoficer łączności 17 pp
dowódca plutonu pionierówpor. Jan Baran
dowódca plutonu artylerii piechotypor. art. Jan Jobe
dowódca plutonu ppanc.por. Bronisław Jan Zającdowódca kppanc 17 pp
dowódca oddziału zwiaduppor. Leon Michalski
I batalion
dowódca batalionumjr dypl. Edmund Różycki
dowódca 1 kompaniikpt. Ludwik Stankiewiczpozostał w OZ
dowódca plutonupor. Kunibert Tomasz Szatkowski
dowódca plutonuppor. Edward Walerian Lis
dowódca 2 kompaniikpt. Andrzej Racięskidowódca batalionu wartowniczego
dowódca plutonuppor. Zygmunt Giegużyński
dowódca plutonuppor. Władysław Markowski
dowódca 3 kompaniipor. Franciszek Józef Lang
dowódca plutonuppor. Mieczysław Wałęga
dowódca 1 kompanii kmkpt. Wacław Niezabitowski
dowódca plutonupor. Kaczorowski Zbigniew Michałdowódca 1 kompanii km
II batalion
dowódca batalionumjr Stanisław Inglot
dowódca 4 kompaniikpt. Artur Franciszek Sobczyński
dowódca plutonuppor. Zygmunt Franciszek Żychowskidowódca 4/17 pp
dowódca plutonuchor. Władysław Szewczyk
dowódca 5 kompaniimjr Marian Feliks Tinz
dowódca plutonupor. Tadeusz Janocha
dowódca plutonuppor. Roman Stanisław Matusik
dowódca 6 kompaniipor. Włodzimierz Andrzej Patoczkadowódca 6/17 pp
dowódca plutonuppor. Feliks Bolesław Kaczmarek
dowódca 2 kompanii kmkpt. Tadeusz Drągowskidowódca 2 km/17 pp
dowódca plutonuppor. Kazimierz Ludwik Malczewski
III batalion
dowódca batalionuppłk Teofil Herakliusz Kosiński
dowódca 7 kompaniikpt. Andrzej Sośnierz
dowódca plutonuppor. Władysław Karmazyn
dowódca plutonuchor. Mateusz Hyjek
dowódca 8 kompaniikpt. Władysław Julian Kruczyński
dowódca plutonuppor. Tadeusz Jan Kuhn
dowódca 9 kompaniikpt. Franciszek Blok
dowódca plutonupor. Adam Wolakdowódca 8/17 pp
dowódca plutonuppor. Zygmunt Ignacy Kaszyński
dowódca 3 kompanii kmkpt. Roman Józef Zdrochecki
dowódca plutonupor. Emil Tyczyński
dowódca plutonuppor. Władysław Jerzy Wasiakdowódca plutonu kolarzy
na kursiekpt. adm. (piech.) Mieczysław Kurzeja
por. Bolesław Władysław Götz
por. Antoni Albin Smoczkiewicz
17 Obwód Przysposobienia Wojskowego [Rzeszów przy 17 pp]
kmdt obwodowy PWmjr piech. Tadeusz Jan Ochęduszko[f]
kmdt powiatowy PW Rzeszówpor. kontr. piech. Marian Pobożniak[g]
kmdt powiatowy PW Łańcutkpt. adm. (piech.) Stanisław Kwak[h]
kmdt powiatowy PW Kolbuszowappor. kontr. piech. Czesław Wierzbicki

17 pp w kampanii wrześniowej

Mobilizacja

Armia karpaty 1939.png

17 pułk piechoty w ramach mobilizacji alarmowej w grupie „czerwonej” zmobilizował:

  • 101 kompanię asystencyjną,
  • 102 kompanie asystencyjną,
  • 165 pułk piechoty bez III batalionu.

W ramach mobilizacji powszechnej w I rzucie mobilizacyjnym od 31 sierpnia 1939 roku zmobilizował:

  • 17 pułk piechoty,
  • 17 kolumnę taborową.

W II rzucie mobilizacji powszechnej utworzył swój batalion marszowy[42].

Działania bojowe

3 września został załadowany na transporty kolejowe i 4 września przybył przetransportowany do Gromnika, III batalion wyładował się w Ciężkowicach[43]. Pułk początkowo pozostał w odwodzie 24 Dywizji Piechoty. Od 6 września miał zorganizować obronę na odcinku: Wróblowice – Gromnik. W tym celu pozycje obronne zajęły I batalion Małe Góry − Moszczenica, II batalion Dąbkówka − Babia Góra, natomiast III batalion pozostał w odwodzie w lasach Lichwin.

Walki od Wisłoka do Sanu

Do pierwszej styczności z oddziałami niemieckiej 4 Dywizji Lekkiej doszło 6 września wieczorem około 18.00 pod Wróblowicami. Ogniem broni maszynowej rozbito niemiecką kolumnę zmotoryzowaną. Przeciwnik otworzył ogień artylerii na czołowe bataliony pułku. Wzmocniona 1 kompania strzelecka i artyleria pułkowa w Gromniku stoczyła nocną walkę z piechotą zmotoryzowaną i czołgami niszcząc jeden z nich. Około północy do sztabu pułku dotarł rozkaz wycofania się w kierunku Tuchowa i następnie za Wisłokę. Odwrót rozpoczął się w nocy i rano 7 września. Wieczorem nadszedł kolejny rozkaz: wycofać się za Wisłok, w rejon Frysztak-Wysoka Strzyżowska-Strzyżów. W trakcie marszu pułk walczył z oddziałami zmotoryzowanymi 4 D Lekkiej i poniósł duże straty. Szczególnie ucierpiał III batalion idący w straży tylnej pułku i 3 kompania strzelecka w Tuchowie. 8 września od godzin porannych pułk wycofywał się przez Wiśniową i Wolę Strzyżowska, a następnie rozpoczął marsz za San. Późnym wieczorem 9 września dotarł do Węglówki i ok. 24.00 doszedł w okolice Żyznowa i Barycza. W trakcie dalszego marszu, drogami zatłoczonymi oddziałami wojska i uciekinierami, oddziały pułku przemieszały się z oddziałami 11 Dywizji Piechoty. 10 września rano I batalion przekroczył bez przeszkód most pontonowy na Sanie. Dowódca 24 Dywizji Piechoty nakazał I batalionowi dotrzeć do Jawornika Ruskiego, gdzie od godzin wieczornych stanowić miał straż tylną 24 Dywizji Piechoty w marszu na Birczę. Pozostałe siły pułku maszerowały docierając rano do Lutczy, dalej do Domaradza i Golcowej. Batalion II/17 pp osiągnął 11 września przeprawę na Sanie w miejscowości Wara, Siedliska[44]. O świcie 11 września reszta pułku dotarła do Lutczy i przeprawiła się przez San. Po południu II batalion pozostawił tabor i ruszył na Jawornik Ruski, zajmując obronę na okolicznych wzgórzach frontem do tej miejscowości. Stanowiska obronne zostały ostrzelane ogniem niemieckiej artylerii. W nocy 11/12 września II batalion z pozostałościami pułku, maszerując po bardzo złych drogach, dotarł o świcie 12 września do skraju wsi Borownica. Wieś zajęta była przez Niemców i ppłk Beniamin Kotarba zdecydował się na opanowanie miejscowości. Po krótkiej walce miejscowość została zdobyta, II batalion i pododdziały pułkowe zajęły stanowiska w Borowicy i w okolicy, odpierały kontrataki piechoty z niemieckiej 2 Dywizji Górskiej. Jednocześnie 8 kompania złożona z pozostałości III batalionu prowadziła rozpoznanie i wykonała natarcie w kierunku wschodnim. Po zatrzymaniu natarcia okazało się, że pułk został otoczony. Po całodziennym boju dowódca doszedł do wniosku, że przebicie się pułku w całości jest niemożliwe i zdecydował się na rozformowanie pododdziałów, podzielenie żołnierzy na małe grupy i przebijanie się na północ. W międzyczasie niemieckie oddziały górskie przystąpiły do szturmu pozycji obronnych 17 pułku piechoty. W trakcie prowadzonego kontrataku dowódca pułku ppłk Kotarba zginął w trakcie walki na bagnety[45]. Obrona 17 pp załamała się, żołnierze rozproszyli się, częściowo zostali wzięci do niewoli, część przedarła się małymi grupkami i pułk przestał istnieć.

Od Birczy do Brzuchowic

Jaworow 1939.png

Działania bojowe prowadził jeszcze I batalion[46]. 12 września I batalion i część kompanii zwiadu wzięły udział w walkach 24 DP na wschód od Birczy. Batalion I/17 pp ostrzelany ogniem artyleryjskim w rejonie Łodzianki Górnej został podporządkowany dowódcy 1 pułku piechoty KOP „Karpaty”. Batalion mjr Weisbacha prowadził działania opóźniające poprzez wzg. 500, Łodziankę Dolną i Posadę Rybotycką. Zbierał też rozbitków, w tym części rozbitego wcześniej w Tuchowie III batalionu. Przeszedł następnie do Cisowej gdzie osłaniał odwrót zbiorczego pułku ppłk. Ziętkiewicza i stanowił tylną straż 24 Dywizji Piechoty. 13 września I/17 pp zajmował rejon miejscowości Olszany. Nazajutrz wycofał się do Przemyśla, po czym 15 września przeszedł do Mościsk, a następnie zajmował stanowiska obronne w Chorośnicy. W bitwach zgrupowania Frontu Południowego gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego głównie osłaniał tyły przebijających się dywizji 11 i 38 w rejonie Sądowej Wiszni i Janowa. Stanowił straż tylną swojej 24 DP walcząc na kolejnych pozycjach opóźniania. 17 września prowadził walki w lesie „Na Chmurowem” koło Mołoszkowic. Maszerując cały czas w straży tylnej dotarł 18 września do Kozic pod Lwowem. Wsparł tutaj natarcie 38 i 39 pułku piechoty na Rzęsną Ruską. Batalion zakończył działania wojenne w Brzuchowicach pod Lwowem 19 września. Pozostało z niego wówczas: 4 oficerów, 10 szeregowych, wóz taborowy i biedka z ckm[46].

Jednostki mobilizowane w II rzucie mobilizacyjnym

Na terenie Rzeszowa w OZN 17 pp zmobilizowano batalion marszowy 17 pp pod dowództwem por. rez. Nowaka, według innych źródeł kpt. Ludwika Stankiewicza[47][48], a z zasobów KRU Rzeszów 105 batalion wartowniczy kpt. Andrzeja Racięskiego. Oba bataliony w dniach 6-8 września obsadziły budowane umocnienia na przedmieściach Rzeszowa i wyloty szos z miasta. 8 września w godzinach popołudniowych batalion marszowy 17 pp podjął marsz przez Kańczugę do Przemyśla. 9 września został rozbity w rejonie Pruchnika przez Oddział Wydzielony 4 DLek[49].

Oddział Zbierania Nadwyżek 17 pp liczył ponad 2000 żołnierzy jedynie częściowo umundurowanych i uzbrojonych, pod dowództwem kpt. Józefa Zwierzyńskiego. Dowódca OZN 17 pp 6 i 7 września oddział ten podzielił na dwie grupy i podjął pieszą ewakuację celem dołączenia do Ośrodka Zapasowego 24 DP w Przemyślu. I grupa pod dowództwem kpt. J. Zwierzyńskiego podjęła marsz przez Kańczugę, 6/7 września wychodząc z Rzeszowa. 9 września w Rokietnicy grupa została zaatakowana przez ten sam niemiecki OW 4 DLek., co batalion marszowy. Część z dowódcą dostała się do niewoli, część rozproszyła się, a pozostali dotarli do Przemyśla. Po uporządkowaniu grupa pomaszerowała do Sambora skąd zawróciła na Rudki-Sądową Wisznię, została rozbita 12 września koło Jaworowa. II grupa pod dowództwem kpt. Feliksa Boluka maszerowała przez Tyczyn, Dylągówkę i przez Babicę dotarła do OZ w Przemyślu. W następnych dniach maszerując przez Drohobycz, Stryj, Nadwórną, Delatyn, Jabłonów, Kosów Huculski dotarła do Kut i 19 września przekroczyła granicę rumuńską[50].

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939[51]
StanowiskoStopień, imię i nazwiskoDalsze losy
Dowództwo
dowódca pułkuppłk piech. Beniamin Kotarbapoległ 12 września 1939
I adiutantkpt. Feliks Sobkowski
II adiutantpor. rez. Janusz Wroczyński
oficer łącznościpor. Piotr Zaratkiewiczpoległ 12 września 1939
kwatermistrzkpt. adm. (piech.) Edward Rumian
naczelny lekarzkpt. lek. dr Julian Kurtz
I batalion
dowódca I baonumjr Józef Weisbachw niewoli niemieckiej
adiutant batalionuppor. rez. Jan Szeliga
dowódca plutonu łącznościplut. Walenty Kalandyk
dowódca 1 kompanii strzeleckiejkpt. Kazimierz Rogoziński
dowódca 2 kompanii strzeleckiejppor. Zygmunt Giegurzyński
dowódca 3 kompanii strzeleckiejpor. rez. Bolesław Łaszewski
dowódca 1 kompanii ckmpor. Zbigniew Kaczorowski
II batalion
dowódca II baonumjr Adam Szymańskiw PSZ
dowódca 4 kompanii strzeleckiejpor. Zygmunt Żychowski
dowódca 5 kompanii strzeleckiejpor. Jan Musiał
dowódca 6 kompanii strzeleckiejpor. Włodzimierz Patoczka
dowódca 2 kompanii ckmkpt. Tadeusz Drągowski (?)
III batalion
dowódca III baonumjr Marcin Pasierb
dowódca 7 kompanii strzeleckiejkpt. Edward Pycz
dowódca 8 kompanii strzeleckiejpor. Adam Wolak
dowódca 9 kompanii strzeleckiejpor. rez. Marian Obuchowicz
dowódca 3 kompanii ckmNN
Pododdziały specjalne
dowódca plutonu kolarzyppor. Władysław Wasiak
dowódca kompanii ppanc.por. Bronisław Zając
dowódca plutonu artylerii piechotypor. art. Jan Jobe
dowódca plutonu pionierówpor. Jan Baran

Symbole pułkowe

Sztandary

Sztandar nieprzepisowy
Jesienią 1919 roku „Koło Panien” w Rzeszowie ufundowało 17 pułkowi piechoty sztandar[52]. Pierwszy znak pułku po 1924 przechowywany był w Rzeszowie. We wrześniu 1939 roku wycofujący się żołnierze zakopali jego płat w ziemi. W lecie 1944 roku odkopano go i przekazano 17 pp ludowego Wojska Polskiego[53]. Płat o wymiarach 90 × 127 cm, obszyty z trzech stron srebrną frędzlą, przymocowany do drzewca za pomocą wiązadeł. Drzewce z jasnego drewna. Przy drzewcu wstęga karmazynowa i wstęga biała związane w kokardę[53]. Strona główna: pośrodku płata, na karmazynowym polu, haftowany srebrną nicią orzeł. Korona oraz dziób i szpony orła złote. Po obydwu stronach orła i pod nim napis haftowany srebrną nicią „17 PP W JEDNOŚCI SIŁA”[53]. Strona odwrotna: Na białym polu aplikowany i malowany olejną farbą wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej. Poniżej napis haftowany złotą nicią: „POD TWOJĄ OBRONĘ”[53].

Chorągiew 17 pp
W 1923 roku, z inicjatywy ówczesnego dowódcy pułku ppłk. Ignacego Oziewicza i starosty rzeszowskiego dr. Koncowicza, powołany został komitet ufundowania sztandaru 17 pp. W miejscowej „Ziemi Rzeszowskiej i Jarosławskiej” ukazał się apel do „Ziemiaństwa naszego powiatu, Duchowieństwa, Kupiectwa, Korporacji, Stowarzyszeń i poszczególnych obywateli” o ofiary na zakup sztandaru[52].

27 września 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził chorągiew 17 pułku piechoty[54]. Chorągiew została wykonana w pracowni haftów p. Ślusarczykowej (później Baczkowskiej) w Rzeszowie, a głowica z orłem w firmie Kopaczyńskiego z Krakowa. Na wstędze umieszczono napis „17 pułkowi piechoty Ziemie: rzeszowska, mielecka, pilzneńska i ropczycka”[55]. Fundatorem chorągwi było społeczeństwo powiatów: rzeszowskiego, mieleckiego, pilzneńskiego i ropczyckiego[29].

W niedzielę 19 października 1924 roku na boisku sportowym na Przybyszówce (obecnie dzielnica Rzeszowa) szef Sztabu Generalnego generał dywizji Stanisław Haller, w imieniu Prezydenta RP, wręczył chorągiew podpułkownikowi Ignacemu Oziewiczowi. Ceremonię poświęcenia i wręczenia chorągwi poprzedziła msza polowa odprawiona przez biskupa polowego Stanisława Galla, a zakończyła defilada pułku przed budynkiem Gimnazjum Nr I[56][57]. O godz. 14.00 w salach kasyna garnizonowego odbył się bankiet, w którym wzięło udział około 230 osób. Tego samego dnia o godz. 21.00 w kasynie odbył się raut. W sobotę 25 października 1924 roku członkowie komitetu fundatorów chorągwi byli podejmowani przez dowódcę i oficerów 17 pp w kasynie pułkowym, w koszarach im. Sobieskiego[58]. Obecnie sztandar znajduje się w Muzeum im. Generała Sikorskiego w Londynie[59].

Opis chorągwi
Płat sztandaru o wymiarach 100x96 cm wykonany z podwójnego lyońskiego jedwabiu.

Na stronie prawej umieszczono centralnie amarantowy krzyż. W środku krzyża haftowany orzeł ze złotą koroną, szponami i dziobem. Między ramionami krzyża liczba 17 w złotym wieńcu laurowym.
Po stronie lewej, w środku amarantowego krzyża, napis HONOR I OJCZYZNA w wieńcu laurowym. Na ramionach krzyża napisy: na górnym: GONIATYN – OSZCZÓW 7-9 V 1919, na dolnym: SWISŁOCZ – /N/ BEREZ. 27 V 1920, na lewym: NIEGONICZE /N/ BEREZ. 4-5 VI 1920 na prawym: KRASNE – GOŁOGÓRY – STRONIBABY 2-7 IX 1920. W rogach, między ramionami krzyża, herby miast: Rzeszowa, Pilzna, Mielca i Ropczyc[60].

Drzewce mahoniowe, zwieńczone srebrnym orłem na tarczy, na której umieszczono z obu stron liczbę 17. Szarfy biało-czerwone, obszyte złotymi frędzlami, z haftowanymi złotem napisami: 17 PUŁKOWI PIECHOTY ZIEMIA RZESZOWSKA, MIELECKA, PILZNEŃSKA I ROPCZYCKA[60].

Odznaka pamiątkowa

6 września 1929 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 17 pp[61]. Odznaka o wymiarach 4lx41 mm ma kształt krzyża o ostro ściętych ramionach pokrytych białą emalią. Na ramionach krzyża wpisano numer i inicjały „17 PP” oraz rok powstania pułku „1918”. Środek krzyża wypełnia nałożony srebrny orzeł państwowy według wzoru z 1927 roku. Krzyż jest nałożony na ośmiokątną tarczę w barwach granatowej i żółtej. Od orła do rogów tarczy biegnie pięć płomieni. Odznaka dwuczęściowa – oficerska, wykonana w srebrze, na rewersie próba srebra i imiennik grawera WG. Wykonawcami odznak byli: Wiktor Gontarczyk z Warszawy, Bronisław Grabski z Łodzi i Jan Knedler z Warszawy[62].

Odznaka żołnierska bita była w tombaku i nie emaliowana. Po raz pierwszy odznaki wręczono w 1930 roku podczas obchodów Święta Narodowego Trzeciego Maja[60].

Marsz pułkowy

Marsz pułkowy skomponował w latach 1926–1927 oficer oświatowy pułku kpt. Władysław Wisłocki, ojciec dyrygenta i kompozytora Stanisława Wisłockiego[60].

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku[i][35][64]
Stopień imię i nazwiskoOkres pełnienia służbyKolejne stanowisko
mjr Stanisław Elgas2 – 14 XI 1918
por. Bronisław Wilusz15 XI – 29 XII 1918
ppłk Maciej Puchalak30 XII 1918 – 17 IX 1919
mjr Jerzy Trojanowski18 – 20 IX 1919
ppłk Jan Januszewski21 IX 1919 – 28 I 1920
mjr Jarosław Powroźnicki29 I – 14 V 1920
ppłk Maciej Puchalak15 V – 7 VII 1920
kpt. Józef Mück8 – 9 VII 1920
ppłk Michał Micewicz10 – 12 VII 1920
kpt. Józef Mück13 VII – 19 VIII 1920
mjr Ignacy Oziewicz20 VIII 1920
mjr Karol ZagórskiX?– XII ? 1920
ppłk piech. Ignacy Oziewiczp.o. 1921 – X 1925dowódca 76 pp[65]
ppłk piech. Emanuel JakubiczkaX 1925[65] – 31 III 1927praktyka w PKU Augustów[66]
ppłk / płk piech. Wojciech Piasecki5 V 1927[29] – 14 II 1929praktyka w PKU Łańcut
ppłk / płk piech. Rudolf Kaleński14 II 1929[67] – 21 VI 1933stan spoczynku[68]
ppłk / płk piech. Stanisław Siuda28 VI 1933 – 10 III 1939dyspozycja dowódcy OK X
ppłk dypl. piech. Beniamin Kotarba10 III – †12 IX 1939)
Zastępcy dowódcy pułku[j]
mjr / ppłk piech. Paweł Kopp[k]10 VII 1922[74] – 15 VII 1924do PKU Rzeszów
ppłk piech. Antoni Własak22 V 1925 – VII 1927dowódca 4 psp[75]
mjr / ppłk piech. Jan KotowiczX 1927 – 31 III 1930kierownik OUWFiPW DOK III
ppłk piech. Feliks Jędrychowski31 III 1930 – 1 IV 1934dowódca 22 pp
ppłk dypl. piech. Roman Saloniod XI 1934[76]
ppłk piech. Zygmunt Gromadzkido IX 1939dowódca 165 pp
mjr piech. Marcin Pasierb (II zastępca)1937 – VIII 1939dowódca III/17 pp

Żołnierze 17 pułku piechoty – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[77] oraz Muzeum Katyńskie[78][l][m].

Nazwisko i imięstopieńzawódmiejsce pracy przed mobilizacjązamordowany
Krzysztofik Stanisławppor. rez.nauczycielKatyń
Kuźniar Zygmuntppor. rez.urzędnikUrząd Skarbowy w ŁańcucieKatyń
Kwiatkowski Zbigniewppor. rez.prawnikKatyń
Rożkiewicz Józefppor. rez.handlowiecKatyń
Schab Kazimierzppor. rez.prawnikKatyń
Barański Tadeuszppor. rez.nauczycielszkoła powszechnaCharków
Kliś Stanisławppor. rez.nauczycielCharków
Kruczyński Władysław[81]kapitanabsolwent SNPCharków
Mac Janppor. rez.nauczycielszkoła powszechnaCharków
Markowski Władysław[82]porucznikżołnierz zawodowydowódca plutonu 2/17 ppCharków
Musiał Janpor. rez.Charków
Szczeklik Stanisławppor. rez.prawnikCharków
Tobiasiewicz Józef[83]chorążyżołnierz zawodowy(e)oficer żywnościowy 17 ppCharków
Kaczor Andrzejppor. rez.prawnikkomisarz ziemskiULK
Łukawski Bronisławpor. rez.prawnikprokurator Sądu Okr. w BydgoszczyULK

Upamiętnienie

Uwagi

  1. Nowy II/17 pp utworzono w miejsce batalionu kpt. Kawińskiego, który wszedł do 18 pułku piechoty[6].
  2. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174, tu podano „6 sierpnia”.
  3. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 20 z 6 lipca 1927 roku, s. 292. Sprostowano błędnie podaną w Dz. Rozk. MSWojsk Nr 16 z 1927 roku datę święta pułkowego 17 pp „6 sierpnia” na „6 września”.
  4. Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[40].
  5. Oficer taborowy był jednocześnie dowódcą kompanii gospodarczej.
  6. mjr piech. Tadeusz Jan Ochęduszko pełnił jednocześnie funkcję dowódcy Rzeszowskiego Batalionu ON.
  7. por. kontr. piech. Marian Pobożniak pełnił jednocześnie funkcję dowódcy 1 kompanii Rzeszów.
  8. kpt. adm. (piech.) Stanisław Kwak pełnił jednocześnie funkcję dowódcy 2. kompanii Łańcut.
  9. Dowódca pułku kierował osobiście szkoleniem oficerów i był odpowiedzialny za gotowość bojową, całokształt wyszkolenia, służbę gospodarczą i wewnętrzną pułku[63].
  10. 13 czerwca 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zniósł dotychczasowe stanowisko referenta wyszkolenia pułku piechoty i ustanowił etatowe stanowisko zastępcy dowódcy pułku zaszeregowanego do stopnia podpułkownika, wyznaczanego przez Ministra Spraw Wojskowych. Zakres działania zastępcy dowódcy określał dowódca pułku, przed którym był on całkowicie odpowiedzialny[69]. W 1938 roku zmieniona została nazwa stanowiska na „I zastępca dowódcy”. W organizacji wojennej pułku nie było stanowiska zastępcy dowódcy.
  11. 15 lipca 1925 roku ppłk piech. Paweł Kopp został odkomenderowany z 17 pp do PKU Rzeszów na cztery miesiące[70][71]. W listopadzie przedłużono mu przeniesienie służbowe do PKU Rzeszów, do 31 grudnia tego roku[72], a następnie do 30 kwietnia 1926 roku[73].
  12. Jeśli nie zaznaczono inaczej, miejsce służby żołnierzy zawodowych przed mobilizacją podano za: Ryszard Rybka, Kamil Stepan; Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939[79].
  13. Jeśli nie zaznaczono inaczej, informacje o żołnierzach znajdujących się na Białoruskiej Liście Katyńskiej pochodzą z książki: Maciej Wyrwa; Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940[80].
  14. Decyzja Nr 343/MON Ministra obrony Narodowej z dnia 16 lipca 2008 roku w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia i nazwy wyróżniającej 1 batalionowi piechoty zmotoryzowanej 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej w: Dziennik Urzędowy MON Nr 15 z 14 sierpnia 2008 roku, poz. 193. Decyzja weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli w dniu 29 sierpnia 2008 roku.

Przypisy

  1. Ciepielowski 1929 ↓, s. 3.
  2. a b c Majka 1992 ↓, s. 8.
  3. Ciepielowski 1929 ↓, s. 5.
  4. Ciepielowski 1929 ↓, s. 7.
  5. Majka 1992 ↓, s. 8-9.
  6. a b c d Majka 1992 ↓, s. 9.
  7. Odziemkowski 2010 ↓, s. 226.
  8. Tuliński 2020 ↓, s. 863.
  9. Majka 1992 ↓, s. 9-10.
  10. Odziemkowski 2010 ↓, s. 142.
  11. a b c Majka 1992 ↓, s. 10.
  12. Ciepielowski 1929 ↓, s. 15.
  13. a b Ciepielowski 1929 ↓, s. 16.
  14. Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 41.
  15. Odziemkowski 1998 ↓, s. 172.
  16. Wodzyński 2016 ↓, s. 39.
  17. a b Majka 1992 ↓, s. 11.
  18. Ciepielowski 1929 ↓, s. 17.
  19. Ciepielowski 1929 ↓, s. 18.
  20. a b Majka 1992 ↓, s. 11-12.
  21. Ciepielowski 1929 ↓, s. 19.
  22. Ciepielowski 1929 ↓, s. 20.
  23. Majka 1992 ↓, s. 12.
  24. Majka 1992 ↓, s. 12-13.
  25. Ciepielowski 1929 ↓, s. 21.
  26. Majka 1992 ↓, s. 13.
  27. Ciepielowski 1929 ↓, s. 23-24.
  28. Ciepielowski 1929 ↓, s. 24.
  29. a b Ciepielowski 1929 ↓, s. 22.
  30. a b Majka 1992 ↓, s. 14.
  31. Almanach 1923 ↓, s. 50.
  32. Majka 1992 ↓, s. 16.
  33. Ciepielowski 1929 ↓, s. 23.
  34. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 6 z 20 czerwca 1934 roku, poz. 99.
  35. a b Prugar-Ketling (red.) 1992 ↓, metryka.
  36. Majka 1992 ↓, s. 15.
  37. Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
  38. Jagiełło 2007 ↓, s. 67.
  39. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 567–568 i 672.
  40. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
  41. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 348, 567, jako Bartnik.
  42. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 61-62.
  43. Majka 1992 ↓, s. 22.
  44. Majka 1992 ↓, s. 23-28.
  45. Majka 1992 ↓, s. 32.
  46. a b Majka 1992 ↓, s. 33.
  47. Dymek I/2020 ↓, s. 312.
  48. Dymek II/2020 ↓, s. 50.
  49. Majka 1992 ↓, s. 34.
  50. Majka 1992 ↓, s. 33-36.
  51. Majka 1992 ↓, s. 43-44.
  52. a b Majka 1992 ↓, s. 47.
  53. a b c d Bigoszewska i Wiewióra 1974 ↓, s. 90.
  54. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 41 z 14 października 1924 roku, poz. 591.
  55. Ziemia Rzeszowska i Jarosławska ↓, s. 41/2.
  56. Ziemia Rzeszowska i Jarosławska ↓, s. nr 43/2.
  57. Ziemia Rzeszowska i Jarosławska ↓, s. nr 44/2-3.
  58. Ziemia Rzeszowska i Jarosławska ↓, s. nr 45/3,5.
  59. Satora 1990 ↓, s. 54.
  60. a b c d Majka 1992 ↓, s. 48.
  61. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 29 z 6 września 1929 roku, poz. 285.
  62. Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 45.
  63. Almanach 1923 ↓, s. 49.
  64. Majka 1992 ↓, s. 21.
  65. a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 570.
  66. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  67. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 79.
  68. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 126.
  69. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 24 z 13 czerwca 1922 roku, poz. 357.
  70. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 1 maja 1925 roku, s. 237.
  71. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 11 czerwca 1925 roku, s. 318.
  72. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 3 listopada 1925 roku, s. 625.
  73. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 6.
  74. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 543.
  75. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 220.
  76. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  77. Katyń – miejsca pamięci. [dostęp 2022-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-19)].
  78. Muzeum Katyńskie – Księgi Cmentarne.
  79. Rocznik oficerski 1939 ↓.
  80. Wyrwa 2015 ↓.
  81. Księgi Cmentarne – wpis 5976.
  82. Księgi Cmentarne – wpis 6378.
  83. Księgi Cmentarne – wpis 7723.
  84. GRH „Siedemnasty”

Bibliografia

  • Wanda Bigoszewska, Henryk Wiewióra: Sztandary ludowego Wojska Polskiego 1943 – 1974. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974.
  • Władysław Ciepielowski: Zarys historji wojennej 17-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
  • Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
  • Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
  • Jerzy Majka: Garnizon Rzeszów w latach 1918–1939. Rzeszów: Wydawnictwo LIBRA, 2005. ISBN 83-89183-17-X.
  • Jerzy Majka: 17 Pułk Piechoty. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt 24. ISBN 83-85621-21-0.
  • Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
  • Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
  • Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
  • Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Pantera Books. ISBN 83-204-3299-5.
  • Ziemia Rzeszowska i Jarosławska. Czasopismo Narodowe, nr 41 z 10 października 1924 r, nr 43 z 24 października 1924 r., nr 44 z 31 października 1924 r., nr 45 z 7 listopada 1924 roku.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Adiutor, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
  • Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
  • Przemysław Dymek: 24. Dywizja Piechoty 1921-1939. Tom I Meritum. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertius, 2020. ISBN 978-83-951987-6-2.
  • Przemysław Dymek: 24. Dywizja Piechoty 1921-1939. Tom II Annexis. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertius, 2020. ISBN 978-83-951987-7-9.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Order Virtuti Militari Krzyż Srebrny.svg
Autor: Magnum045, Licencja: CC BY-SA 3.0
Order Virtuti Militari 5th Class
Armia karpaty 1939.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Położenie Armii "Karpaty" 01-09-1939 (rano)
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Święto Narodowe 3 Maja - Rzeszów 1935 - trybuna NAC 1-P-2931-3.jpg
Święto Narodowe Trzeciego Maja 1935 – uroczystości w Rzeszowie. Trybuna honorowa podczas defilady. Na trybunie od lewej: dowódca 17 Pułku Piechoty ppłk Stanisław Siuda, prokurator J. Dobrzyński, starosta rzeszowski Marian Panglisz, prezydent Rzeszowa Jan Niemierski, NN, dowódca 10 Dywizjonu Artylerii Konnej ppłk Jan Woźniakowski. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji. Sygnatura: 1-P-2931-3
17 pułk piechoty.jpg
Autor: Gruzin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Odznaka 17 pułku piechoty (II RP)
Pamiątkowe zdjęcie żołnierzy 17 pp nr 2.png
Autor: NN, Licencja: CC BY-SA 3.0
Pamiątkowe zdjęcie żołnierzy 17 pp
Plaque to Polish 17th Infratry Regiment on Saints Stanislaus and Adalbert church in Rzeszów.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica upamiętniająca 17 Pułk Piechoty na fasadzie kościoła św. Wojciecha i św. Stanisława w Rzeszowie
17pp 1.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tereny działań bojowych 17 Pułku Piechoty w latach 1918 -1920
24 DP w 1938.jpg
24 DP w 1938
Jaworow 1939.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bitwa pod Jaworowem (15-16.09.1039)