18 Dywizja Grenadierów Pancernych

18 Dywizja Grenadierów Pancernych

18. Panzergrenadier Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1943
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota zmechanizowana
Skład	patrz tekst

18 Dywizja Grenadierów Pancernych (niem. 18. Panzergrenadier Division) – niemiecka dywizja grenadierów pancernych z okresu II wojny światowej.

Historia

Dywizja powstała 23 czerwca 1943 r. z 18 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej, którą wzmocniono 118. batalionem pancernym. Jesienią dywizja walczyła w ramach Grupy Armii Środek pod Smoleńskiem i nad Dnieprem. Została rozbita w lipcu 1944 r. w kotle pod Bobrujskiem i jej niedobitki przeniesiono na Śląsk.

Dywizję częściowo odbudowano w listopadzie i grudniu 1944 r. dołączając do niej 103. i 105. Brygady Pancerne. Walczyła później w Prusach Wschodnich i po morskiej ewakuacji pod Berlinem, gdzie przyłączono do niej resztki Dywizji Pancernej Holstein. Została zniszczona w czasie walk o wzgórza Seelow.

Dowódcy dywizji

• Generalleutnant Karl Zutawern (od 5 października 1943)
• Generalleutnant Kurt Jahn (od 14 kwietnia 1944)
• ponownie Zutawern (od 24 maja 1944 do 6 lipca 1944, gdy popełnił samobójstwo)
• Generalmajor Hans Bölsen (od 10 września 1944)
• Generalmajor Erwin Rauch (od 1 stycznia 1945)

Skład dywizji (1943)

• 118 batalion pancerny
• 30 pułk grenadierów pancernych
• 51 pułk grenadierów pancernych
• 18 zmotoryzowany pułk artylerii
• 118 pancerny batalion rozpoznawczy
• 118 zmotoryzowany batalion inżynieryjny
• 118 zmotoryzowany batalion łączności
• 118 batalion niszczycieli czołgów
• 18 dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe

Bibliografia

• Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11725-9.
• lexikon-der-wehrmacht.de