216 Pułk Piechoty (II RP)

216 Pułk Piechoty
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

27 sierpnia 1939

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Zygmunt Semerga

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

Armia „Karpaty”

216 Pułk Piechoty (216 pp) – dyspozycyjne dowództwo pułku piechoty Wojska Polskiego.

Historia

W zmianach do planu mobilizacyjnego „W” na rok 1939[1] ujęto sformowanie w Tarnopolu (OK Nr VI), w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem czerwonym[2], dyspozycyjnego dowództwa pułku piechoty bez pododdziałów specjalnych[3], tylko z plutonem łączności i zredukowanymi organami zaopatrzenia. Jednostką mobilizującą został 54 pułk piechoty Strzelców Kresowych (12 DP) również należący do "grupy czerwonej".

Do formowania oddziału przystąpiono wieczorem 27 sierpnia 1939 roku. Mobilizację zakończono 29 sierpnia. Dowództwo pułku podporządkowano generałowi dywizji Kazimierzowi Fabrycemu, dowódcy Armii „Karpaty” za pośrednictwem generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Odcinka „Węgry”[4]. Dowództwo pułku zostało przeniesione do Starego Sambora z zadaniem dozorowania granicy z Węgrami na południe od m. Turka, obsadzając wzgórza na południe od Boryni i zamykając drogi wychodzące z Sianek i Wysocka Wyżnego. Od 14 września dowództwo pułku podlegało dowódcy Grupy „Stryj”, generałowi brygady Stefanowi Dembińskiemu. Rano 19 września pułk razem z 3 Brygadą Górską przekroczył granicę węgierską na Przełęczy Użockiej.

Obsada personalna Dowództwa 216 pp (rez.) i przydzielonych pododdziałów

  • Dowództwo 216 pp (rez.)
    • dowódca pułku – ppłk piech. Zygmunt Semerga
    • naczelny lekarz pułku – ppor. rez. lek. med. Jan Tołwiński
  • Batalion ON "Turka"
    • dowódca batalionu – mjr Stefan Chaszczyński
  • 1 Kompania KOP "Sianki"[5]
    • dowódca kompanii – kpt. Tadeusz Piątkowski
    • dowódca 1 plutonu – por. Tadeusz Jaworski
  • Oddział Przysposobienia Wojskowego i Związku Strzeleckiego
    • dowódca – NN

Przypisy

  1. Nowe studium planu mobilizacyjnego „W” pod nazwą „W1” weszło w życie 15 maja 1939 roku.
  2. Jednostki oznaczone kolorem czerwonym przeznaczone były do osłony granicy wschodniej.
  3. Pododdziały specjalne pułku piechoty na stopie wojennej: kompania zwiadowców, kompania przeciwpancerna, pluton pionierów, pluton artylerii piechoty,pluton przeciwgazowy.
  4. Gen. bryg. Władysław Langner obowiązki dowódcy Odcinka „Węgry” dzielił z obowiązkami dowódcy OK Nr VI.
  5. 1 Kompania KOP "Sianki" była pododdziałem Batalionu KOP "Skole" (1 Pułk Piechoty KOP "Karpaty").

Bibliografia

  • Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3, s. 18, 218, 223,
  • Ryszard Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8, s. 32, 33, 47, 389, 169, 170, 171, 210, 239,
  • Rocznik Oficerski 1932, s. 33, 582,

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).