1 Zaporoska Dywizja Strzelców

1 Zaporoska Dywizja Strzelców – dywizja wchodząca w skład Armii Ukraińskiej, biorąca udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako sojusznik Wojska Polskiego^[1].

Formowanie i walki

Sformowana z jednostek Grupy Zaporoskiej w przededniu I Pochodu Zimowego jako Zaporoska Dywizja Zbiorcza^[2]. Broniła się nad Markówką. W połowie czerwca obsadziła linię Rusawy. 18 czerwca odparła atak bolszewickiej 41 Dywizji Strzelców. 1 lipca odrzuciła natarcie przeciwnika pod Szarogrodem. Podczas obrony linii Zbrucza stanowiła odwód Armii URL. W ostatnich dniach lipca broniła odcinka frontu nad Seretem. 1 września przeprowadziła nieudane natarcie na Rohatyn. Podczas polskiej ofensywy w Galicji Wschodniej we wrześniu 1920 walczyła w składzie grupy gen. Zahrodzkiego. Nacierała na Trembowlę i Tarnopol, 21 września sforsowała Zbrucz i 25 września weszła do Płoskirowa^[3].

Struktura organizacyjna

Według raportu z 22 maja 1920 roku dywizja miała następujący skład:

• 1 Brygada Strzelców (3 kurenie po 100 żołnierzy);
• 2 Brygada Strzelców (2 kurenie po 120 żołnierzy);
• dwa pułki jazdy, każdy po 4 sotnie liczące przeciętnie po 50–60 żołnierzy;
• cztery karabiny maszynowe;
• dwa działa;
• dywizjon artylerii (4 działa)^[1].

Żołnierze oddziału

Andrij Hułyj-Hułenko. Zdjęcie po aresztowaniu przez bolszewików

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
• Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. T. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 696. ISBN 978-83-11-11934-5.