1 Pułk Inżynieryjny (1918–1920)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Jan Skoryna |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
1 Pułk Inżynieryjny (1 pinż) – oddział saperów Wojska Polskiego II RP.
Historia pułku
1 Pułk Inżynieryjny został sformowany 11 listopada 1918 roku w Warszawie przez podpułkownika Jana Skorynę. Na jego pierwsze wezwanie stawiła się natychmiast patriotyczna młodzież akademicka Politechniki Warszawskiej, zawsze ofiarna i chętna do służby ojczyźnie. W najgorszych warunkach tworzy się ten zawiązek wojsk saperskich bez koszar, ekwipunku i uzbrojenia, lecz silna wola i patriotyzm wszystko przezwycięża i w ciągu dwóch tygodni w koszarach na Mokotowie stoją już dwa bataliony saperów[1].
20 listopada z Ostrowi Mazowieckiej do Warszawy przybyła i została włączona w skład pułku 1 kompania saperów 1 Brygady Polskiej Siły Zbrojnej pod dowództwem kapitana Romana Ciborowskiego[2].
W skład II batalionu wchodzą wszyscy niemal oficerowie i wielu szeregowych z byłego 2 pułku inżynieryjnego II Korpusu Polskiego. Dowódcą batalionu został wyznaczony kapitan Artur Górski, były dowódca 2 pułku inżynieryjnego. Bataliony tworzyły: 4., 5. i 6 kompanie, które organizowały się początkowo w Warszawie. Po reorganizacji w lutym 1919 roku 1. pułku inżynieryjnego i przydzieleniu jego batalionów do poszczególnych okręgów generalnych — II batalion odszedł do okręgu Nr II do Lublina, a następnie do Krasnegostawu i stamtąd na front[3].
8 czerwca 1919 roku 1 kompania pod dowództwem porucznika Emila Strumińskiego wyruszyła na front litewsko-białoruski, gdzie walczyła w składzie 1 Dywizji Piechoty Legionów.
Żołnierze pułku
W nawiasach podano daty przyjęcia oficerów do Wojska Polskiego[4][5].
- ppłk Jan Skoryna - dowódca pułku
- ppłk Feliks Napiórkowski - dowódca I batalionu
- por. Emil Strumiński - dowódca 1 kompanii (24 XI 1918)
- por. Wacław Damrosz - dowódca 2 kompanii
- por. Antoni Wejtko - dowódca 3 kompanii
- por. Czesław Okołow - dowódca 4 kompanii
Oficerowie:
- por. Rueger
- ppor. Bałtusis
- ppor. Bohdan Cojnowski
- ppor. Stanisław Gawroński → Oddział IV ND WP (od 23 III 1919)
Oficerowie I Baonu Saperów:
- por. Zenon Konarski
- ppor. Jerzy Biały
- ppor. Józef Borowiak - oficer 1 kompanii (14 XI 1918)
- ppor. Władysław Downarowicz (15 IV 1919)
- ppor. Marian Dworakowski
- ppor. Bolesław Filipowicz (13 IV 1919)
- ppor. Tadeusz Groszkowski
- ppor. Julian Hebdzyński
- ppor. Jan Januszkiewicz (18 I 1919)
- ppor. Tadeusz Kanigowski (7 III 1919)
- ppor. Kazimierz Kwiatkowski
- ppor. Stefan Openchowski (21 XI 1919)
- ppor. Eugeniusz Ożóg
- ppor. Jerzy Skrzywan
- ppor. Mieczysław Śleszyński (13 IV 1919)
- ppor. Leon Tyszyński (25 I 1919)
- ppor. Roman Werycha
- ppor. Stefan Witulski
- pchor. Andrzej Roztworowski - oficer 1 kompanii
Przypisy
- ↑ Tadeusz Wejtko, Zarys historii wojennej formacji polskich 1918-1920 – 3 Pułk Saperów Wileńskich, s. 4-14.
- ↑ Kl 1928 ↓, s. 325.
- ↑ por. Romuald Bielski, Zarys historii wojennej formacji polskich 1918-1920 – 2 Pułk Saperów Kaniowskich, s. 17.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3564.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 92 z 14 października 1919 roku, poz. 3433.
Bibliografia
- por. Romuald Bielski, Zarys historii wojennej formacji polskich 1918-1920 – 2 Pułk Saperów Kaniowskich, Warszawa 1931.
- Kl. Historia pułków i batalionów saperskich w latach 1918–1928. „Przegląd Wojskowo-Techniczny”. 6, grudzień 1928. Warszawa: Departament Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych.Sprawdź autora:1.
- Tadeusz Wejtko: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Saperów Wileńskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1932, seria: II. Zarys historii wojennej formacyj polskich 1918-1920.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).