22 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 10 pułk artylerii ciężkiej |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 22 DPG |
22 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (22 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany przez 10 pułk artylerii ciężkiej.
Formowanie i działania
22 dywizjon artylerii ciężkiej został sformowany w dniach 27-30 sierpnia 1939 zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem "zielonym", razem z plutonem taborowym nr 22[1]. Jednostką mobilizującą był 10 pułku artylerii ciężkiej stacjonujący w Pikulicach pod Przemyślem[2].
Dywizjon był organiczną jednostką artylerii 22 Dywizji Piechoty Górskiej, uzbrojoną w trzy 105 mm armaty wz. 1913 i trzy 155 mm haubice wz. 1917.
1 września 1939 dyon załadował się na stacji Żurawica i transportem kolejowym został przetransportowany do Krzeszowic, skąd został skierowany do Olkusza. Od 3 września maszerował z dywizją do Wiślicy i brał udział w przeprawie przez Nidę. 9 września ostrzeliwał kolumny nieprzyjaciela, które od Pińczowa uderzyły na tyły dywizji. 10 września jedna z baterii dywizjonu osłaniała przeprawę przez most na Wiśle pod Baranowem. Wykonał marsz w kierunku Tarnobrzega, a następnie puszczy Sandomierskiej, gdzie wszedł pod rozkazy dowódcy 23 DP. Okrążony przez Niemców na terenie poligonu Krzątka-Bojanów rozdzielił się na drobne grupki, które dalej ratowały się na własną rękę.
Organizacja wojenna i obsada personalna
- dowódca dywizjonu - mjr Walerian Knyżyński
- dowódca 1 baterii - kpt. Mieczysław Widajewicz
- dowódca 2 baterii - por. Stanisław Bień
- dowódca kolumny amunicyjnej - ppor. Jan Spring
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 337.
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 411 - 413.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).