207 Pułk Piechoty (1939)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk Władysław Mikołajczak |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa obrona Lwowa (1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
207 Pułk Piechoty (207 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.
Formowanie pułku
207 pułk piechoty nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Został sformowany w I rzucie mobilizacji powszechnej, w dniach 31 sierpnia – 4 września 1939 roku. Mobilizacja pułku została przygotowana latem 1939 roku. Jednostkami mobilizującymi były bataliony Korpusu Ochrony Pogranicza: „Budsław” (I baon i kompania zwiadowcza), „Iwieniec” (III baon) i „Krasne” (dowództwo pułku i pozostałe jednostki). Pułk był organiczną jednostką rezerwowej 35 Dywizji Piechoty[1]. Dowódcą pułku został dowódca pułku KOP „Wołożyn” płk piech. Władysław Mikołajczak[2].
Walki pułku w kampanii wrześniowej
35 Dywizja Piechoty zajęła pozycje na północnym odcinku Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” w rejonie Tolcze – Turośl – Postoły – Dojlidy. W związku z niekorzystną sytuacją na południu kraju, dywizja została przydzielona do Armii „Małopolska” i skierowana do Lwowa. 207 pułk piechoty płk. Władysława Mikołajczaka w nocy z 9 na 10 września na stacji Czeremcha został załadowany do transportów kolejowych i dotarł do Lwowa w niepełnym składzie w dniach 15–16 września[3].
19 września resztki I/207 pp dołączyły do 3 pułku piechoty KOP[4] płk. Zdzisława Zajączkowskiego.
Obsada personalna 207 pp
Organizacja wojenna i obsada personalna 207 pp we wrześniu 1939. W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących[5][6].
Dowództwo 207 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych 207 pp i kompania gospodarcza 207 pp (batalion KOP „Krasne”)
- dowódca pułku – płk piech. Władysław Mikołajczak
- I adiutant – kpt. Ludwik Skoczowski
- II adiutant – kpt. Wacław Płoszewski
- oficer zwiadowczy – por. Edmund Gójski
- oficer łączności – kpt. łącz. Feliks Dzikielewski
- kwatermistrz – kpt. Jan Szczęsny Łazarewicz[a]
- naczelny lekarz – mjr dr Władysław Franciszek Smrokowski
I batalion (batalion KOP „Budsław”)
- dowódca batalionu – ppłk Eugeniusz Sylwester Juruś
- adiutant – por. Witold Józef Witoszyński
II batalion (batalion KOP „Krasne”)
- dowódca batalionu – mjr Teofil Dąbrowski †1940 Charków[8]
- adiutant – por. rez. Jerzy Jankowski
III batalion (batalion KOP „Iwieniec”)
- dowódca batalionu – mjr Jan Styliński
- adiutant – por. Jan Kulwieć
- oficer płatnik – por. Franciszek Seliga
- dowódca plutonu łączności – por. Walenty Jakub Kucharczyk
- dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Andrzej Filar
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Jan Kolendo (ranny IX 1939)
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Piotr Ścibor [9]
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Jabrzykowski (ranny IX 1939)
- dowódca 8 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Karol Kociuba[b] †1940 Charków[10]
- dowódca plutonu – ppor. rez. Rościsław Radoman
- dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Zygmunt Kosiaty †1940 Charków[11]
- dowódca I plutonu – por. Karol Władysław Rawicz-Prószyński
- dowódca II plutonu – por. rez. Edmund Szymański (ranny IX 1939)
- dowódca 3 kompanii ckm – kpt. Stanisław Dzięciołowski (ranny IX 1939)
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Bohdan Szczęsny Burzyński (ranny IX 1939)
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Czesław Stanisław Barański
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Kuryło † IX 1939
- dowódca IV plutonu – ppor. rez. Aleksander Sienkiewicz † IX 1939
- ppor. rez. Jan Stanisław Chrobak (bez ustalonego przydziału)
Pododdziały pozabatalionowe
- kompania zwiadowcza 207 pp (batalion KOP „Budsław”) – por. Mieczysław Wagner †1940 Charków[12]
- kompania przeciwpancerna typ II 207 pp (batalion KOP „Krasne”) – kpt. Władysław Stawowski
- pluton łączności 207 pp (batalion KOP „Krasne”)
Uwagi
- ↑ Kpt. piech. Jan Szczęsny Łazarewicz (ur. 22 stycznia 1985 roku) w czerwcu 1933 roku został przeniesiony z 30 pp do KOP. W marcu 1939 roku był oficerem materiałowym baonu KOP „Krasne”[7].
- ↑ Kociuba Jan Karol (1906–1940), kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dca 1 kompanii granicznej „Żebrowszczyzna”. We wrześniu 1939 dca 2 kompanii piechoty III batalionu piechoty 207 pułku piechoty. Brał udział w obronie Lwowa. Po poddaniu Lwowa Armii Czerwonej, uwięziony i wraz z innymi przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 725
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXXIX-CXL, 913, 915.
- ↑ Prochwicz 4/1994 ↓, s. 9.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 118.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 265.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 913, 915.
- ↑ Głowiński 2009 ↓, s. 142.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 933.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 89.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 548.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 232.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 246.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 577.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 3–13, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).