1992–2002

1992–2002 – album kompilacyjny zespołu Underworld, wydany 3 listopada 2003 roku, zawierający jego największe przeboje z lat 1992–2002.

Wydawnictwo doszło do 3. miejsca na liście UK Independent Albums.

Album

Zawartość i wydania

Dwupłytowa kolekcja zawiera oryginalne, 12-calowe wersje prawie każdego singla. Zaczyna się od pary singli nagranych w 1992 roku pod szyldem Lemon Interrupt: „Bigmouth” i „Dirty”. Obok najbardziej znanych singli Underworld: „Mmm Skyscraper I Love You”, „Dirty Epic”, „Born Slippy” i „Pearls Girl”, znalazły się również takie single jak: „Rez” i „Spikee”, które nigdy nie pojawiły się na żadnym albumie^[1].

Prapremiera albumu (w formie podwójnej płyty CD z dodatkową płytą DVD) miała miejsce 16 października 2003 roku w Japonii^[2]. W Wielkiej Brytanii i Europie album został wydany (jako podwójna płyta CD oraz jako poczwórna płyta winylowa) 3 listopada^[3][4]. 18 listopada album ukazał się w Stanach Zjednoczonych jako podwójna CD^[5].

Lista utworów

• autorzy: Underworld (oprócz „King of Snake”: Donna Summer, Giorgio Moroder, Pete Bellotte)
• producent – Rick Smith (utwory: 2–4, 2–5, 2–7 do 2–9), Underworld (utwory: 1–3, 1–6 do 2–3)
• inżynier – Mike Nielsen (utwory: 2–3 to 2–9), Rick Smith (utwory: 2–3 to 2–9)
• inżynier, miksowanie – Tom Morrison (utwory: 2–4 do 2–8)
• miksowanie – Mike Nielson (utwory: 2–4 to 2–9), Rick Smith (utwory: 2–4 to 2–9), Underworld (utwory: 1–7, 2–2)
• mastering – Miles Showell

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[1]
RYM[6]	4.02/5
Sputnikmusic[7]	4.2/5
Uncut[8]

„Kompilacja przebojów Underworld 1992–2002 to wydawnictwo godne ich spuścizny” – twierdzi John Bush z AllMusic. Według niego lepsze od kompilacji są tylko „doskonałe albumy Underworld (Dubnobasswithmyheadman, Second Toughest in the Infants i Beaucoup Fish), których najlepsze [utwory] były niezrównanymi przykładami energii i tempa”^[1].

„Niezależnie jednak od tego, czy jest to ich [Underworld] epitafium, czy też prowizorka, sugestywna tajemniczość, nowatorskie brudne linie bazowe, dziarskie bity i gwiezdnowojenny miejski romantyzm nadają tej płycie ponadczasowości, która umknęła ich współczesnym” – uważa Anthony Thornton z magazynu NME^[9].

Zdaniem Raymonda Fiore z Entertainment Weekly na kompilacji widać „niektóre rażące pominięcia” (album Second Toughest in the Infants z 1996 roku jest reprezentowany tylko przez jeden utwór), to jednak „atrakcji nie brakuje. Od seksownej paranoi w 'Dirty Epic' do masywnego, basowego wigoru w 'Jumbo', utwory te wciąż atakują zmysły niczym fale magii techno”^[10].

„Być może najbardziej imponującym osiągnięciem Underworld 1992 - 2002 jest to, że z jednej strony udaje się [na nim] zebrać w jednej antologii karnawał niesamowitych i eklektycznych utworów tanecznych, a z drugiej strony pokazać, że ta muzyka nie jest dziełem bezmyślnych kapitalistów tanecznych, którym zależy wyłącznie na sprzedawaniu muzyki raperom i rozkapryszonym klubowiczom. Kontrast dźwięków i tekstów zawartych na antologii świadczy o tym, że Underworld jest nie tylko jednym z najważniejszych elektronicznych zespołów ostatniej dekady, ale że Hyde i Smith potrafią bardzo inteligentnie odwzorować swoje syntezatorowe fuzje na tematach charakteryzujących życie i miłość w ośrodkach miejskich” – ocenia redakcja magazynu PopMatters^[11].

Nieco odmienne zdanie wyraził zespół redakcyjny Uncut określając uczczenie swojej kariery muzycznej przez zespół jako coś w rodzaju stypy. „Mariaż poetyckiego wokalu Karla Hyde’a z szybującą elektroniką Darrena Emersona i Ricka Smitha pociągnął za sobą brytyjski boom taneczny lat 90. w kierunku dziwacznego zakończenia. Jednak w obliczu usychającego gatunku, wydawanie teraz Best Of jest przewrotne” – twierdzą autorzy^[8].

Listy tygodniowe

Przypisy