1 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe)

	1 Dywizja Piechoty
	1 Dywizja Piechoty
	Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1815
Rozformowanie	1831
	Dowódcy
Pierwszy	Józef Chłopicki
Ostatni	Jan Krukowiecki
	Organizacja
Dyslokacja	Rawa Mazowiecka
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe

Józef Chłopicki w mundurze generała

Stanisław Potocki

Jan Krukowiecki

Piotr Szembek

1 Dywizja Piechoty – związek taktyczny wojsk Królestwa Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Składała się z dwóch brygad piechoty liniowej oraz brygady strzelców pieszych. W skład każdej brygady wchodziły dwa pułki. Sztab znajdował się w Rawie Mazowieckiej^[2]. Razem z 2 Dywizją Piechoty stanowiła Korpus Piechoty Królestwa Polskiego.

Dowódcy

Dowódcy dywizji^[3]^[2]

Dowódcy brygad^[2].

1 brygada^[1]
- gen. Stanisław Potocki od 20 stycznia 1815 do 28 października 1818
- gen. Antoni Giełgud od 28 października 1818 do 28 lutego 1831
2 brygada - Rawa Mazowiecka^[3]
- gen. Franciszek Ksawery Kossecki od 20 stycznia 1815 do 6 lutego 1816
- gen. Józef Harnowski od 6 lutego 1816 do 8 maja 1817
- gen. Franciszek Żymirski od 8 maja 1817 do 18 marca 1818
- gen. Jan Krukowiecki od 18 marca 1818 do 24 maja 1828
- gen. Antoni Pawłowski od 24 maja 1828 do 19 stycznia 1831
3 brygada (strzelców pieszych) ^[3]
- gen. Michał Cichocki od 20 stycznia 1815 do 5 czerwca 1828
- gen. Antoni Pawłowski od 5 czerwca 1828 do 24 maja 1829
- gen. Piotr Szembek od 24 maja 1829 do 24 stycznia 1831

Miejsce stacjonowania

Sztaby jednostek stacjonowały w następujących miejscowościach^[4]^[5]:

1 brygada - Radom
- 1 pułk piechoty - Mszczonów
- 5 pułk piechoty - Radom
2 brygada - Rawa Mazowiecka
- 2 pułk piechoty - Końskie
- 6 pułk piechoty - Rawa Mazowiecka
3 brygada - Sochaczew
- 1 pułk strzelców pieszych - Sochaczew
- 3 pułk strzelców pieszych - Płock

Uzbrojenie i umundurowanie

Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.

Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Poszczególne pułki miały odmienne kolory naramienników, wyłogów oraz kołnierzy. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.

Przypisy

↑ ^a ^b Wimmer 1978 ↓, s. 459.
↑ ^a ^b ^c Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 377.
↑ ^a ^b ^c Wimmer 1978 ↓, s. 460.
↑ Wimmer 1978 ↓, s. 459-460.
↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 373.

Bibliografia

Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: 1978.

[CITEREFWimmer1978459-1] Wimmer 1978 ↓, s. 459.

[CITEREFKorzonGembarzewskiRogowa1923377-2] Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 377.

[CITEREFWimmer1978460-3] Wimmer 1978 ↓, s. 460.

[CITEREFWimmer1978459-460-4] Wimmer 1978 ↓, s. 459-460.

[CITEREFKorzonGembarzewskiRogowa1923373-5] Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 373.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne