1 Batalion Telegraficzny
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru | 1937 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
1 Batalion Telegraficzny (1 btlgr) – pododdział łączności Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Batalion został sformowany w listopadzie 1931 roku, w garnizonie Zegrze, na bazie zlikwidowanego 1 pułku łączności, jako jednostka manewrowa Centrum Wyszkolenia Łączności.
Symbole batalionu
Sztandar
23 maja 1937 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki zatwierdził wzór sztandaru 1 btlgr [1]. 18 czerwca 1937 roku, w Warszawie, marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz wręczył dowódcy batalionu sztandar ufundowany przez społeczeństwo Zegrza[2]
Na lewej stronie płatu sztandarowego umieszczone: w prawym górnym rogu na tarczy wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej, w lewym górnym rogu na tarczy znak wojsk łączności, w prawym dolnym rogu na tarczy godło Mazowsza, w lewym dolnym rogu na tarczy odznaka pamiątkowa 1 baonu telegraficznego, na dolnym ramieniu krzyża kawalerskiego napis: „Warszawa 21 I 1919”[3].
Wrześniowe losy sztandaru opisane są w notatce z Banknock cyt.:"Szkoła Podchorążych Łączności, 1 Batalion Telegraficzny. - We wrześniu 1939 sztandary zostały przewiezione przez mjra Dobosza na Węgry i oddane w Budapeszcie gen. Jatelnickiemu. Z Węgier sztandary wysłano do Francji".
Sztandar aktualnie eksponowany jest w Instytucie gen. Sikorskiego w Londynie.
Odznaka pamiątkowa
19 czerwca 1937 roku Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 1 btlgr [4].
Odznaka o wymiarach 39x39 mm ma kształt równoramiennego krzyża o rozszerzających się ramionach i zaokrąglonych wierzchołkach. Ramiona emaliowane w barwach wojsk łączności, na każdym z nich srebrna litera T. W centrum, na złotej tarczy cyfra 1, poniżej napis BATALION TELEGRAFICZNY. Między ramionami krzyża gałązki dębowe i błyskawice. Dwuczęściowa - oficerska, wykonana w srebrze, emaliowana, łączenie elementów za pomocą dwóch drutów. Wykonanie: Zjednoczeni Grawerzy - Warszawa[5].
Kadra jednostki
- Dowódcy batalionu
- ppłk łącz. Stanisław Rausz
- Organizacja i obsada personalna w 1939
Pokojowa obsada personalna batalionu w marcu 1939 roku[6][a]:
- dowódca batalionu – ppłk Stanisław I Rausz
- I zastępca dowódcy – mjr Gustek Jan Antoni (*)[b]
- adiutant – por. Ochab Kazimierz
- pomocnik dowódcy ds. gospodarczych – kpt. int. Michał Mieczysław Skuciński
- oficer mobilizacyjny – kpt. Kazimierz Olszyński
- I zastępca oficera mobilizacyjnego – por. Zygmunt Atanazy Łukaszewicz
- II zastępca oficera mobilizacyjnego – chor. Józef Wiśnicki
- oficer żywnościowy – por. adm. (łącz.) Karol Brejdygant
- dowódca kompanii obsługi – kpt. adm. (tab.) Józef Jahilinicki
- dowódca 1 kompanii – kpt. Stefan Teofil Turkowski
- instruktor – por. Edward Antoni Nidecki
- instruktor – ppor. Pius Kocoń
- instruktor – chor. Feliks Chróścicki
- dowódca 2 kompanii – kpt. Stefan Czapliński
- instruktor – ppor. Józef Wysocki
- instruktor – ppor. Franciszek Socha
- dowódca 3 kompanii – por. Józef Borkowski
- instruktor – ppor. Eugeniusz Holc
- instruktor – ppor. Andrzej Szymański
- dowódca 4 kompanii – por. Władysław Stefan Grott
- instruktor – ppor. Gerard Stanisław Gutowski
- instruktor – ppor. Aleksander Piotr Jedliński
- dowódca 5 kompanii – kpt. Tadeusz Michał Legeżyński
- instruktor – ppor. Tadeusz Franciszek Ksawery Pierczyński
- instruktor – ppor. Tadeusz Stanisław Bugaj
- komendant parku – kpt. Walerian Kostrz
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[7].
- ↑ Gwiazdką oznaczono oficera, który pełnił jednoczenie więcej niż jedną funkcję[8].
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 7 z 19.06.1937 r., poz. 89.
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 364.
- ↑ Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 7 z 19 czerwca 1937 roku
- ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 7 z 19.06.1937 r., poz. 87.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 373.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 819.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VIII.
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Wojska Łączności w 1939 przed wybuchem II wś