18 Pułk Czołgów
 Znak taktyczny malowany na pojazdach pułku | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1951 |
| Rozformowanie | 1990 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | 18 pułk zmechanizowany |
| Organizacja | |
| Numer | JW 1659 |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
18 Pułk Czołgów Średnich – oddział wojsk pancernych ludowego Wojska Polskiego.
Od lat 60. XX w. wchodził w skład 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Jana Kilińskiego. Stacjonował w garnizonie Wędrzyn.
Rodowód
Wywodzi się z 18 samodzielnego pułku czołgów sformowanego w 1951 w Nysie na podstawie Rozkazu Dowódcy V Okręgu Wojskowego Kraków.
Struktura samodzielnego pułku obejmowała:
- sześć kompanii czołgów średnich
- batalion artylerii pancernej
- dwie kompanie dział pancernych
- kompanię technicznego zaopatrzenia
- plutony: łączności i saperów.
Uzbrojenie pułku stanowiły: 63 czołgi średnie T-34/85 i 18 dział pancernych
W grudniu 1952 zmieniono etat. W pułku zmniejszono liczbę kompanii czołgów średnich do trzech i jednej kompanii dział pancernych. Ogólna liczba podstawowego sprzętu bojowego wynosiła wtedy 30 czołgów i 5 dział pancernych
Rozkazem organizacyjnym MON nr 0046/Org. z 22 września 1954 zmieniono jego nazwę na 18 samodzielny pułk czołgów i artylerii pancernej.
W 1955 Pułk włączono w struktury 5 Dywizji Piechoty oraz przegrupowano go do Wędrzyna.
W 1957 zmieniono podległość – pod 4 Pomorską Dywizję Piechoty.
W 1958 zredukowano pułk do batalionu. Powstał 41 batalion czołgów średnich.
W 1962 batalion przeformowany został w 18 pułk czołgów średnich i podporządkowany dowódcy 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Jana Kilińskiego.
W 1990 oddział przeformowany został na 18 pułk zmechanizowany, a w 1996 w 15 Wielkopolską Brygadę Kawalerii Pancernej im. gen. broni Władysława Andersa i podporządkowany dowódcy 4 Lubuskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Jana Kilińskiego.
Żołnierze pułku
- Dowódcy pułku
- 1952-1953 – ppłk Marian Granatowski
- 1953-1955 – ppłk Stanisław Cegłowski
- 1955-1966 – ppłk Tadeusz Gibała
- 1966-1966 – ppłk Zbigniew Stachowicz
- 1966-1967 – ppłk dypl. Jerzy Piątkowski
- 1967-1971 – ppłk dypl. Zbigniew Blechman
- 1971-1976 – ppłk dypl. Augustyn Sałagan
- 1976-1979 – ppłk dypl. Tadeusz Wilecki
- 1979-1983 – ppłk dypl. Jerzy Szpik
- 1983-1987 – ppłk dypl. Mirosław Staniszewski
- 1987-1990 – ppłk dypl. Jerzy Krzywicki
- 1990-1994 – ppłk dypl. Marian Kobielski
Struktura organizacyjna
Dowództwo i sztab – 1 T-55
- 5 kompanii czołgów – 16 T 55
- bateria plot – 6 ZU 23-2, 4 S-2
- kompania rozpoznawcza – 7 BRDM-2
- kompania saperów – 4 BLG, BRDM-2, 5 SKOT
- kompania łączności
- kompania medyczna
- kompania remontowa
- kompania zaopatrzenia
- pluton ochrony i regulacji ruchu
- pluton chemiczny
Przypisy
- ↑ Zdjęcie z okresu późniejszego (2010).
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wyd. TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
| Korpusy pancerne | |
|---|---|
| Dywizje pancerne | |
| Brygady pancerne | |
| Pułki czołgów | |
| Bataliony rozpoznawcze | |
| Pułki artylerii pancernej | |
| Dywizjony artylerii pancernej | |
| Wyposażenie |
Media użyte na tej stronie
Autor: Magnum045, Licencja: CC BY-SA 4.0
Armored troops branch insignia
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Photo by Radomil, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Soviet T-55 in Arms museum in Poznan, Poland.
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - kadra pancerna i samochodowa
Własna praca Kwz
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Znak taktyczny na pojazdach 18 pułku czołgów, 4 Dywizji Zmechanizowanej