21 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)
 (c) Bundesarchiv, B 145 Bild-F016221-0016 / CC-BY-SA 3.0 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | marzec 1941 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Idryca |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
21 Korpus Zmechanizowany (ros. 21-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.
Historia
Formowanie Korpusu rozpoczęto w marcu 1941 roku w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Sztab Korpusu rozlokowano w Idrycy w obwodzie kalinińskim. Dowództwo formowanej jednostki powierzono Dmitrijowi Leluszence. W fazie początkowej 21 Korpus Zmechanizowany dysponował tylko 98 czołgami, typu BT-7 i T-26[1]. W chwili ataku Niemiec na ZSRR Korpus oprócz wspomnianego wyżej sprzętu posiadał jeszcze 30 czołgów z miotaczami płomieni (chemiczne) i znajdował się w rezerwie Stawki. 24 czerwca został wzmocniony dwoma batalionami czołgów liczącymi 105 czołgów BT-7 i 2 czołgi T-34. W początku lipca 1941 roku Korpus wchodził w skład wojsk 27 Armii Frontu Północno-Zachodniego.
W trakcie walk o Dyneburg i nad Dźwiną Korpus atakowany był przez: 8 Dywizję Pancerną, 3 Dywizję Zmotoryzowaną, 3 Dywizję Pancerną SS Totenkopf oraz 121 i 290 Dywizję Piechoty. Poniósł znaczne straty w sprzęcie bojowym. Stracił też prawie połowę stanu osobowego[2]. Kwatera Główna postanowiła rozwiązać korpusy zmechanizowane. Oficjalnie dowództwo Korpusu zostało rozformowane 5 września 1941 roku, a dywizje wchodzące w jego skład podporządkowano bezpośrednio dowództwom armii[3]. Dotychczasowy dowódca Korpusu Dmitrij Leluszenko został wezwany do Moskwy gdzie mianowany został zastępcą szefa Głównego Zarządu Wojsk Pancernych Armii Czerwonej z zadaniem formowania brygad pancernych[4].
Dowódcy korpusu
Skład korpusu
- 42 Dywizja Pancerna, dowódca płk Nikołaj Wojejkow
- 46 Dywizja Pancerna, dowódcy: płk I. Wasiliew, płk Wasilij Kopcow
- 185 Dywizja Zmotoryzowana, dowódca gen mjr Piotr Rudczuk[5]
- oraz 11 pułk motocyklowy, 127 samodzielny batalion łączności, 59 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny i 121 korpuśna eskadra lotnicza.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 15.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 30.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 39.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 41,42.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 15,16.
Bibliografia
- Mark Siemiowicz Sołonin: Czerwiec 1941. Ostateczna diagnoza. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7818-616-8.
- Mark Sołonin: 22 czerwca 1941 czyli Jak zaczęła się Wielka Wojna ojczyźniana. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7510-130-0.
- Dmitrij Leluszenko: Pancernym szlakiem. Wspomnienia dowódcy armii. Warszawa: 1983. ISBN 83-11-06958-1.
Media użyte na tej stronie
Army star of the USSR armed forces, here a version of the metallic five-pronged Soviet star, wore by the personnel of the Workers' and Peasants' Red Army (RA), and later Soviet Army (SA), since the 1920s.
.svg)
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
.svg){kind=link}
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
(c) Bundesarchiv, B 145 Bild-F016221-0016 / CC-BY-SA 3.0
Russia. Burning T-34 tank, Russia 1941.