17 Pułk Piechoty (PSZ)

17 Pułk Piechoty
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Tradycje
Rodowód3 Pułk Piechoty Marszowej
Kontynuacja17 Lwowski Batalion Strzelców
Dowódcy
Pierwszymjr Mieczysław Baczkowski
Organizacja
DyslokacjaTockoje, Yakkabogʻ, Chanakin, Kizil Rabat
Rodzaj sił zbrojnychwojsko
Rodzaj wojskpiechota
Podległość6 Lwowska Dywizja Piechoty

17 Pułk Piechoty (17 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie

Za początek formowania pułku przyjęto dzień 8 września 1941. W tym dniu przybyło do Tockoje 10 oficerów i 2431 podoficerów i szeregowych. Następnego dnia przydzielono do „3 Pułku Marszowego” 47 oficerów. 17 września przydzielono do pułku 687 żołnierzy. W tym też dniu drogą losowania ustalono numerację pułków piechoty 6 Dywizji Piechoty. 3 Pułk Marszowy przyjął nazwę „17 Pułku Piechoty”. W końcu listopada 1941 roku pułk otrzymał umundurowanie zimowe (brytyjskie), broni do końca pobytu w ZSRR jednostki pułku nie otrzymały, jedynie wypożyczono niewielką ilość z pułków 5 Dywizji Piechoty do pełnienia służby wartowniczej i szkolenia[1].

W dniach 5 i 6 oraz 15 i 16 lutego 17 pp przegrupowano się do Yakkabogʻ w Uzbekistanie. Teren wskazany jako garnizon dla pułku okazał się malaryczny. Dodatkowo w jednym z batalionów pułku wybuchła epidemia tyfusu plamistego[1]. Po przybyciu na miejsce pułk przystąpił do intensywnego szkolenia.

Na Bliskim Wschodzie

W dniach 18 - 22 sierpnia razem z innymi oddziałami 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty pułk koleją został przewieziony do Krasnowodska. W dniu następnym na statku „Żdanow” przepłynął przez Morze Kaspijskie. Z dniem 24 sierpnia wyokrętował się w Pahlewi w Iranie. Tam po dezynsekcji i wydaniu nowych tropikalnych sortów mundurowych żołnierze zostali zakwaterowani w obozie na plaży nadmorskiej.

Od 5 do 8 września pułk w kilku rzutach przewieziony został transportem samochodowym poprzez Kazwin – Hamadan – Kermanszach do Chanakinu w Iraku. Tu pułk rozpoczął szkolenie według regulaminów brytyjskich, początkowo na szczeblu batalionu a później pułku.

W Chanakin miały też miejsce dwa ważne wydarzenia w historii pułku. Pierwsze to święto 6 Dywizji Piechoty oraz przybycie gen. Wilsona dowódcy 10 Armii Brytyjskiej, któremu to podlegała Armia Polska na Wschodzie. W czasie jego pobytu, po mszy odbyła się defilada oddziałów zakończona ogniskiem żołnierskim. Drugie to wizyta w 17 pp ministra Caseya. Przybył on do miejsca postoju pułku w związku z prowadzoną inspekcją. Wyniki kontroli były pomyślne dla pułku.

Pod koniec września I batalion pułku przeszedł do Quizil Ribat, a w drugiej połowie października dołączyły do niego pozostałe pododdziały. Przeprowadzono tam reorganizacje pułku. Z dniem 1 listopada 1942 roku został rozwiązany 17 Pułk Piechoty, a w jego miejsce sformowano 17 batalion strzelców.

Skład organizacyjny

Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.

Dowództwo i sztab

  • pluton sztabowy
  • kompania łączności
  • 3 bataliony piechoty
    • 3 kompanie piechoty po 3 plp
    • pluton moździerzy 82 mm
    • kompania ckm
  • bateria armat 76 mm
  • bateria armat 45 mm
  • pluton moździerzy 120 mm
  • kompania km plot
  • kompania saperów
  • kompania sanitarna
  • kompania przewozowa
  • pluton przeciwgazowy
  • warsztaty techniczne

Żołnierze pułku

  • Dowódca pułku
    • mjr Mieczysław Baczkowski (11 IX 1941– 23 II 1942)[2]
    • ppłk Jan Pawlik (do 27 III 1942)
    • ppłk dypl. Andrzej Hytroś (21 IV – 1 XI 1942)[2]
  • Szef sztabu – mjr Mieczysław Baczkowski[3]
  • Dowódca I batalionu – kpt. Aleksander Matusiewicz[3]
  • Dowódca II batalionu – mjr Józef Cader[3]
  • Dowódca III batalionu – kpt. Michał Pieślak[3]

Przypisy

  1. ↑ a b Wawer 2001 ↓, s. 223-225.
  2. ↑ a b Dunin-Wilczyński 2004 ↓, s. 72-76.
  3. ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 58-59.

Bibliografia

  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
  • Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku. 1942-1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 2004. ISBN 83-900727-2-6.
  • Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).