1 Batalion Grenadierów
 Barwy batalionu (brygady) | |
| Historia | |
| Państwo |  Polska |
|---|---|
| Sformowanie | luty 1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 1 Pułk Grenadierów Warszawy |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Adam Budzyński |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Alyth, Forres |
| Rodzaj wojsk | piechota |
| Podległość | 1 Brygada Grenadierów |
1 Batalion Grenadierów – pododdział piechoty 1 Brygady Grenadierów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Batalion utworzono z 3 batalionu strzelców 1 Samodzielnej Brygady Strzelców po jego przemianowaniu po rozkazie Naczelnego Wodza L.dz. 1210/Tjn.Org.43 z 21 września 1943 roku na 1 batalion grenadierów skadrowany, po wysłaniu uzupełnień dla 1 Dywizji Pancernej. Ponowne rozwijanie batalionu rozpoczęto w Szkocji jesienią 1944 r. Zdolność bojową miał osiągnąć do 1 czerwca 1945 r. W walkach na froncie nie wziął udziału. Oficerowie wywodzili się z I Korpusu Polskiego, a nieliczni z 1 pułku grenadierów Warszawy 1 Dywizji Grenadierów, żołnierze w ok. 80% z armii niemieckiej lub organizacji Todta, do których wcześniej zostali przymusowo wcieleni.
Stacjonował pierwotnie w Alyth, a następnie w Forres[1]. Nawiązywał do tradycji 1 Pułku Grenadierów Warszawy walczącego we Francji w 1940.
Obsada personalna
Organizacja i obsada personalna na podstawie 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 DP i ich dowódcy gen. Glabisza. s. 12-13.
obsada dowódcza batalionu
Dowódca batalionu
- mjr Adam Budzyński
Zastępca dowódcy batalionu
- mjr Tadeusz Stefan Estkowski[2]
- mjr Antoni Chudzikiewicz [3]
- adiutant batalionu - kpt. Adolf Janusz Stępień
- dowódca kompanii dowodzenia – ppor. Walter Wójcik
- dowódca kompanii broni wsparcia – por. Franciszek Salamoński
- dowódca 1 kompanii – por. Jan Nowosad
- dowódca 2 kompanii – por. Józef Stal
- dowódca 3 kompanii – por. Edward Gazda
- dowódca 4 kompanii – kpt. Tadeusz Swoboda
Znaki rozpoznawcze
- Patki - granatowe z pąsową (szkarłatną [4])żyłką[1]
- Otoki: granatowe[1]
- Znaki na wozach: czarna cyfra 55 na czerwonym tle[1]
Przypisy
- ↑ a b c d 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 12–13.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 40.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 41.
- ↑ J. Dembinok "Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie..." s. 43
Bibliografia
- Zbigniew Wawer: Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk: Bellona, 1992. ISBN 83-11-08218-9.
- 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 Dywizji Piechoty i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
- Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji--I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Si± Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbanski). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 12. Londyn: 1973.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barwy 1 Brygady Grenadierów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Oznaka rozpoznawcza 4 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie