18 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Rodowód | 1 Pułk Piechoty Marszowej |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Jan II Lachowicz |
| Ostatni | ppłk dypl. Ludwik Domoń |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
18 Pułk Piechoty (18 pp) – oddział piechoty PSZ W ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne
18 pułk piechoty został sformowany 11 września 1941 roku w Tockoje, początkowo jako 1 pułk marszowy. Wchodził w skład 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. Na dowódcę pułku wyznaczony został ppłk Jan II Lachowicz[1]. W połowie listopada 1941 roku w pułku wystąpiły pierwsze przypadki zachorowania na tyfus plamisty, na skutek wprowadzonych reżymów sanitarnych w tym kwarantanny wstrzymano rozprzestrzenianie się epidemii. Umundurowanie zimowe z dostaw brytyjskich pułk otrzymał dopiero na koniec listopada 1941 roku. Nie otrzymał natomiast broni, jedynie do zadań służby wartowniczej i podstawowego szkolenia wypożyczono z pułków 5 DP niewielkie ilości uzbrojenia. W dniach 28 I i 4 II 1942 r. 18 pułk piechoty przewieziony został transportem kolejowym do Czirakczi w Uzbeckiej SRR, podróż do nowego garnizonu trwała 10 dni. W nowym garnizonie prowadzone było szkolenie i trwały zmagania z fatalnymi warunkami sanitarno-żywnościowymi. Od 20 VIII 1942 roku pułk został przetransportowany do Bazy Ewakuacyjnej w Krasnowodzku i następnie drogą morską ewakuowany do Pahlevi w Iranie, skąd po kwarantannie sanitarnej i umundurowaniu w tropikalne sorty przetransportowany został od 5 IX transportem samochodowym do Iraku do obozu w Khanaqinu, a następnie do Quizil Ribat w dniu 19 X 1942 roku. Do pułku zaczęło napływać uzbrojenie i wyposażenie, rozpoczęto kursy szkoleniowe. W dniu 30 X 1942 roku 18 pułk piechoty został przeorganizowany w 18 lwowski batalion strzelców[2][3][4][5].
Skład organizacyjny
Organizacyjna 18 pp była wzorowana na etacie wojennym radzieckiego pułku strzelców. Stan liczebny pułku wynosił 136 oficerów i 2694 szeregowców[6].
Dowództwo i sztab
- pluton sztabowy
- kompania łączności
- 3 bataliony piechoty
- 3 kompanie piechoty a. 3 plutony
- pluton moździerzy 82 mm
- kompania ckm
- bateria armat 76 mm
- bateria armat 45 mm
- pluton moździerzy 120 mm
- kompania km plot
- kompania saperów
- kompania sanitarna
- kompania przewozowa
- pluton przeciwgazowy
- warsztaty techniczne
Żołnierze pułku
- Dowódcy pułku
- ppłk Jan II Lachowicz (11 IX 1941 – 8 IV 1942)[2]
- ppłk dypl. Ludwik Domoń (8 IV – 30 X 1942)[5]
- Szef sztabu
- mjr Henryk Otton Jiruszka[7]
- Dowódcy batalionów
- Dowódca I batalionu – kpt. Stanisław Michał Polinkiewicz[7]
- Dowódca II batalionu – kpt. Józef Pittner[7]
- Dowódca III batalionu – kpt. Jan Góra[7]
Przypisy
- ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 68.
- ↑ a b Wawer 2001 ↓, s. 216-226.
- ↑ Żaroń 1988 ↓, s. 59-193.
- ↑ Dunin-Wilczyński 2004 ↓, s. 66.
- ↑ a b Zbiorowa 1988 ↓, s. 1, 2.
- ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 54-55.
- ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 60-61.
Bibliografia
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
- Zbigniew Dunin-Wilczyński: Pustynia i skorpiony. Wojsko Polskie w Iraku 1942-1943. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2004. ISBN 83-1110-608-8.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Piotr Żaroń: Kierunek wschodni w strategii wojskowo-politycznej gen. Władysława Sikorskiego 1940-1943. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988. ISBN 83-01-06820-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).