18 Pułk Piechoty Liniowej

18 Pułk Piechoty Liniowej
Historia
Państwo

 Królestwo Polskie

Sformowanie

1831

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Józef Zboiński

Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

2 Dywizja Piechoty - VI 1831

18 Pułk Piechoty Liniowej – polski pułk piechoty okresu powstania listopadowego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I wyraził zgodę na odesłanie oddziałów polskich do kraju. Miały one stanowić bazę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 roku pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Bydgoszczy[1]. Pułk nie został jednak odtworzony, bowiem etat armii Królestwa Polskiego przewidywał tylko 12 pułków piechoty. Nowe pułki piechoty sformowano dopiero po wybuchu powstania listopadowego. Rozkaz dyktatora gen. Józefa Chłopickiego z 10 stycznia 1831 roku nakładał obowiązek ich organizowania na władze wojewódzkie. 18 pułk piechoty tworzony był w województwie płockim pierwotnie pod nazwą: 2 Pułk Województwa Płockiego[2]. Zgodnie z etatem pułk miał składać się ze sztabu i trzech batalionów piechoty liniowej po cztery kompanie, winien liczyć 57 oficerów, 216 podoficerów, 40 muzykantów, i 2355 szeregowych frontowych i 27 żołnierzy niefrontowych. W sumie w pułku miało służyć 2695 żołnierzy[3].

Na początku maja pułk przeszedł do 1 Dywizji Piechoty w miejsce walczących na Lubelszczyźnie pododdziałów[4].

Żołnierze pułku

Pułkiem dowodzili[3][2]:

  • ppłk Józef Zboiński
  • ppłk Jakub Pacanowski
  • ppłk Antoni Białkowski (od 13 czerwca 1831, awansował na płk 19 sierpnia)

Walki pułku

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki[2]:

  • Szelków (16 i 18 kwietnia)
  • Ostrołęka (18 maja)
  • Rajgród (29 maja)
  • Tokary (20 czerwca)
  • Szawle (7 lipca)
  • Mieszkucie (10 lipca)
  • Malaty (16 lipca)
  • Warszawa (6 i 7 września)

W 1831 roku, w czasie wojny z Rosją, żołnierze pułku otrzymali 1 kawalerski, 20 złotych i 17 srebrnych krzyży Orderu Virtuti Militari [2].

Uzbrojenie i umundurowanie

Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.

Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Poszczególne pułki miały odmienne kolory naramienników, wyłogów oraz kołnierzy. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.

Wyłogi niebieskie[5].

Przypisy

  1. Wimmer 1978 ↓, s. 455.
  2. a b c d Gembarzewski 1925 ↓, s. 73.
  3. a b Wimmer 1978 ↓, s. 484.
  4. Wimmer 1978 ↓, s. 491.
  5. Linder 1960 ↓, s. barwy pułkowe.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie